30 Aug 2018 14:21 door Biechtje
Allereerst even dit: ik kan me voorstellen dat ik herkend word. Dat is geen probleem, maar ik plaats dit met een reden als biecht dus het zou fijn zijn als je eventuele herkenning voor je houdt. Ik wil dit verhaal later ook weer weghalen, dus zouden jullie het niet willen quoten? Bedankt!
Mijn man heeft een paar jaar geleden besloten te stoppen met het werk waar hij voor heeft geleerd. Sindsdien heeft hij inmiddels enkele totaal verschillende banen gehad, maar niets is echt wat hij zoekt. Vorig jaar heeft hij plots zijn baan opgezegd (zonder overleg met mij). Hij heeft toen wel op tijd iets anders gevonden, maar het heeft wel iets gedaan met mijn vertrouwen. Ik vind dat je in een relatie (zeker met kinderen) zo’n beslissing niet alleen neemt.
Afgelopen weekend kwam ik erachter dat hij heeft gesolliciteerd op een nieuwe baan. Weer totaal iets anders, maar wel aansluitend bij zijn hobby/vrijwilligerswerk. Hij heeft het wel vaker benoemd, dat hij van zijn hobby zijn beroep wilde maken. Ik wist dat er iets speelde waarmee dit werkelijkheid kon worden (d.w.z., ik was op de hoogte van de vacature), maar hij heeft zonder overleg gesolliciteerd en ik kwam er bij toeval achter, omdat ik bij hem stond toen hij gebeld werd omdat hij werd uitgenodigd voor een arbeidsvoorwaardengesprek.
Inmiddels is het gesprek geweest en ben ik op de hoogte van de voorwaarden. Het is allemaal best positief, maar het zou wel om wisselende diensten gaan. Ochtend- of avonddiensten. Gelukkig geen nachtdiensten. We hebben zoals gezegd kinderen en ik vind het best pittig om de ochtenden of avonden helemaal alleen te doen. Als hij de baan zou aannemen zou het betekenen dat ik iedere week of de ochtenden, of de avonden alleen doe. Daarbij is het een geregel met opvang, want wisselend rooster, en heeft het ook wat financiële consequenties. Het verdient iets meer (met name door de ORT), maar de opvang wordt duurder en man heeft geen auto van de zaak meer (wat in ons geval betekent dat we een tweede auto moeten aanschaffen). Per saldo zal het niet heel veel schelen, maar het zijn wel allemaal dingen waar mijn man niet eens bij na heeft gedacht.
Ik voel me nu zo in een nare positie gezet. Ten eerste heeft hij weer iets achter mijn rug om gedaan, ik begrijp niet waarom hij niet gewoon bij mij komt en dingen bespreekt. Zeker omdat dit dus al de tweede keer is. Daarbij zegt mijn man nu: ik doe het alleen als jij erachter staat. Op zich heel goed bedoeld misschien, maar nu ben ik altijd de ‘boeman’. Als ik zeg dat ik het niet wil doet hij het niet, maar dan ben ik degene die hem misschien zijn droombaan ontzegt. Als ik zeg dat hij het wel moet doen, sla ik mezelf misschien over een paar maanden voor mijn kop omdat ik veel meer alleen zit en er dus veel qua huishouden en kinderen op mij alleen aankomt.
Ik weet gewoon niet zo goed wat nu te doen. Ik wil niet boos blijven, maar kan hier ook niet zomaar overheen stappen.
Iemand tips hoe ik het gesprek aan moet gaan en hoe we samen tot een goede beslissing komen?