Volgens mij is haast niemand ontgaan dat wij een ontzettend temperament vol jochie hebben. In de basis is Julian een heel lief kind, maar wel een die graag wil dat dingen op zijn manier gaan en anders gaat het dak eraf.

Jongens, ik ben MOE. Moe van dit gedrag, moe van alle strijd. Élke dag opnieuw leveren wij echt een strijd samen door ons kind. Echt, het is niet meer te doen. Hij maakt overal een gedoe van. Van eten tot slapen, aankleden. Niets gaat gewoon normaal en gemoedelijk. Hij is ook echt gewoon geweldadig, hij heeft vanmorgen tijdens het aankleden (ik was op het werk) mijn man keihard in zijn gezicht geschopt, waarop mijn man hem echt een hele harde klap heeft gegeven. Ik ben er niet eens rouwig om, zijn krassen en beten staan nog op mijn rug en bovenbeen van zaterdag toen ik niet een autootje kocht voor hem. We hebben al zolang het gedrag genegeerd, uitgelegd dat je mensen geen pijn mag doen etc etc. Hij snapt het ook echt maar zodra er weer wat moet gebeuren waar hij geen zin in heeft, hoppa. Hij dult gewoon geen nee, chanteert ons met eten. Je kan gewoon geen nee tegen hem zeggen. En we leggen alles echt uit aan hem: 'nee je mag dat autootje niet want we kunnen niet alles kopen wat we zien. Hij raakt helemaal over de rooie, mensen staren ons echt na hij gaat dan echt helemaal los, slaat zichzelf ook.

Ik begin gewoon een hekel aan mijn kind te krijgen. We hebben voor ons gevoel alles al geprobeerd. Maar we hebben echt hulp nodig. Dit kan niet meer zo doorgaan. Het is een godswonder dat mijn man en ik nog bij elkaar zijn want hij drijft ons helemaal tot het uiterste.

Waar kan ik aankloppen? We moeten echt snel hulp hierbij want het gaat de verkeerde kant op. Er is zo'n duister randje aan Julian, hij moet hiervan af.