Dat is een goed boek, Geef me de vijf. Het is echt een eye opener om te lezen hoe hun aan het puzzelen zijn, om het kloppend te krijgen.
Hier zie je ook constant de strijd in zijn hoofd als er teveel gevraagd wordt. Moet hem ook veel meer sturen dan de andere 2. En dan stap voor stap.
Hier tabet tijd enz wat meer losgelaten, omdat dat hem rust geeft.

Hou het ook op school in de gaten, bij ons raakte hij teveel verwijderd van andere jongens in zijn klas, zat er echt niet meer op zijn plek. Sinds na de zomer op andere school en nu gaat hij weer blij heen.

Wij lopen met hem bij orthopedagoog. Momenteel hij niet, maar nu zijn broertje, omdat het voor hem ook zwaar is. Om hopelijk zo weer de balans te vinden.

Ik wist het voor mij gevoel wel, maar was hier ook echt even een flinke klap.

Woezel: we hebben binnenkort een gesprek op school ivm de diagnose en hoe verder. Hij kan nu op dit moment totaal geen aansluiting vinden maar goed tot heden moest hij ook presenteren als een "normaal" kind. Ik hoop dat het gaat lukken. Mijn neefje heeft ook autisme en een laag IQ en moet nu naar een andere school. Dat heeft mijn zus gisteren te horen gekregen.

Verder krijgt hij ook begeleiding vanuit de ergo. En verder staan we nog aan het begin dus er zal nog wel meer volgen.
Hier hebben we ook nog 2 andere kids en we moeten echt een weg zoeken hoe we ons gezinsleven erop gaan aanpassen. Ik wil de andere 2 ook absoluut niet tekort doen.
Bij zijn papa is een kindje onderweg.... en wij gaan ook nog op korte termijn verhuizen. Dus ook nog zoveel veranderingen.

Ik ben echt benieuwd naar het boek. Het komt vandaag binnen en vanavond ben ik alleen thuis dus alle tijd en rust om te lezen.

Het komt wel goed. Het zwaarste heb je nu achter je liggen. De periode van onzekerheid, zoeken in het donker, niet weten waar je aan toe bent, tegen beter weten in hopen dat het vanzelf beter gaat, die is zonder meer het moeilijkst en die tijd is nu voorbij. De diagnose is even slikken, maar het wordt beter.

Sterkte, Stuit! Lijkt me moeilijk om te horen, hopelijk krijgen jullie genoeg hulp

Wat een moeilijk bericht stuiterbal. Sterkte!

Sterkte Stuiterbal, maar 'fijn' dat jullie niet meer in het duister tasten.

Hoi Stuiterbal,

Het heftigste heb je nu gehad de diagnose.
Nu moet je gaan proberen je leven zo in te richten op de manier die voor jullie fijn voelt en werkt en ook voor S.

Hier een zoon van 19 jaar met de diagnose pdd-nos.
Heeft op speciaal basisonderwijs gezeten, daarna normaal voortgezet en vervolgens nu zijn mbo gehaald en een rijbewijs.
Hij heeft ook een laag iq, en is er ook gekomen.
Het komt echt goed!

Het boek sociaal onhandig is ook een aanrader.
Wij hebben hier veel aan gehad, samen met het boek wat je al besteld hebt.
Voor vragen mag je me altijd pmen.

Ik werk als juf op het speciaal basisonderwijs en heb ook kinderen zoals jouw zoon in de klas zitten. Als je vragen hebt mag je me altijd een pb sturen!

Thnxxx allemaal alle woorden doen me goed. Ik heb vandaag echt een off day alles komt binnen en ik moet het even allemaal zien te verwerken.
Ik ga zeker mensen een pm sturen op het moment dat ik vragen heb alleen valt mij nu even helemaal niks binnen maar dat komt wel.

Nogmaals bedankt! Ik weet dat het goed komt daar vertrouw ik op.

Dat lijkt me even heel heftig, zo'n uitslag. Weet wel dat kinderen met autisme een redelijk normaal leven kunnen leiden en dat andere kinderen (en volwassenen) er soms niks van merken bij jouw kind. Het is geen ramp. Hij is nog jong en kan nu geholpen worden om te gaan met de wereld.

Het is een grote eye-opener te weten dat je kind het niet met opzet doet. Als je vanuit dat perpectief gaat kijken en gaat reageren, wordt de wereld een stuk aangenamer voor je zoon. Maar lieve Stuiterbal, volgens mij deed jij dat onbewust al.. Ga je niet schuldig voelen, daar heeft niemand wat aan. Je hebt er heel goed aan gedaan hem te laten onderzoeken en the only way is up!

Klopt ook exo het is absoluut een eyeopener. Hij kreeg net weer even een uitbarsting van boosheid om iets kleins en nu snap ik wel waarom. Het is dan ook minder frustrerend voor mij om daarmee om te gaan. Alleen nu nog de juiste weg vinden.
Hij heeft een prima IQ dus ik twijfel absoluut niet aan zijn kunnen. Ik geloof oprecht dat S ver gaat komen met de juiste methode en begeleiding.

Schuldig voel ik mij in die zin dat ik eerder niet beter wist. Onbewust wel maar niet bewust. Nu denk ik terug aan het verleden en dan kan ik echt verdrietig zijn hoe men met hem is omgegaan. Maar goed net zoals mijn ex zegt, dat is geweest we kijken nu vooruit.
Het is hard aan gekomen maar ook fijn om te weten. Nu kunnen we verder, nu gaan we de juiste richting op. Zoals Susan ook zegt, het ergste is nu voorbij.
Dank je voor je lieve woorden. Jullie allemaal

Dit heb ik een aantal maanden na de diagnose van E geschreven, over dat het inderdaad lichter en makkelijker werd toen we wisten wat er aan de hand was:

Oversteken

Het jongetje vond de brug het mooiste. Het klonk zo lekker hol onder je voeten en je kon zo fijn omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. Alsof hij zweefde boven de rest van de speeltuin uit. Hij rende heen en weer zo vaak als hij kon. Af en toe vroeg zijn mama hem om van de glijbaan te gaan en dat deed hij dan, maar daarna ging hij weer zo snel mogelijk terug naar de brug. Zijn brug.

Het meisje rende over de brug naar de twee glijbanen. 'Oh... water,' zei ze, toen ze het regenplasje onderaan de ene glijbaan zag liggen, en ze koos de andere. 'Kom, mama, ook,' riep ze, en toen mama beneden was: 'Nog een keer!' Na een tijdje wilde ze toch ook wel van de natgeregende glijbaan af. Mama mocht eerst, dan was de glijbaan vast een beetje droog. Toen ze weer boven stond keek ze vanaf de brug naar het kleine peutertje, dat over het hekje was gestapt en nu rond rende in het speelgedeelte voor de grote kinderen.
'Jomme, joehoe, kom eens terug!' riep ze. 'Hé! Hier komen!'
Het peutertje luisterde niet en ze besloot er achteraan te gaan. Daar was het ook wel leuk. Die snelle draaimolen was interessant. Die hoge glijbanen waren nog interessanter.
'Nog een keer, nog een keer.'

Even dacht ik aan het jongetje op de brug. Het meisje was toen nog niet geboren, maar we wisten dat ze zou komen. Ik heb nog vaak heimwee gehad naar die tijd, naar de tweede zwangerschap, omdat we toen nog zo'n normaal gezin waren. Zo zorgeloos, zo ongecompliceerd. Gisteren drong het opeens tot me door hoe blij we moeten zijn dat het nu is en niet toen. Al die onzekerheid, die eindeloze donkere gang die nog voor ons lag, waar we nog doorheen moesten. Het was een gang die steeds langer en donkerder leek te worden. We hadden wel een idee waar die gang zou eindigen, maar we dachten dat als we dat punt hadden bereikt, het echt nooit meer licht zou worden en we voorgoed verdwaald zouden zijn.

Juist daar bleek een lichtknopje te zitten. Het was zo'n draaiknop, zo'n dimlicht dat langzaam steeds feller wordt. We draaiden de knop heel langzaam om en zagen de weg naar buiten. Nu hoeven we alleen nog maar te lopen.

Maar dat weten we nu pas.

Heel mooi Susan

Wat mooi geschreven Susan.

Stuit, heeel veel sterkte en kracht de komende tijd. Jouw S komt er wel.

Prachtig Susan. Heel veel sterkte Stuiterbal!

Oh idd de tip die hier gegeven werd, Sociaal Onhandig, is ook een echte aanrader. Bij mijn vorige werk (instelling voor Jeugd GGZ) gaven we die standaard mee aan ouders die een dergelijke diagnose kregen.

Zo eens met Suzan. Hoe heftig het ook klinkt in het beginsel om een diagnose te krijgen hoe fijn is het te weten welk pakketje er bij je mannetje hoort.

Hier hebben we ook twee diagnoses te pakken waarvan 1 binnen het autisme spectrum mcdd wel te verstaan en bij het lezen hierover werden we spontaan misselijk. Nu, twee jaar later begrijpen wij maar ook onze zoon zelf de gebruiksaanwijzing steeds een beetje beter en is de wereld er voor hem alleen maar mooier op geworden.

Je mannetje blijft gewoon je mannetje alleen krijg je nu een stukje van zijn geheimtaal te lezen.

Succes!

Wat mooi geschreven Susan. Precies zoals het is.
Bij ons was de diagnose ook zwaar om te horen, ondanks dat we het wel wisten, het stond ineens zwart op wit.
Het wordt beter Stuit, echt!
:hugging:

Inmiddels zijn we dik 2 weken verder en is het nieuws een beetje geland. Echter lijkt het wel alsof het steeds slechter met mijn zoon gaat. Het is nu net alsof het enorm naar de voorgrond is gekomen nu duidelijk is wat er aan de hand is.
Op school gaat het niet best sterker nog ik heb zo onwijs sterk het gevoel dat hij zijn veiligheid daar kwijt geraakt is.
Hij heeft zoveel conflicten en geen vriendjes. Toch zegt hij graag te gaan maar ook weer niet.
Hij eet sinds een dikke week minder terwijl het echt een goede eter is. Hij eet met name op school minder.
S heeft het vermogen gewoon niet om bij conflicten met andere kinderen naar de juffrouw te gaan en reageert zelf heel sterk. Kinderen zijn inmiddels zo ver dat ze hem daadwerkelijk treiteren. Dit geeft de juf ook toe.
Morgen is er een gesprek op school met de psycholoog, de juf en wij als ouders om te kijken of er passend onderwijs geboden kan worden. Maar zowel zijn vader als ik neigen steeds meer naar een Sbo. Maar ja hoe maak je zo'n grote keuze? Ik vind het niet zomaar iets. Hem weg halen in een voor hem herkenbare omgeving maar niet vertrouwd?

Thuis gaat het op en af. Zodra er een situatie ontstaat dan reageert hij meteen heel heftig erop en geeft ons de kans niet om het uit te leggen. Hij voelt zich meteen te kort gedaan. En begrijpelijk want er wordt op school gewoon echt niet geluisterd naar hem.
Ik ben best boos als ik nu terug denk aan wat leraren gezegd hebben over hem. Hij luistert bewust niet, hij is te lui om te schrijven dat doet hij met opzet, hij is irritant in de klas.
Nee hij krijgt het niet allemaal zo snel mee, nee hij heeft het schrijven niet geautomatiseerd en nee hij is op zoek naar prikkels om zich te kunnen concentreren in de klas.

Ik vind het echt heel moeilijk om zo'n beslissing te maken. Want ergens wil ik de school wel een kans geven maar ergens weet ik ook dat we niet te lang moeten door sukkelen want het gaat echt ten koste van mijn zoon.
Het is altijd zo'n vrolijk ventje geweest en nu is het net alsof hij steeds meer in zijn schulpje kruipt. Steeds meer geïsoleerd raakt.
Wat sta je daar als ouder machteloos tegenover.

Misschien kun je een keer gaan kijken op een school voor speciaal onderwijs als je dat nog niet gedaan hebt? Dan zie je hoe het daar gaat, dan is het misschien makkelijker om een keus te maken.

Je schrijft dat je de school een kans wil geven, voel je je daartoe verplicht naar de school toe? Want dat zou ik heel gauw loslaten. Ik zou vanaf nu met alles puur en alleen zijn belang voorop stellen, en dat van jullie als gezin. Ik zeg niet dat je hem meteen van die school af moet halen, maar als het daar niet loopt zou ik er ook niet heel veel tijd overheen laten gaan en al helemaal niet omdat je vindt dat zij een kans moeten krijgen. Tijd is kostbaar, zeker voor een kind. Alle verprutste tijd krijg je niet meer terug.

Sowieso zou ik alvast beginnen met informeren naar Cluster 4 onderwijs. Je hoeft niet meteen de knoop door te hakken, maar het is wel fijn als je snel kan schakelen op het moment dat het niet meer gaat.

Ik denk dat ik mij idd verplicht voel Susan en ik kan niet benoemen waarom eigenlijk?
Wil ik graag dat hij het daar wel fijn heeft en kan mee draaien, ben ik bang voor een nieuwe grote stap? Het zal allemaal meespelen. Wat nou als het op de nieuwe school niet gaat? En geen vriendjes krijgt? Aan de andere kant, nu heeft hij ook geen vriendjes dus niks te verliezen.
Jemig wat een beslissing.

Ik ga idd contact opnemen met de Sbo bij ons in de buurt voor informatie en gesprek. Want ik heb geen idee hoe ze daar werken enz.
Wat is cluster 4 onderwijs?

*

Ik snap dat je niet over één nacht ijs gaat, maar die verplichting naar school zou ik echt loslaten.

Cluster 4 onderwijs is voor kinderen met ernstige gedragsstoornissen en/of psychiatrische problematiek. Autisme (en dus ook PDD-NOS) valt onder de psychiatrische problematiek, kinderen met autisme die naar het speciaal onderwijs gaan, gaan vaak naar cluster 4. Soms ook naar andere vormen van speciaal onderwijs, zoals cluster 2 als er een spraak/taalprobleem is of cluster 3 als het kind een verstandelijke beperking heeft, maar dat is bij jouw zoon allebei niet aan de orde, dus ik denk dat je je moet richten op cluster 4. Hier in de stad is bijvoorbeeld een school helemaal gericht op kinderen met autisme (basisonderwijs én voortgezet onderwijs op alle niveaus). Cluster 4 valt dus onder SO (speciaal onderwijs) en niet onder SBO (speciaal basisonderwijs) en je hebt er een indicatie voor nodig, vandaar dat ik zou adviseren om alles tijdig in gang te zetten.