16 Apr 2018 20:48 door Islandgirl
Bedankt nogmaals voor de felicitaties! Ik heb eindelijk even tijd om mijn bevallingsverhaal neer te zetten, tenminste zolang de kleine niet gaat piepen zo :-). Het is wel een lang verhaal uiteindelijk!
Ik zat maandag een week geleden nog huilend bij de verloskundige omdat ik er doorheen zat. Zij gaf toen aan dat we volgende week echt al wel over bepaalde stappen kunnen praten en er voordat ik de 42 weken ging halen er echt al wel een plan van aanpak was. Ik was best opgelucht van dat gesprek en blijkbaar zo opgelucht dat mijn lichaam maandag op dinsdagnacht besloot de bevalling in te zetten.
Dinsdagochtend rond 3 uur braken mijn vliezen. Ik was naar het toilet geweest en vond mijn onderbroek wel erg nat. Maar het rook niet zoet en ik had begrepen dat vruchtwater zoet rook. Dus ik nieuw ondergoed aan en weer verder slapen.
De volgende ochtend wil ik naar het toilet lopen, dus ik stap uit bed en flatsj, net zoals in flims kwam me daar toch een golf vruchtwater! Ik op zoek naar dat kraamverband want dat zat allemaal nog in een doos en ondertussen een handdoek tussen mijn benen zien te houden want het bleef lopen.
De verloskundige heb ik vervolgens gebeld en zij kwam even langs om mij te checken en het hartje te checken. Alles was goed, het was gewoon nog even wachten op de weeën. Maar die kwamen maar niet. Ik heb de hele dag maar in mijn ondergoed in huis rond gelopen want ik had geen broek meer over die niet inmiddels doorweekt was van het vruchtwater. Gewapend met een pakket kraamverband, een vuilniszak en Netflix ben ik de dag een beetje doorgekomen.
Rond 22.00 uur dinsdagavond leek ik dan eindelijk wat weeën te gaan krijgen. Maar ze waren onregelmatig en duurden niet lang genoeg. Ze waren dan wel weer pijnlijk genoeg dat ik er niet van kon slapen en ze steeds maar weg moest puffen.
Omdat mijn vliezen inmiddels meer dan 24 uur gebroken waren, moest ik me de volgende ochtend, woensdagochtend melden bij het ziekenhuis. Mijn weeën waren nog hetzelfde als die nacht, dus dat schoot niet op.
In het ziekenhuis gingen ze kijken naar mijn ontsluiting en ik zat gelukkig op 3 cm. Voordat ik het wist zat ik aan de weeënopwekkers en had de baby een draadje op d’r hoofd.
Die weeënopwekkers werden al snel steeds verder opgehoogd tot ze op een gegeven moment zo snel achter elkaar kwamen dat ik het idee had een constante wee te hebben met een extra erge uitschieter en kreeg ik moeite met het wegpuffen en weer even op adem komen. Rond 14:00 bleek ik nog maar 4-5 cm ontsluiting te hebben terwijl ik al 2 uur bezig was de weeën hel zo goed mogelijk proberen op te vangen. Toen knapte er iets in mij. Ik was nog niet eens op de helft dus zou nog minimaal 5 uur deze weeën hel moeten zien op te vangen. Toen raakte ik in paniek, dat ging me echt niet meer lukken. Er werd een ruggenprik aangeboden en dat heb ik gedaan. Een uur later kon ik terecht op de OK en werd de ruggenprik gezet. Wat een opluchting was dat! Ik voelde nog wel steeds weeën maar kon ze veel beter opvangen nu.
Rond 18.00 had ik volledige ontsluiting en voelde ik persweeën. De verloskundigen hadden liever dat de baby nog iets verder gedaald was voordat ik begon met actief persen dus zat ik deze weeën weg te puffen. Gelukkig door de ruggenprik kon ik ze wel aan.
Rond 18.30 had ik ineens geen persweeën meer. Tenminste, volgens de monitor wel, maar ik voelde totaal geen activiteit meer. Toen werd besloten de ruggenprik stop te zetten. Ik schrikken want ik herinnerde me de hel van die middag natuurlijk nog. Maar ook na het uitzetten ervan voelde ik nog steeds geen weeën.
Rond 20:00 werd besloten toch maar gewoon proberen te persen en dan maar zien hoe ver we kwamen. Dus ik ben gewoon begonnen met persen en terwijl ik bezig was gingen de verloskundigen en mijn man me steeds enthousiaster aanmoedigen. Ik wist dat het persen bij een 1e kind wel ruim een uur kon duren dus ik was een beetje kwaad dat ze zo enthousiast deden terwijl we nog zeker 3 kwartier moesten. Maar ik had geen puf meer omdat ook tegen ze te zeggen haha. Maar wat bleek, ze waren terecht enthousiast want binnen 20 minuten had ik haar eruit geperst! Ze werd een beetje schoongemaakt en op mijn buik gelegd en gelijk moest ik overgeven. Gelukkig was ik nog zo helder om dat niet over mijn kind te doen, dus heb ik het maar over mijn man gedaan haha. Ze werd even bij me weggehaald omdat ik maar bleef overgeven en toen ik klaar was kon ik eindelijk mijn dochter bewonderen!
Ik moest daarna nog gehecht worden en hoewel ik daar in het ziekenhuis niets van mee heb gekregen, blijk ik een subtotaal ruptuur te hebben.
Omdat mijn vliezen dus langer dan 24 gebroken waren, zouden we eigenlijk nog 24 uur ter observatie moeten blijven wat dan nog 2 nachten zou betekenen, maar J deed het al zo goed dat we eind volgende dag naar huis mochten.
En nu zijn we dus lekker thuis. De afgelopen dagen waren ontzettend hectisch met nachten waarin we nog geen 2 uur hebben geslapen omdat J graag overdag slaapt maar ’s nachts niet. Maar we hebben een ontzettend fijne kraamhulp en die stuurt ons ’s ochtends gewoon weer naar bed en de afgelopen nacht ging al een stuk beter. Toen hebben we zeker wel 4 uur geslapen haha.
We krijgen gelukkig nog 2 ochtenden extra kraamhulp omdat ik met mijn hechtingen zit en ook heb ik wel erg veel last van de kraamtranen maar verder zijn we ontzettend verliefd en aan het genieten van J.