Zo daar ben ik dan met mijn bevallingsverhaal, lekker thuis vanaf de bank, we zijn vandaag thuis gekomen
Maandagochtend om 05:00 werd ik wakker van de weeen, even blijven liggen om te kijken of het door zou zetten en toen ik om 6:20 opstond om naar de wc te gaan braken mijn vliezen. Toen dacht ik wel even 'wow....nu is het echt begonnen!"
Mijn man wakker gemaakt en om 09:00 de VK gebeld, die was er rond 11:00 en toen bleek ik 1cm te hebben. Zij zou rond 14:30 terugkomen om weer te toucheren.
Helaas werden in de tussentijd de weeen zo enorm sterk, het lukte me niet om ze op te vangen. Ik leek echt wel een wild dier, ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest van de pijn. In bad, onder de douche, staan, lopen, zitten, liggen, niets hielp. Dat zorgde ervoor dat ik, die zo hard riep geen pijnstilling te willen, manlief rond 13:00 heb gesmeekt de VK te bellen dat ze NU moest komen omdat ik naar het zkh wilde voor een ruggenprik (ik zou sowieso al in het ziekenhuis bevallen)
De VK zag direct dat ik het echt niet trok, dus huppakee de auto in naar het ziekenhuis waar de prik gelukkig al snel gezet kon worden. Echt, ik ben nog nooit zo blij geweest om een anesthesist aan te zien komen met een naald!
Met de ruggenprik was het gelukkig allemaal goed vol te houden, wat een verademing.
Inmiddels ook getoucheerd, maar nog steeds 1cm.... dat was een flinke tegenvaller.
Uiteindelijk heb ik er van ' s ochtends 05:00 tot ' s nachts 03:30 over gedaan om 9,5cm te halen.
Ik kreeg via infuus oxytocine toegediend, alleen reageerde S zijn hartje hier erg op, hij dipte elke keer behoorlijk.|
Omdat die laatste halve cm toch echt moest komen was het even zoeken met de oxytocine. Uiteindelijk hebben ze via zijn hoofdje bloed afgenomen om te kijken hoe zijn conditie was en toen de uitslag daarvan kwam brak de paniek uit. Iedereen begon te bellen, rennen, ze vlogen met me naar de OK, vertelden snel dat het met S niet goed ging en dat ik onder algehele narcose moest. Dus ik helemaal over mijn toeren.... een keizersnede op 0,5cm voelde al als falen en daar was ik enorm verdrietig om, maar als ik dan ook nog helemaal out moest en zijn eerste huiltjes niet kon meemaken....dat leek me echt vreselijk!
Gelukkig bleek er toch nog tijd te zijn voor een ruggenprik.
Uiteindelijk is om 04:32 onze prachtige zoon geboren!
Ze hadden verwacht dat hij veel hulp nodig zou hebben om op te starten, maar hij begon meteen te brullen toen hij eruit werd getild en keek met grote kijkers om zich heen, gelukkig!
Ik werd gehecht en toen ik weer terug op de kraamsuite kwam zaten mijn 2 mannen te buidelen.
S. doet het enorm goed! Hij is onwijs relaxt, kan heel serieus met grote kijkers om zich heen kijken, heeft tot nu toe elke verpleegkundige al ondergepoept
en ligt nu lekker te snurken in zijn eigen box.
Met mij gaat het redelijk. Ik merk dat de keizersnede en de hele ervaring me niet in de koude kleren is gaan zitten. Ik ben nog enorm moe, de wond is erg pijnlijk en ik heb gewoon moeite om te accepteren dat mijn herstel nu een stuk langzamer zal gaan dan bij een normale bevalling. Ik moet echt een stapje terug doen en dat is best moeilijk voor een bezig bijtje als ik.
Maar man....alle cliches zijn echt waar, ik ben zo enorm verliefd op mijn kind! Ik blijf maar naar hem kijken en hij is gewoon echt de allermooiste baby van de wereld