Bij J had ik de eerste dagen echt het gevoel dat er elk moment iemand langs kon komen om haar op te halen, alsof ik alleen maar de oppas was.
Ik was ook behoorlijk van het padje na de bevalling, had het gevoel dat ik de controle kwijt was en dat anderen bepaalden wat er met mijn kind gebeurde. Pas toen ik dat wel zelf ging doen kwam het moeder-gevoel.
En ik vond haar ook niet meteen helemaal geweldig of mooi, dat kwam ook pas toen de realisatie kwam dat ze echt het wezentje was dat in mijn buik had gezeten, toen ging de knop ineens om en was de de mooiste baby die er ooit geboren was

Bij S had ik wel meteen dat overweldigende gevoel. Ik had toen veel beter nagedacht wat ik wel en niet wilde en had zelf de regie in handen. Ik bepaalde wat er wel en niet met haar gebeuren en daardoor voelde ik me meteen haar moeder.
J moet vanaf die dag de 1e plek van mooiste baby ooit delen met haar zusje

L was wel een hele mooie baby (en nog steeds is ze super knap natuurlijk ). Ik had ook een keizersnede dus ze was gelijk heel gaaf. Toen ze boven het kleed werd uitgehouden dacht ik meteen: Ja die is van mij(want ik vond haar op mij lijken als baby, het was iets bekends). Maar dat houden van moest inderdaad groeien. Ik twijfelde heel vaak aan mezelf of ik wel een echte moeder zou zijn omdat ik maar niet van die echte moedergevoelens kreeg zoals veel moeders dat omschrijven. Heb daar ook behoorlijk wat tranen over gelaten, want kwam het dan ooit goed?
Gelukkig is alles goed gekomen. Ik kan nu geen dag zonder haar, al kan ik haar soms ook wel achter het behang plakken

Ik heb geloof ik bij de jongste ook eens een haakneus gezien op een echofoto... Maar ik moet de eerste baby met een haakneus nog tegenkomen. Ik hield me er verder niet zo mee bezig hoe ze eruit zouden zien. En na de geboorte was het gewoon, dit is mijn baby, hij hoort bij ons. Een soort overweldigend gevoel van liefde en verantwoordelijkheid (hallo kraamtranen!), niet gerelateerd aan uiterlijk. Ik vond ze er allebei gewoon schattig uitzien (en ja, op bepaalde foto's ook als een alien of een verschrompeld oud mannetje, maar dan nog evengoed schattig. ).

Ik was bij beide vanaf het eerste moment verliefd op ze. De oudste was ook echt een heel mooi babytje. De jongste had iets meer tijd nodig, zie ik nu Toendertijd zag ik het niet en was ik best beledigd als mijn vriend zei dat L niet zo knap was als F toen die pas geboren was. Maar als ik nu foto's terug zie, zie ik dat hij gelijk had Met de jongste had ik vanaf zijn geboorte meteen een enorm sterke band, ik heb vaak gegrapt dat ze op de OK vergeten waren de navelstreng door te knippen. Met de oudste had ik dat minder. Of ja... niet minder, maar het voelde heel anders. We waren zo overweldigd en blij toen hij er was, dat het gelukzalige gevoel echt enorm overheerste en we echt dolgelukkig waren. Vanwege de keizersnede moesten we een paar dagen blijven, maar hij deed het vanaf de eerste minuut super en mijn herstel ging ook goed. L had een minder goede start, voor mijn gevoel heb ik veel harder moeten vechten voor hem. Met mijzelf ging het wederom goed qua herstel, maar met L minder. Duurde wel een paar dagen voordat hij het drinken snapte, zijn eerste apgar hebben ze niet eens genoteerd en zo waren er nog wat dingen. Het voelde heel anders bij hem. Dat gelukzalige en overweldigende gevoel wat we bij F hadden, was er bij L niet zo.

Al onze kinderen waren heel gaaf bij de geboorte. Geen rare rimpels of frommels.
Maar ik was niet gelijk verliefd.

Bij de eerste was het natuurlijk super hectisch en kon ik mij ook niet echt binden aangezien ze in de couveuse lag.
Uiteindelijk voelde ik natuurlijk wel liefde voor haar. We zaten heel vaak bij de couveuse met haar te praten of we raakte haar aan wat helaas niet vaak mocht vanwege het kwetsbare huidje. Uit de couveuse mocht ze niet ivm het warmhouden.

Bij onze zoon was de liefde er wel heel snel, maar niet gelijk de eerste dag. Je moet toch wennen aan elkaar. Nu ben ik wel helemaal gek op hem.

Ons dochtertje kwam heel snel daardoor was ik nog wat van slag van de bevalling. Het leek net alsof ze er nog niet bij hoorde. Ook probeer je beide kinderen evenveel aandacht te geven. Ze is ook een huilbaby en heeft van veel dingen last. Waardoor we heel weinig slaap hebben. Dat speelt ook mee met het binden aan haar.
Nu vind ik haar heel lief en hou ik echt wel van haar. Maar soms slaat de twijfel nog toe. Ik hoop gewoon dat ze snel goede nachten maakt en één keer komt voor een voeding snachts. Dan zal de liefde nog meer groeien.

Ik vond M bij haar geboorte wel meteen mooi. Ik weet nog dat ik ervanuit ging dat ze helemaal gerimpeld zou zijn, maar dat was ze helemaal niet en dat vond ik zo verwonderlijk. Ik voelde wel meteen dat ze bij ons hoorde. Verliefd was ik niet meteen, alles moest echt even landen. Dat moedergevoel en het verliefde heeft echt moeten groeien.

Ja, bij de 1e wel, 2e was minder ivm postnatale depressie en bij de 3e kan ik ool volmondig ja zeggen, toen wist ik weer wat ik voelde voor zo'n heerlijk klein lekker warm frummeltje

Ik vond haar een hele mooie baby, maar verliefd.. nee.. En 't houden van heeft ook nog best een tijdje geduurd. Vooral in het begin dacht ik dat we aan het oppassen waren op iemand anders zijn baby. En door de moeizame start met L. en mijn herstel heb ik pas vanaf dat ze zo'n 5 weken oud is het gevoel dat ik van haar houd. Ik had wel vanaf moment 1 dat ik voor haar door het vuur zou gaan.

Nu ik dit lees herinner ik me dat ik dit ook had n.a.v. de 3d echo. Ik zag er écht mijn ex-schoonmoeder in (die ik vreselijk vind) en dat liet me niet los en ik vond het ook zo idioot van mezelf. Gelukkig bleek het bij de bevalling mee te vallen en had ik er ook geen last meer van. Ze leken helemaal niet op die 3d echo.

Grappig dat bij jullie die echo zo anders was. De 3D echo van A. Leek precies op die van E.
Ze lijken zo ook op elkaar en leken bij de geboorte ook op de echo.

Acteraf gezien was P meteen na de geboorte wel wat vefrommeld

Maar onze S. Dat vind ik echt nog steeds een super mooie baby, die was meteen helemaal gaaf. Niks geleden.

Ik was trouwens meteen gek op ze.

Alle babies hebben trouwens een dopneusje. En ze lijken allemaal op oude opaatjes.

Jaaa Dit vind ik zo lief.

Onze zoon was echt een opaatje toen hij geboren werd Hij was erg mager, 2700 gram. En hij had wat meer vel dan dat hij op kon vullen haha. Dus zo'n kaal hoofdje met heel veel rimpeltjes op zijn voorhoofd. Vanaf het moment dat hij geboren was voelde het echt overweldigend en hij was helemaal van mij (en mijn man). En ik voelde toen al zoveel liefde. We moesten wel even onze draai vinden enzo. Maar het houden van groeide echt met de minuut.

En het is zo'n knappe kerel! Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, maar de mensen om me heen zeggen het ook, en ik denk altijd maar dat ze niks zouden zeggen als het niet zo was ;)

Bij onze dochter heb ik na de geboorte de eerste 5 minuten niet naar haar omgekeken, en daar voel ik me nog steeds schuldig om.. Deze bevalling was een stuk pittiger dan die van zoon, dus toen ze eruit was wilde ik even een moment voor mezelf Daarna zag ik dat ze extreem veel op haar broer leek, maar dan vrouwelijk en met iets meer haar. Ze woog even "weinig" en zij had een ooievaarsbeet tussen haar wenkbrauwen en op haar neus, en ik dacht toen wel: Als dat maar wegtrekt. Maar was vond ik haar leuk en mooi en lief. En haar ooievaarsbeetjes heeft ze nog steeds, maar die vallen niet echt op, en ze is zo mooi!

De periode na de geboorte van de 2e heb ik wel als makkelijker ervaren, dus het houden van en de verliefdheid had meer ruimte om het maar zo te zeggen. Ik wist beter wat mijn grenzen waren en die hebben we zo goed mogelijk bewaakt. Maar ik hou van ze allebei machtig veel.

Haha, ik verwacht dat het wel goed komt Bliss

Maareh.. ja ik vond mijn baby wel hele mooie babies. Maaarrr.. als ik nu foto’s terug kijk van die tijd vind ik het wel meevallen hahaha.

Ja bij alledrie was ik meer dan verliefd. Ik herken wel je 'angst' ik was bij de eerste ook een soort bang voor een klein monstertje haha. En bij de middelste had ik ook een gekke neuzen echo en toen hij geboren was moest ik daar stiekem om lachen daarnaast leken de oudste en middelste enorm op elkaar. Dus toen il zwanger was van een derde zoon dacht ik dar het weer een kopie zou worden, maar dat was opeens een blond jongetje met een verfrommeld oortje, dus mijn verwachting was heel anders maar ik was verliefd en hij was van mij.

Bliss ik denk dat het allemaal wel goed komt met jullie baby.

De eerste keer dat ik hem in mijn armen kreeg was het vooral heel onwennig nog, misschien ook doordat hij met een keizersnede is geboren. Maar toen ik hem na een paar uurtjes weer bij me kreeg was ik wel direct verkocht, ik vond en vind hem heel schattig.

Oh ik heb vol verwondering naar zoon liggen kijken nadat hij geboren was, hij was voor mij echt de mooiste op dat moment, wat een knap mannetje! Maar hij was niet enorm verkreukeld ofzo.

Het was eerst een beetje onwennig, maar ik voelde me wel meteen erg vertederd en verwonderd over dat kleine schepseltje. Ook had ik vanaf seconde 1 een groot verantwoordelijkheidsgevoel.

Vooral schattig, niet mooi.
De eerste weken eigenlijk alleen tijdens het slapen. Alsof het huidje dan mooi glad trekt. De perioden met hormoonpukkeltjes, etc....nee, toen vond ik hen echt niet mooi.

Nu vind ik ze wel weer mooi. Alledrie hun eigen uitstraling en look.

De mijne toch echt niet

Al mijn kinderen ook niet. Misschien k maar zij was ve te vroeg
De andere twee waren heel mooi gaaf.

Ik heb de bevalling en de hele ziekenhuisperiode daarvoor heel erg over me heen laten komen en in die vibe zat ik nog wel een beetje na de bevalling. Ik had een kind gekregen, ik besefte gelijk dat hij niet meer in mijn buik zat en dat dat wezentje waar ik zo veel liefde voor voelde ín de buik nu erbuiten was. Maar dat was ook een beetje een ver van mijn bed show want ik had hem helemaal niet bij me, ik lag doodziek te zijn op de verlosafdeling en hij lag op de neonatologie, 2x per dag kon ik naar hem toe. Het voelde een beetje alsof hij het kindje was van mijn beste vriendin of mijn zus of zo. Heel lief, heel dierbaar maar nog niet echt van mij.
Ik was ook echt verwonderd over zijn grote neus, ik vond het niet zo mooi, en dat rimpelige voorhoofd en die holle oogjes. Hij was een mager scharminkeltje, daardoor waren de trekken nogal scherp, niet echt babyachtig, meer een oude man. Ik vond hem niet lelijk, ik was gewoon verwonderd. Tegelijk voelde ik wel echt de tijgermamadrang om er voor hem te zijn en er alles aan te doen om goed voor hem te zorgen. Na de bevalling heb ik de hele middag en begin van de avond gehuild omdat ik niet naar hem toe kon. Ik heb verschrikkelijk hard mijn best gedaan met kolven. Misschien was het anders ook wel zo goed gelukt hoor, maar ik zie nog voor me hoe ik daar zat, met een foto van Lu. op mijn telefoon, de dubbelzijdige kolf van het ziekenhuis en ik zat maar te denken: ‘stroom melk, ga, stroom naar buiten, voor mijn kindje die het zo hard nodig heeft.’, ze waren in elk geval onder de indruk dat ik de tweede dag al een bodempje produceerde en ik was megatrots.
Vanaf het moment dat ik zelf ontslagen was uit het ziekenhuis en hij er nog lag heb ik élke dag gevraagd wanneer ik nou bij hem mocht slapen. Dat mocht alleen de laatste twee dagen voor ontslag om te oefenen, maar omdat ik het zo graag wilde en het op een gegeven moment rustig was heb ik een week bij hem mogen slapen.

Pas toen we thuis waren groeide die band, dat gevoel dat dit echt mijn zoon was, dat ik hem gemaakt had. Ik heb de eerste maand dat hij thuis was hem overdag ongeveer voortdurend in de draagdoek gehad, ik had zo’n behoefte aan hem dicht bij me hebben, hem beschermen, hem vasthouden op de plaats waar hij eigenlijk 5 weken langer had moeten zitten.
En daarna was het echt liefde, wauw, dat gaat zo diep, en dat overgevoel van het begin vind ik zo’n wonder. Hoe je een vreemd wezentje, nieuw op deze aarde, uit jouw buik gekomen omarmt alsof je hem al twintig jaar kent.