16 Jun 2017 09:14 door Marin
Ja, het is hier ook anders. Hoe precies kan ik nog niet echt m'n vinger op leggen. Daarvoor zijn we nog te kort ouders. Maar het is wel anders. Aan de positieve kant zit het gevoel dieper, het is heel bijzonder om hem als vader te zien. Aan de andere kant is het lastig om elkaar in een nieuwe rol te zien, met toch ieder eigen gevoelens, voorkeuren en ideeen.
Zo vond mijn man dat onze zoon maar eens moest proberen in z'n eigen bedje (wel naast ons bed) te slapen in de avond. 's Nachts slaapt hij daar wel maar 's avonds ligt hij eigenlijk meestal gewoon bij ons beneden. Omdat het gezellig is, maar ook omdat ik geen zin heb om tien keer naar boven te lopen tijdens de avond, dan ben ik er meer tijd aan kwijt dan wanneer hij gewoon naast ons ligt en is het uiteindelijk een onrustigere avond. Ik heb daar gewoon geen zin in. Als O. dat nog niet kan, jammer, dan komt dat nog wel. Maar goed, we gingen het proberen. Ik ging koken, ik hoorde door de babyfoon O. krijsen, maar had ook zoiets van tja, jij wilde dit proberen, jouw pakkie an. En ja hoor, binnen tien minuten zag ik kleine baby in de grote armen van m'n man. 'Het gaat niet'. Nee, GOH.
Maar ik vind ook dat we daarin samen moeten proberen. Zeker omdat ik toch echt meer thuis ben, wil ik juist ook m'n man dat soort dingen laten ervaren want dan kan hij daarin meegroeien. Anders krijg je straks echt zo'n situatie waarin ik het allemaal beter weet en dat zou ik zonde vinden. Ik ken onze zoon nu al beter qua kleine dingetjes en dat is logisch, maar ik wil juist ook voorkomen dat daardoor de zorg helemaal volledig op mij neer komt. Dus af en toe laat ik m'n man ook maar gewoon dingen aankloten want we doen allebei sowieso maar wat. Wie weet werkt zijn manier en wie weet werkt het mijne, zo vogelen we het samen wel uit.
Oh en van dat borstvoeden en kolven herken ik ook Jip! Sowieso heb ik het zelf enorm onderschat, maar man uiteraard ook. Hij heeft (en nog steeds) me er wel ontzettend in gesteund, maar dat echte begrip, dat is bijna niet te doen als man denk ik. Tot we op een gala waren in de hotelkamer, in de ochtend, man werd megabrak wakker (en ik vond het écht niet erg dat hij dronken was en ik niet) terwijl ik alweer zat te kolven zoemzoemzoem. Toen zei hij wel dat hij zich realiseerde dat je er écht niet aan onderuit komt. Vrijheid blijheid, maar je zit wel gewoon vast aan kolven, dat gaat gewoon door. Ik vond het ZO fijn dat hij zich dat realiseerde op dat moment.
En dat is het denk ik een beetje. Ik denk dat de meeste mannen (tuurlijk, niet allemaal) toch zich makkelijker kunnen distantieren op de één of andere manier. Dat zodra ze de deur uitstappen ze weer gewoon 'zichzelf' zijn. Ik weet het niet hoor, maar dat gevoel begin ik nu een beetje te krijgen, dat die knop van vrijheid blijheid sneller om gaat. Los van de praktische zaken, maar ook gevoelsmatig. Als ik de deur uit ben, voel ik nu toch een soort constant 'moedergevoel'. Dat is nog nieuw voor mij dus weet niet hoe zich dat gaat ontwikkelen, maar ik denk dat dat altijd blijft. Je blijft altijd 'aan' staan. Zeg niet dat dat voor iedereen zo is, maar dit is hoe ik het nu ervaar geloof ik.
Wij hebben wel echt heel duidelijk gezegd dat we date nights willen blijven houden en tot nu toe gaat dat ook best heel goed. Dat wil ik ook wel echt blijven doen, want ik vind het wel belangrijk dat we elkaar echt als partner blijven zien. Het voelde de eerste keer wel echt heel vreemd, alsof we weer op een soort eerste date waren, echt aftastend. Heel gek. Daarin merk ik wel dat er iets is veranderd, maar hoe precies dat weet ik dus nog niet. Wel vind ik het goed dat we dat blijven doen.
Oh ja en het enige wat ik echt heel irritant vind, maar dat ligt ook aan mezelf, is dat ik een soort waas over m'n hersenen heb door de hormonen (door borstvoeding/ontzwangeren denk ik). Ik kan gewoon vaak echt niet helder denken, laat staan uit m'n woorden komen. Dus als we dan ergens een discussie over hebben, dan wil ik argumenten geven voor iets maar het lukt me gewoon niet. Mijn hersenen blokkeren dan, ik kan niets zinnigs uitbrengen. Waardoor ik automatisch verbaal minder sterk ben dan hij. Echt kneiterirritant. Dus echt leuke ruzies zijn het momenteel niet want ik kan geen zinnig woord uitbrengen. Ik hoop echt dat dat verbetert.
En dan nog even over jouw vriend... Dat van die was kan ik me van zijn kant wel voorstellen dat het hem irriteert dat het er nog ligt. Maar hallo, help dan zelf ook mee met opruimen. Dat doe je dan toch even samen? Of als het hem zo irriteert, dan doet ie het toch zelf?
En die avonden dat je moe bent vind ik ook niet heel erg. Ik denk dat dat wel beter wordt, maar daar kan ik nu nog niets over zeggen. Ik zou wel zeggen dat je er aan toe moet geven, moe is ook niks. En wel af en toe samen de deur uit, maar inderdaad niet als M ziek is, dat zou ik ook niet over m'n hart kunnen verkrijgen hoor. Ja, je moet (nou ja, niks moet) er samen op uit, maar je hebt nou eenmaal gewoon een extra verantwoordelijkheid er bij gekregen. Kom ik weer bij dat vrijheid blijheid verhaal uit. Zou hij echt lekker zitten eten terwijl z'n dochter ziek is? Nou ja, hij misschien wel, maar jij niet en dat moet dan eigenlijk al genoeg zijn om niet te gaan.
Lastig hoor! Hopelijk wordt het inderdaad allemaal beter. Het is gewoon pittig, dat merk ik allang!
Let's discover the world together.