Ik voel me zo machteloos
Ik schrijf hier niet zo vaak, ben hier meer een meelezer, maar ik hoop dat ik hier toch even mijn hart kan luchten.
Twee weken geleden, de dag waarop we op vakantie gingen, hebben we het verschrikkelijke nieuws gekregen dat mijn moeder uitgezaaide longkanker heeft. Dit kwam als een enorme klap, we hadden het totaal niet zien aankomen.
Mijn moeder, die nog zo in het leven staat, zo betrokken is bij onze levens en zo intens geniet van onze twee kinderen heeft waarschijnlijk niet lang meer te leven. Precies weten doen we het niet maar de prognoses bij longkanker zijn slecht en gisteren is ook nog gebleken dat het inmiddels is uitgezaaid naar de botten, lymfeklieren, bijnieren en rugwervel.
Sindsdien is ze enorm depressief. Er staat deze week alleen al twee ellendige behandelingen op de planning waar ze enorm tegenop zit en ze weet niet zo goed meer waar ze het voor doet. De kans is miniem dat het wat oplevert en het vooruitzicht op alleen maar meer van dat soort onderzoeken maakt het helemaal uitzichtloos.
Wanneer ik bij haar ben lucht ze haar hart over de dingen waar ze mee zit. Ze vindt het zo erg om mn vader alleen te moeten laten, had nog zo veel leuke dingen samen willen doen na zijn pensioen, ze hadden net een camper gekocht die nu waarschijnlijk de stalling niet meer zal verlaten en ze vindt het zo erg dat ze mijn twee zoontjes niet zal zien opgroeien. Waarschijnlijk zullen ze haar later niet meer kunnen herinneren dus laat ze m'n vader nu zoveel mogelijk foto's van hen samen maken
Het snijdt echt door mijn ziel als ik haar zo hoor praten. Ze is zo verdrietig en er is niets wat ik kan doen. Ik wil er graag voor haar zijn en ze kan bij mij altijd haar hart uitstorten maar ik weet niet zo goed waar ik met mijn verdriet heen moet. Ik wil mijn moeder er niet mee belasten, maar haar juist steunen.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Het van me afschrijven was al even fijn. Sorry voor de lap tekst, het is iets langer geworden dan gepland.