hej lieve Jada,
Harder werken is echt niet nodig, zo te zien doe jij al meer dan veel mensen die net in therapie zijn. Jij gaat er echt voor de volle honderd procent voor. En dat voelt misschien soms anders omdat jij vast denkt dat alles dan meteen ook beter of zelfs goed moet gaan, maar therapie is een proces en een 'oefentuin' voor het echte leven. Dus juist de momenten waarop het niet lukt of de dagen waarop je helemaal verstrikt raakt in jezelf en patronen, dat zijn de dagen waarvan je uiteindelijk het meest leert in therapie. Immers, als jij meteen perfect gedrag kunt laten zien, is die hele behandeling verspilling van jouw tijd, want dan kun je het eigenlijk al. En dat is niet zo, dan zou het een kunstje zijn om maar een sticker voor goed gedrag te verdienen, en ben jij ondertussen nog steeds helemaal alleen met al je issues.
Wat een absolute k-opmerking van die persoon over je figuur. Zou niemand überhaupt ooit mogen vragen aan een ander, je gaat toch ook niet naar een man toe en vraagt 'ben jij soms impotent, je ziet er wel impotent uit' , maar kennelijk is vragen of iemand zwanger is gewoon prima. Raar.
Ik snap heel goed dat zoiets, zeker in combinatie met al aanwezige onzekerheden en als je al moeite moet doen om het allemaal een beetje recht te houden in jezelf, echt zorgt voor mindere momenten. Bah, wat naar.
Ik vind dat doel over 'erachter komen wie je bent en wat je wilt' wel echt een minimaal doel hoor.
, daar ben je inmiddels wel uit natuurlijk. Als dit de VS was kon je gewoon zeggen 'ik ben Jada, ik heb een eetstoornis en ik wil beter worden' , en dan was je vraag beantwoord ;-)
Gelukkig zoek jij de diepere laag al op.
Even serieus, wel een echt goed doel, want juist daardoor kun je erachter komen wie je bent zonder patronen en nare gedachten ervoor te zetten. Wie Jada in de kern is, maar ook er voorzichtig weer achterkomen wat jij heel leuk vindt, wat je misschien helemaal niet leuk vindt, wat je voor jezelf wilt en doet, en wat je eigenlijk voor anderen doet.
Natuurlijk is dat 'gehecht zijn aan therapie' herkenbaar. Ik had twee weken meivakantie, dan zit er dus in tijd drie weken tussen. En het is helemaal niet dat je dan sterft van ellende, het is meer dat het een stukje routine is, een stukje missen van een plek waar je terecht kunt, maar (en dat herken je vast) je wilt ook gewoon in het proces blijven. Zo'n pauze kost zoveel tijd en dan voelt het alsof je niet 'aan het werk ' bent.
Gelukkig is het niet drie keer achter elkaar, maar ik vind het dus echt niet vreemd of raar dat je het niet prettig vindt.
Onthoud dat je in die 'pauze' altijd hier terecht kunt, en k denk dat er ook mensen zijn die je wel een berichtje mag sturen als je dat nodig hebt. Radler dus in ieder geval en mij ook.
Je bent dapper Jada, en doe het maar even met de trots van anderen. Het is niet niks wat je allemaal aangaat.