Ik sluit me hier volledig bij aan. Ik wil niet een 'mister good enough' om op die manier maar geen vrijgezel meer te zijn. Ik wil mijn 'mister perfect'.

Stel je toch ook voor dat je vriend over jou zegt: "Ja, pap, mam, ik heb besloten toch wat minder kritisch te zijn, dus dit is nou June!"

Haha, June! Los daarvan vind ik het ook echt een opmerking die van toepassing is op mensen die niet alleen kunnen zijn en daarom allang blij zijn als er voldoende klik is om die ander om je heen te kunnen verdragen.

Je hebt die wensen ook niet voor niks, genoegen nemen vind ik echt een rare tip eerlijk gezegd, ik snap dat mensen een relatie leuk zouden vinden, maar gewoon maar iemand nemen om maar niet alleen te zijn is wel een beetje gek. Ik weet wel meerdere mensen die dat hebben gedaan overigens.

Ik doelde meer op zulke wensen bij een partner. Hij/zij moet:
- er aantrekkelijk uitzien
- goede baan hebben
- goed koken
- zorgzaam
- goed sociaal leven
- bepaalde hobby's hebben die je ook hebt (gezamenlijke passie)
- vul aan...

Kijk als je zo'n waslijst hebt is het niet reëel dat je de perfecte partner ooit zult vinden. Niemand is perfect en als je kunt houden van een persoon die grotendeels aan je wensenlijstje voldoet en kunt leven met de punten die hij/zij net niet heeft of mist en daar mee om kunt gaan kun je gelukkig worden lijkt mij.

Guattari... Dat jij geen partner hebt sta ik van te kijken. Je reageert altijd zo goed met goed doordachte adviezen. Ik kan mij niet voorstellen dat een man jou innerlijk niet aantrekkelijk vind.

Ligt er natuurlijk maar net aan wat je wensen zijn. Een paar van de dingen die je noemt, heb ik echt wel als eis i.p.v wens. En met minder neem ik idd geen genoegen; heeft niemand, behalve ik misschien zelf op een dag, last van.

Wel of niet iemand kunnen vinden heeft niks met een lijstje te maken die je afloopt en beredeneert waar je wel mee kan leven en waar niet. Het klinkt zo wel erg klinisch Fred.

Uiteindelijk gaat het om gevoel, om de klik. En daar zullen vast ook wel dingen overeen komen met een lijstje, maar iemand kan aan alle punten van je lijstje voldoen en dan nog kun je niks voelen voor die persoon. Dat heeft niks met je lijstje te maken maar is gewoon een gevoelskwestie. Je kan ook iemand tegenkomen die het voor het meerendeel niet overeen komt met een lijstje, maar waar het gevoel wel goed is.

Er is chemie of het is er niet.

Mijn vriend is alles wat ik niet in een man zocht en toch juist weer wel. Hij is degene die mij al bijna twee jaar kan interesseren en van wie ik oprecht houd en van wie ik oprecht wil weten hoe zijn dag was. Nooit gedacht dat mij dat zou overkomen.

In het verleden had ik een uitgebreid eisenpakket, maar de eisen begonnen te vervelen, omdat de persoon in kwestie, daar waar ik op papier op viel, ze te serieus nam. Zo was het een eis om serieus met elkaar te kunnen praten, maar had ik door dat ik daarvoor het luchtige moest opgeven. Gelukkig kan ik nu serieus praten en ouwehoeren. Het is een voorbeeld, om maar aan te geven dat mijn eisenpakket iets te strak was opgezet. Ik zou sowieso het eisenpakket niet schrappen, want je wilt op het eind toch gewoon dé man die jou gelukkig maakt en eigenschappen bezit die jou gelukkig maken? Als het de juiste man is, dan stel je soms hier en daar een eisje bij. Maar niet teveel, want je wilt jezelf niet ongelukkig maken.

Oh sorry Fred, ik lees nu pas je laatste stukje. Wat lief, dank je wel. Momenteel heb ik geen behoefte aan een relatie, dus stel me er denk ik ook niet voor open. Komt vast wel weer een andere fase.

Eens. Ik voel alleen die chemie niet als die ander niet voldoet aan bepaalde eigenschappen en/of uiterlijke kenmerken die ik belangrijk vind en waar ik me tot aangetrokken voel.

@ Guattari... uiteraard heb je nu gezien je leeftijd wat bagage en ervaringen en weet je beter wat je wel of niet zoekt in een partner. Dus dat snap ik goed. Als ik helemaal mezelf kan zijn in een relatie zit het voor mijn gevoel goed. Zeker ook als zij ook zich zelf kan zijn. Elkaar niet of nauwelijks willen veranderen is denk ik ook wel belangrijk.

Ook al woon je niet in buurt van mij ik geef toe dat ik van bijna alle forummers hier het meest benieuwd ben naar jou. Even voor de duidelijkheid dit is geen digitale flirt, maar die adviezen die je geeft maken mij nieuwsgierig of je in het echt ook zo zal zijn. Bijvoorbeeld bij je vrienden naast dat je dat wellicht ook bent in een relatie.

Haha, dat weet ik hoor dat het geen digitale flirt is. ;-) Ik ga nu slapen, maar reageer nog wel even op je via PM. Wil niet het topic van Jeanette 'vervuilen'/overnemen. Slaap lekker!

Ook ik herken het direct wat Carra typt. Die periode dat je ziet dat iedereen door gaat met hun leven en jij blijft hangen: dat is echt niet tof. En rationeel kan je het allemaal prima plaatsen en weet je dat je een leuk leven hebt maarhoe je het ook wendt of keert: het leven mét een maatje is gewoon veel leuker en kleurt je leven op een manier zoals vriendinnen en familie dat niet kunnen.

Ik kan wel zeggen dat het vast een keer goed komt maar wat Kiek ook al zei: dat weet helemaal niemand. Ook rationeel kan je best zeggen dat een leuke, jonge, intelligente vrouw heus wel iemand tegen komt maar ja: er zijn uitzonderingen en dat blijft aan je knagen.

Ik had het hele idee van een man losgelaten, had mezelf er heilig van overtuigd dat er echt niemand verliefd op mij kon worden en opeens was daar iemand. Totaal anders dan ik me had voorgesteld maar hij liet wel mijn hart harder kloppen en samen kloppen we als koppel. Dat wil je nu helemaal niet horen, jij wil ook gewoon zo iemand!

TO, heb je misschien ook niet het idee dat je bij jou ideale man gelijk op het eerste gezicht verliefd moet worden?
Dat je iemand tegenkomt en gelijk denkt, van ja dit is hem?
Wie weet staat er wel iemand heel dicht bij je waarbij de vonk ineens kan overslaan.
Ee zijn genoeg vriendschappen die overgaan in een relatie.

Maar kan me het goed voorstellen, misschien een rare vergelijking maar ik heb dat met kinderen gehad. Heel veel mensen om mij heen zwanger en ik moest er juist moeite voor doen. En juist op het moment dat je er bijna niet geloofd...bam!!!

Je wilt het misschien niet horen, maar ik geloof echt dat dit bij jou ook zal gebeuren. Juist als je iets helemaal niet verwacht. Misschien een oude vriend van vroeger of iemand waarbij je letterlijk struikelt.

Dit is het meest troosteloze wat ik heb gelezen in dit topic. Hoezo moet je voor minder gaan? Je moet gaan voor iemand die je hart sneller laat slaan, en dat gebeurt ook doormede eigenschappen en kwaliteiten van iemand. Daar mag je toch van te voren een beeld bij hebben? Bij mij bleken sommige dingen aanwezig, maar in een andere vorm dan van te voren gedacht.

Verder eens met June. Ook lekker als je aankomt met iemand om dan te zeggen 'ja ik heb mijn eisen maar bijgesteld maar dit is echt de liefde van mijn leven hoor!'. Beetje sneu.

Ik geloof niet zo in wensenlijstjes qua details. Je zoekt iemand met wie je inderdaad chemie hebt op allerlei vlakken.

Daarnaast denk ik dat iedereen zoekt naar een aantrekkelijk persoon. Dat is de wens. Als de wens nu uitgediept wordt naar donker, kastanje kleurig haar, blauwe/groen/grijze ogen, 1.84 (en een half), maat 43 schoen, elke 3 weken moet hij een doos bonbons meenemen etc. etc. Ja dan geloof ik niet dat je de ware persoon zult vinden. Maar een 'lijstje' met brede eigenschappen (zoals een bepaald karakter, opleidingsniveau en uiterlijke kenmerken) is niets mis mee.

Ik vind het overigens wel verdrietig om te lezen dat er forummers zijn die het echt zo op zichzelf betrekken/hebben betrokken dat ze nog geen relatie hebben. Niemand is te lelijk, stom of wat dan ook om verliefd op te worden. Het is alleen niet zo dat je op iedere straathoek iemand vindt met wie je die ene klik voelt.

Ik verbaas me er wel eens over dat er zoveel mensen zijn die altijd maar relaties hebben en nooit langer vrijgezel zijn dan een aantal maanden. Geen enkel mens wordt meerdere keren per jaar/achter elkaar tot over z'n flaporen verliefd. Dit gevoel is namelijk best iets unieks. Als ik voorgaande zie bij/hoor van mensen trek ik m'n wenkbrauw even op, want hoe selectief ben je dan aan de poort? Ja, die mensen hebben dan wel een relatie en jij niet; maar ambieer je deze manier van leven? Alles maar om tot de norm te behoren, niet alleen willen/kunnen zijn, et cetera, et cetera. Ik denk dat dit eerder onnatuurlijk is, dan 'zomaar' de juiste persoon tegen te komen; vooral wanneer je ouder wordt en je sociale kring al invulling heeft gekregen en je niet meer wekelijks uitgaat. Dan is het veel lastiger om nieuwe mensen te leren kennen en kun je natuurlijk alsnog diegene ergens (al dan niet via via) treffen waar je het nooit had verwacht, maar over het algemeen moet je er dan zelf meer moeite voor doen. Dan is verdrietig erover worden/zijn dat er niemand is die verliefd op je is gevoelsmatig heel menselijk, maar rationeel word je zelf ook niet om de haverklap verliefd op iemand, vermoed ik.

Het is zo zonde dat mensen eerst zichzelf naar beneden halen met nare gedachten ('niemand wil mij'), terwijl verdriet voelen over dat je die ene persoon (nog) niet bent tegengekomen, het misschien minder pijnlijk maakt voor je zelfbeeld- en waardering. Dat haalt wellicht de scherpste randjes van het verdriet af, ook al mag je je natuurlijk zeker verdrietig erover voelen. Ik denk alleen dat het helemaal niet zo makkelijk is om iemand te vinden en dat er dan ook nog een wederzijdse klik is: dat kan op een dag 'opeens' gebeuren, maar het naar liefde 'zoeken' via apps/sites is voor nog altijd veel meer mensen niet succesvol dan wel. En als je dan iemand/meerderen kent bij wie dit wel tot een relatie heeft geleid, hoop je zelf ook tot die minderheid te horen die het via deze weg wel lukt. Tenzij je enorm veel mazzel hebt, is dit net zo goed een weg die heel veel tijd en inspanning vraagt. De ene persoon heeft maar 1-3 keer daten nodig met verschillende mensen om een match te vinden en de andere soms wel 10-50 (bij wijze van spreken). Dat je na talloze dates nog steeds niet een relatie hebt, is dan niet omdat je zelf zo afzichtelijk lelijk en raar bent. Het geeft juist aan dat het niet zo makkelijk is om iemand te vinden die volledig bij je past en daarnaast is verliefdheid niet af te dwingen.

Ik denk dat het idee van 'samen zijn is leuker dan alleen', een gedachte is die ook kan worden geïdealiseerd. Natuurlijk heeft het heel fijne kanten, maar een relatie is niet zaligmakend. Hoe cliché het ook klinkt: zowel een relatie hebben als vrijgezel zijn, heeft beide zijn voor- en nadelen. Het is niet zwart-wit; het is alleen de norm dat je vanaf een bepaalde leeftijd samenwoont, gaat trouwen, een gezin sticht. Er zijn genoeg mensen die dit doen/hebben gedaan en toen bleek het helemaal niet zo fijn meer te zijn op den duur. Dat weten we ook allemaal. Natuurlijk is het heel fijn als het wel goed gaat, maar het lijkt me heel naar als je daar zo naar verlangt en het komt niet. Hoe zweverig het ook klinkt: dan leef je nooit in het nu en drukt er continu iets op je schouders, waar je toch echt maar ten dele invloed op hebt.

Edit: dit is de langste reactie die ik ooit heb getypt en zie het nu pas. Zal het nooit meer doen.

Ik vind het eene fijne post Guat. Opbeurent, eerlijk, realistisch. Dankje!

Oh, fijn. Dank je wel. Ik bedacht me achteraf pas dat het belerend kon overkomen, wat niet mijn bedoeling is. Mijn bedoeling is om het hele plaatje te schetsen en niet alleen in te zoomen op dat nare, onbestemde en onveilige gevoel van 'de eeuwige vrijgezel'. Je mag altijd je verdrietige momenten hebben, hierover en over van alles. Het is denk ik alleen prettig(er) voor jezelf als je het op den duur ook vanuit een ander perspectief kunt bekijken c.q. kunt relativeren.

Even inhakend op een klein stukje van je post Guattari: ik ben iemand die snel verliefd kan worden (en ook snel niet meer verliefd kan raken) dus dat geen enkel mens vaak tot over z'n oren verliefd kan raken met soms maanden of zelfs weken ertussen, dat ben ik niet met je eens.

Carrie: maar jij bent niet iemand die ieder halfjaar/jaar een ander aan iedereen voorstelt onder het mom: "deze keer is het hem echt" en dan het liefst in die periode al samenwoont (wel/niet officieel). Op zulke mensen doelde ik (die echt niet langer dan paar weken/maanden alleen kunnen zijn), want die combinatie vind ik persoonlijk minder geloofwaardig: eigenlijk niet alleen willen zijn en zodra je dat ook maar even bent, toevallig de zoveelste 'ware' tegenkomen en daar een relatie mee aangaan in een heel gehaast tempo.

Ah zo! Ja ik snap 'm, nee dat deed ik dan weer niet

Het zal vast heel oppervlakkig van mij zijn, maar bij zulke mensen ontstaat er bij mij (na verloop van tijd) een beeld en helemaal als er kinderen in het spel zijn.

Toen ik uit elkaar ging met mijn ex ging een kennisje ook uit elkaar met haar vriend. Ze hadden net een dochterje, en dat kennisje had eerlijk waar soms twee weken na de ene al een nieuw vriendje. En haar kindje nam ze overal mee naartoe, inderdaad onder het mom van "Dit is hem echt!" Ik had haar altijd heel hoog zitten maar dat was zo weg.
Ik heb haar wel als voorbeeld genomen om het zo juist niet te doen, uiteindelijk ben ik bijna 9 jaar single geweest. Beetje ander uiterste misschien maar voor mij een hele goede keus geweest.
Ik ben ook nooit op zoek geweest en was heel gelukkig in mijn leven als single mama.