Ja je hebt ook gewoon gelijk. Ik vind alleen seksuele intimidatie zo heftig klinken, terwijl al die keren dat er in de kroeg in m'n kont is geknepen me niet zijn bijgebleven en ik er dus geen last van heb ondervonden. En dan vind ik het zo heftig om met termen als intimidatie te smijten, voor iets wat ik zelf allang weer vergeten ben.

En dat er zoveel mannen zijn die nee niet begrijpen. En toch doorgaan. Onder het mom ze zegt nee maar ze bedoelt ja. Ze wil wel, maar zegt nee om als heilige maagd Maria over te komen, maar ze wil eigenlijk wel.

Jeetje saga! Wat verschrikkelijk joh! Ik schrik er gewoon van!

Ik vind het ook wel schokkend om te lezen dat knijpen in billen niet als intimidatie wordt gezien. Elliot jij benoemt dat je het naar vond. Dat is dan naar mijn mening dus intimidatie . Laten we het vooral niet normaal gaan vindem dat vreemden je zomaar aan kunnen raken terwijl we dat heel onprettig vinden.

Helaas wel. Meedere malen, door een familielid.
Ik heb er nu na 20 jaar nog steeds last van. Probeer die man zoveel mogelijk te ontwijken, maar helaas gaat dat niet altijd. Ergens heb ik vooral spijt dat ik nooit aangifte heb gedaan. Bang dat het toch zijn woord tegen de mijne zou worden en het alleen maar narigheid voor mij zou opleveren.

Ik denk dat je hiermee ook gelijk zegt waarom veel vrouwen er niks tegen doen. Want jij wordt scheef aangekeken, terwijl hij fout is. Waarom mag je het niet zeggen? Bij het verhaal zal je alles weer opnieuw moeten vertellen en alles herbeleven, maar nu lopen er genoeg mannen rond die de schreef over gegaan zijn er er mee wegkomen omdat vrouwen geen melding of aangifte durven te doen. Mijn gevoel erbij is dat je als slachtoffer je mond dicht moet houden, want anders krijg je ook nog eens de rest over je heen.

Als meisje van 11 was ik aan het fietsen door de weilanden, toen er ineens een man op een brommer me afsneed. Hij vroeg waar ik heen ging, waarop ik stevig m'n fiets vastgreep, omkeerde en zei 'naar huis'. Ik weet niet meer of hij toen mij of m'n fiets vastpakte, maar ik heb in ieder geval toen heel hard gegild en toen liet hij me los en kon ik keihard wegfietsen. Hij riep me nog wel na dat als hij me ooit nog zag hij me ging vermoorden. Eigenlijk dus strikt genomen misschien geen fysiek geweld of seksuele intimidatie, maar wel heel duidelijk die intentie. Ben nog jarenlang angstig geweest als ik een scooter achter me hoorde.

En toen ik op mijn twintigste met een buschauffeur van mijn vaders leeftijd aan het kletsen was tijdens zijn pauze (stond als hij toevallig reed altijd met hem te praten onderweg - was een aardige man die ik echt wel vertrouwde), ging hij opeens achter mij staan en pakte mijn borsten vast. Ik heb toen alleen heel kordaat gezegd 'nee' of 'doe maar niet' gezegd en toen zei hij denk ik sorry en heb ik gewoon verder met 'm gekletst tot ik bij mijn halte uitstapte. Bizar eigenlijk. Hij vroeg toen we er bijna waren wel: 'Ik ben toch niet te stout geweest?' Toen zei ik: 'jawel, maar het is bijna kerst, dus ik vergeef het je.' Wat achteraf natuurlijk veel te mild was, zou ik nu nooit meer zo doen.

Te stout ook LG.
Alleen die woordkeuze zegt al wat voor een viespeuk het was.

Ja, één keer als kind en één keer als tiener.

Als kind zat een volwassen man zich af te trekken op het strand terwijl hij mij aankeek, maar ik was nog kind, wist ik veel wat er precies gebeurde, ik ging gewoon verder spelen op het strand maar het is me altijd bij gebleven.

Als tiener ook echt fysiek iets gebeurd en daar ook aangifte van gedaan. Werd alleen niets mee gedaan omdat ze waarschijnlijk jonger waren dan 12 en ik schaamde me te veel om op mijn strepen te gaan staan, wou het zo snel mogelijk vergeten. Heb nog heel lang gedacht dat het mijn eigen schuld was omdat ze zo jong waren en ik vond dat ik iets had moeten doen ertegen, maar ik verstijfde helemaal van angst. En nog steeds zit het er gevoelsmatig in dat het mijn eigen schuld was, ook al weet ik verstandelijk wel beter.

Wat een verschrikkelijke verhalen ook van andere forummers, belachelijk dat dit zo vaak voorkomt. En dat we het inderdaad maar normaal zijn gaan vinden dat er in je kont geknepen wordt of als er opmerkingen worden gemaakt. Dat ís niet normaal.

Wat een nare verhalen trouwens. Maar wel heel goed dat er over gepraat wordt, want je merkt wel echt dat die 'boys will be boys'-mentaliteit nog heerst. Zal inderdaad in de opvoeding van onze zoons zeker ook een aandachtspunt zijn. Het hoort gewoon vanzelfsprekend te zijn dat je iemand niet zo aanraakt als diegene dat niet expliciet wil.

Nee gelukkig niet.
Ik schrik echt van jullie verhalen allemaal!

Ja, die is best smerig als je erover nadenkt. Want omdat hij het zo bagatelliseert, wordt het als slachtoffer ook gelijk moeilijker om het in hardere termen te veroordelen.

Jeetje wat een nare en afschuwelijke verhalen komen hier voorbij zeg.

Ook ik ben regelmatig in mijn billen geknepen tijdens het uitgaan. Of een hand op mijn kont en dan z'n vinger zo van achteren op mijn geslachtsdeel. Dat was op de middelbare school.

Mijn toenmalige rijinstructeur zat vaak 'per ongeluk' aan mijn borsten als hij wees 'hier naar links'.
Toen hij z’n hand van de buitenkant op mijn kruis legde ben ik gestopt met lessen.

Wat een vreselijke verhalen komen voorbij zeg. Waar halen mensen het lef vandaan?

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet heel vaak heb meegemaakt en als het gebeurde heb ik vrij duidelijk gemaakt dat het ongewenst was. Er was één keer een kerel in de kroeg die echt maar aan me bleef zitten, ook toen ik steeds nee zei en zijn hand wegsloeg. Hij bleef het grappig vinden en zeggen dat er toch niks aan de hand was. Op een gegeven moment heb ik hem heel hard in zijn kruis geknepen en gevraagd of hij andersom ook vond dat er niks aan de hand was. Toen hield ie op.

Verder eens met Caulfield, ik vind heel veel dingen niet eens meer raar of echt erg maar vallen bij mij dan onder de noemer 'dat gebeurt nou eenmaal'. Het zou helemaal niet moeten gebeuren. Maar goed, ik ben er wel blij mee dat ik me niet snel geïntimideerd voel en prima van me af kan bijten, juist omdat het dus gebeurt.

Ik denk ook dat ik tot een paar jaar geleden als een vriendin van mij zou klagen over ongewenste intimiteiten bij op stap, ik het ook zou vergoelijken. Zeggen dat ze het maar moet negeren, dat iemand dronken is of dat t nou eenmaal gebeurd. Best erg, zo werk je er gewoon aan mee. Die bewustwording van de afgelopen jaren, heeft bij mij zeker geholpen.

Meerdere keren helaas. Ik ben 3x daadwerkelijk aangerand, waarvan de eerste keer met een poging tot verkrachting was. Daarnaast de talloze keren dat mannen in de kroeg of tijdens het uitgaan hun handen plaatsen op plekken waar ze echt niet horen te komen. Ik heb in geen enkel geval aangifte gedaan. Na de tweede keer aangerand te zijn ben ik wel naar de politie gegaan maar daar werd mij verteld dat de kans heel klein was dat hij gestraft zou worden dus dat het mijn afweging was om de aangifte door te zetten. Ik heb toen besloten het niet door te zetten, achteraf gezien had ik daar nu andere keuzes in gemaakt.

Mijn basisreactie is verstijven als zoiets gebeurd en dat is iets wat ik nog heel lastig vind. Ik ben daar in therapie nu ook mee bezig om dat te accepteren en hoe ik dat voor mezelf kan ombuigen.

Ik vind het heel naar om te lezen dat veel meer mensen soortgelijke situaties hebben meegemaakt.

Hier ook wel wat dingen die ik niet nodig vind om te delen. Wel is er ooit iemand ontslagen omdat ik melding had gemaakt van sexuele intimidatie, dat vond ik wel heftig.. voelde me nog schuldig ook.

Ik ben nooit ongewenst aangeraakt gelukkig.

Ik werk op een bedrijf waar 70% van de werknemers man is. De seksueel getinte opmerkingen vliegen je om de oren, maar zijn niet tegen mij (of een andere vrouw) gericht. Ik vind de opmerkingen wel onnodig. Bv als het ging om een nieuwe receptioniste, dat er nu weleens een 'lekker wijf' mocht komen te zitten. Over mij persoonlijk zijn er regelmatig roddels geweest over mijn doorgroei. Ik moest vast een verhouding hebben gehad met mijn leidinggevende of 'onder tafel hebben gezeten'. Van leidinggevenden heb ik naar mijn idee altijd respect gehad.

Privé ben ik wel ongewenst nagefloten (met schunnige opmerkingen) en gevolgd. Toen mijn zoon bijna 3 maanden was en ik achter de kinderwagen liep, werd er hardop gezegd 'whoah die heeft grote tieten!!'.

In m'n jeugd heb ik weleens een hijger aan de telefoon gehad. Die hing snel op toen ik riep: 'Pap! Ik heb telefoon voor je!'

Wat een nare dingen hebben jullie meegemaakt. Niet normaal waartoe sommige mannen in staat zijn. Ik heb het geluk dat mannen niet fysiek te ver in mijn persoonlijke space kwamen.

Schiet me ineens te binnen dat ik vroeger ook eens samen met een vriendinnetje een potloodventer heb gezien in de bosjes in ons speeltuintje. Volgens mij zijn we hard weggerend, heb er eigenlijk nooit meer aan gedacht.

Hee maar andersom gebeurt het ook veel hoor. Wellicht zullen vrouwen minder snel handtastelijk worden maar ik ken echt wel vrienden die ook schunnige opmerkingen naar hun hoofd krijgen. Mijn ex werd trouwens soms wel gewoon 'betast' notabene waar ik naast stond.

Ja helaas ik ook.

Helaas te maken gehad met zowel aanranding als fysiek geweld.

Ja helaas meerdere ervaringen in verschillende situaties. Ik was bijvoorbeeld een keer op stap met een meisje uit mijn klas, was net 18 denk ik en in de kroeg waar ook gedanst kon worden, pakte een vent mij ineens vol op mijn bek, gadverdamme, echt zo smerig. Ik weet niet meer wat ik toen deed of ik hem heb weggeduwd of niet. Maar toen ging hij nog bij ons achter plakken met dansen, mijn klasgenootje en ik gingen toen naar een andere kroeg, even later kwam hij met zijn maat binnen en zochten ze specifiek naar ons. Toen zijn we naar buiten gegaan en hebben we ons laten ophalen door de moeder van het klasgenootje.

Of die ene keer dat ik op stap was rondom diezelfde periode en dat er een jonge vent tijdens het dansen ineens op mijn rug sprong en meteen klef ging zitten doen. Uiteraard schrok ik toen en heb hem toen heel hard van me af geduwd en riep ook dat hij moest kappen en hij droop af. Daarna was ik vrij snel klaar met uitgaan en ben niet meer zo vaak uit geweest.

Of dat ik naar huis fietste van mijn bijbaantje en dat er een jonge vent ineens naast mij kwam fietsen. Hij vroeg naar mijn naam en ik wist ook meteen dat hij nare bedoelingen had en niet zomaar voor een kletspraatje naast mij kwam fietsen. Heb een verkeerde naam verteld. Hij wilde met mij mee naar huis fietsen en mee naar binnen en bleef maar zeggen dat ik zo knap was etc. Ik was echt zo bang, mijn hart bonkte echt in mijn keel, ik wist niet meer wat ik moest doen. Pas uiteindelijk aan het begin van de straat ging zijn telefoon en hij pakte op. Toen ben ik heel hard weggefietst en ben stiekem mijn huis binnen gegaan. Bedenk me nu waarom ik niet gewoon ergens anders naar toe ben gefietst ipv naar de straat waar ik toen woonde, maar dat is achteraf.

Ja, Feline, dat klopt wel. Andersom gebeurt het ook.

Ja. Twee keer (verschillende tijden, plekken en personen) handen op plekken waar ik ze niet wilde, beide keren in openbare ruimtes. Tweede keer heb ik letterlijk van me af moeten slaan.