'Ik heb een heel zwaar leven'

18 Dec 2018 09:48 door Anoniem331

Ken je dat lied? Van Brigitte Kaandorp?
Een lied dat hier als een dekseltje op het potje van mijn dochter past, en ik heb geen idee meer hoe ik er mee om moet gaan.
Ze is nagenoeg altijd chagrijnig, blijft vreselijk in de momenten hangen dat dingen niet gaan. Ervaart de simpelste dingen als heel zwaar, en haar wereld vergaat soms als ze vergeten is haar sokken mee te nemen en dus nog een keer weer moet lopen.
Nu heeft ze dit altijd wel wat gehad, maar de laatste tijd is het echt heel erg, en ik betrap mezelf erop dat de dagen dat ze er niet is, alles veel makkelijker gaat. En dat is niet een fijn gevoel.
Volgens haar vader valt het daar allemaal wel wat mee, maar ik zie alles van hem in haar terug, en wat dat betreft ziet hij de problematiek niet zo.
Gisteren een flinke aanvaring gehad omdat ze niet mocht spelen met een vriendinnetje, en vanmorgen dikke tranen omdat ze er zo mee zat dat er al iemand door de sneeuw was gelopen zondag voor zij buiten was. :wtf:

Ik weet het niet meer, ik snap haar niet, ik voel me 'minderwaardig' omdat bij haar vader alles blijkbaar wel gaat. Ik twijfel aan mezelf, weet niet hoe we hier uit moeten komen. Wie heeft een gouden tip? Of voor wie is dit herkenbaar? Want dat alleen al zou fijn zijn.
Ze is onderhand trouwens bijna 10, en ik hou mijn hart vast wanneer ze echt gaat puberen :omg:

18 Dec 2018 09:59 door Pitty

Ik heb weinig tijd, maar zooooo herkenbaar! Onze oudste wordt in mei 10 jaar.

18 Dec 2018 10:04 door Urban Naked

Zijn er ook vrolijke momenten, momenten waarop ze blij is/geluk ervaart? Is ze trots, kan ze genieten, lacht ze ook hardop?

18 Dec 2018 10:05 door Anoniem331

Dat is in ieder geval al iets. Ik vind het gewoon echt vermoeiend, en vind de dagen bijzonder lang.

18 Dec 2018 10:06 door Anoniem331

Urban Naked schreef:Zijn er ook vrolijke momenten, momenten waarop ze blij is/geluk ervaart? Is ze trots, kan ze genieten, lacht ze ook hardop?

Oh jawel, maar die wegen niet altijd op tegen de mindere momenten. Hooggevoelig is ze ook denk ik, en tot zover kan ik daar prima in mee gaan, maar soms is het ook gewoon niet te doen.

18 Dec 2018 10:07 door Urban Naked

Popcorn schreef:
Urban Naked schreef:Zijn er ook vrolijke momenten, momenten waarop ze blij is/geluk ervaart? Is ze trots, kan ze genieten, lacht ze ook hardop?

Oh jawel, maar die wegen niet altijd op tegen de mindere momenten. Hooggevoelig is ze ook denk ik, en tot zover kan ik daar prima in mee gaan, maar soms is het ook gewoon niet te doen.

Het hoeft ook niet op te wegen, maar het is fijn om te weten dat ze die gevoelens wel heeft. Dat niet alles onder een dikke sluier van ongeluk zit.

18 Dec 2018 13:57 door Lot

Is ze wel goed uitgerust? Zit ze niet ergens mee? Als ze 10 is kan het ook al goed het begin van de puberteit zijn. Lastig, snap wel dat je je er soms door laat beïnvloeden, of als jezelf heel anders bent je dit gedrag niet snapt. Ik kon (en kan) zelf ook wel eens een mopper bui hebben, alles zit dan tegen en niks is goed. Mijn moeder maakte daar vroeger weleens een grapje van of hield me een spiegel voor. Of ze zei: gooi er even alles 5 minuten uit dat lucht op, kun je daarna goed verder met je dag. Dat vond ik op dat moment niet altijd leuk of grappig maar het liet me wel mijn eigen gedrag inzien. Verder zou ik er gewoon voor haar zijn, misschien kun je het een keer bespreekbaar maken. Mijn vriend kan ook heel erg mopperen als iets niet gaat zoals hij wil, ik wil het dan graag voor hem oplossen, word boos om zijn gemopper of word er zelf chagrijnig van. Hij zegt dan altijd: laat me gewoon even mopperen, het heeft niets met jou te maken. Ik uit mijn emoties en dan is het klaar. Dat vind ik moeilijk want ik ben daar gevoelig voor (en snap vaak ook niet zo’n heftige reactie want zo ben ik niet), maar zo is hij wel dus moet ik dat dan los zien van mezelf.

Over die aanvaring van dat spelen, waren daar duidelijke afspraken over gemaakt van te voren? En over dat lopen in de sneeuw, heb je haar gevraagd waarom haar dat zo verdrietig maakt?

Ik zou niet aan jezelf twijfelen, het kan zijn dat ze dit gedrag ook bij vader laat zien maar hij hier niet zo zwaar aan tilt. Of dat ze bij jou makkelijker haar emoties uit. En ze is natuurlijk een tiener nu dus ze zal ook aan het veranderen zijn. Is voor haar zelf vast ook niet altijd fijn.

18 Dec 2018 14:11 door Susan

Als je hierin haar vader herkent, kan het ook zijn dat hij dus óók zichzelf herkent en zich er gewoon niet zoveel zorgen om maakt, omdat hij dit gedrag van binnenuit kent en het dus voor zichzelf kan relativeren. Misschien dat je het in die zin ook als een geruststelling kunt zien dat hij er niet zo van schrikt.

18 Dec 2018 18:17 door Anoniem331

Het zijn gewoon al die dingen bij elkaar dat je tegen zo'n dag op gaat kijken.
Wat betreft speelafspraken; Ik heb ze vrijdag naar school gebracht en gisteren pas weer opgehaald. Dus is het lastig om daarover afspraken te maken. Ik zei ook tegen haar, ik heb jullie 3 dagen niet gezien (wat eigenlijk nooit gebeurt) en dus is het fijn om jullie thuis te hebben. Dat snapt ze dan wel, maar haar gedrag laat dat niet zien. Echt niks is goed, en dan zijn we nog niet eens thuis. Ja dan zakt de moed mij echt wel in de schoenen als ik dan weer zo'n zwart gezicht zie. Uiteindelijk was het na een uur en een pittige ruzie wel over, maar het vermoeid zo.
Het brood is niet lekker, de yoghi smaakt gek, mijn broek zit niet lekker, het eten is niet goed, ik wou net een ander spelletje doen dan deze. Gewoon continu, er is weinig goed. Het frustreert, het botst, en ik kom er met haar niet uit.

En ja ze ligt ze laat in bed bij haar vader, en ja daar verslapen ze zich minimaal 2 keer per week waardoor ze snel moeten en achter de feiten aanliggen, maar hij ziet dat probleem niet. Ik had ze gisteren voor 19.oou in bed en heb ze beide niet weer gehoord. Tot ze uit bed kwamen vanmorgen, en dan is het humeur aardig beter. Maar ik ben de enige die dat ziet, ik stel mee aan en moet me niet zo druk maken word er dan gezegd.

18 Dec 2018 18:52 door Lot

Popcorn in dit bericht lijkt het of dat je los van je dochter ook wat problemen hebt met de communicatie met je ex en dat je dat ook dwars zit. Als ze moe is, is het gedrag al meer verklaarbaar toch? Jullie zijn uit elkaar, dat is verdrietig voor jullie en de kinderen, het kan dat het er bij de een net wat anders aan toe gaat dan bij de ander. Misschien moet ze ook even schakelen als ze weer naar de andere ouder gaat. En over die speelafspraak, ik snap het, zij ook zo te lezen, maar niet leuk als ze al wat afgesproken had met iemand, dan ook nog moe is, teleurstelling, en dan kan ze misschien onredelijk reageren. Zou je hier nog een keer met je ex over kunnen praten? Je hebt natuurlijk weinig invloed op hoe hij het doet, enige wat je kan doen is uitleggen wat je ziet en jullie willen beide het beste voor jullie kind toch? En als dat niet lukt: niet leuk maar dan de eerste dag bij terugkomst misschien niet teveel van haar verwachten, na een nacht goed slapen gaat het al weer wat beter zeg je. Geen veroordeling dit he, ik probeer met haar en met jou mee te denken.

Oja: dat het je vermoeid snap ik. Zeker als je ze moet delen met ex ben je blij met de dagen dat je ze wel ziet en hoop je die gezellig in te kunnen vullen.

18 Dec 2018 22:29 door Lookie

Eens met Lot.

Ik herken het overigens wel een beetje, al is het hier meestal niet de hele dag maar bepaalde momenten. Maar veel dingen van wat jij beschrijft, mijn zoon zegt soms ook weleens dood te willen. Als ik dan doorvraag, blijkt hij de meeste dingen in zijn leven wel leuk te vinden maar bepaalde dingen kan hij niet zo goed handelen zoals veel moeten, strubbelingen met klasgenootjes en ook hier merk ik dat hij soms moeite heeft met de omschakeling als hij van de ene ouder naar de andere gaat. Het is wel fijn dat hij er open over is, dan kan ik ook meedenken en waar nodig ingrijpen. En we praten veel over zijn zorgen, zo hoop ik hem wat gerust te kunnen stellen.

Wat hier in ieder geval goed werkt is zoveel mogelijk een vast ritme aanhouden qua bedtijden, etenstijd etc zodat hij weet waar hij aan toe is. Als we ergens heen moeten dan zeg ik dat van te voren. Hij kon eerst ook erg van slag raken als we ergens waren en dat we dan 'ineens' weggingen, nu bereid ik hem voor door bijvoorbeeld te zeggen "Je mag nog 5 minuten spelen en dan gaan we opruimen en naar huis".
Het maakt het lastiger dat je niet precies weet wat er gebeurt als je dochter bij haar vader is, maar ik denk dat het belangrijk is dat je goed met elkaar communiceert. Ik zou zeker aangeven dat je merkt dat je dochter moe is, en dat je het fijn zou vinden dat ze niet al te laat naar bed gaat. Natuurlijk zal de vader van je kind alles weer net anders doen, dat geeft ook niet en de kinderen weten gauw welke regels waar gelden, maar regelmatig overleggen is wel belangrijk.

Jij hoeft je trouwens absoluut niet minderwaardig te voelen hoor. Ik denk dat je het juist als een compliment kunt zien dat ze bij jou helemaal zichzelf kan zijn. Al is het voor jou natuurlijk absoluut niet fijn, maar probeer het je niet persoonlijk aan te trekken.

19 Dec 2018 09:42 door Anoniem331

Ik denk dat we elkaar nu niet helemaal begrijpen, want dat ze vastloopt in dingen dat snap ik. De afgelopen 2 jaar hebben dan ook in het teken gestaan van therapie. Begonnen als rouwtherapie, en de laatste tijd is de focus gelegd op onze scheiding, waarvan ze nog steeds aan blijft geven dat dat haar probleem niet is. En dat ervaren wij als ouders ook zo.
Dit wat ik bedoel is altijd al zo geweest maar schijnbaar lastig uit te leggen.

Zo kan haar haar niet lekker zitten, maak ik een vlecht dan wou ze een staart. Maak ik een staart dan wou ze liever een vlecht, zeg ik doe je laarzen maar aan dan wou ze liever haar schoenen aan. Als ze haar schoenen aan moet trekken dat had ze liever haar laarzen aan.
Eten we bloemkool omdat ze dat zo lekker vind, dan had ze vandaag liever wat anders. Eten we wat anders, je raad het al, dan had ze vandaag liever bloemkool.
Het is zo lastig uit te leggen hoe vermoeiend dit is, voor mij maar ook voor haar. Het idee en gevoel dat het nooit goed is, wat je ook doet.

Ik kan in zoveel dingen met haar mee gaan. Ik kan haar in veel dingen begrijpen, maar een hele ochtend kwaad omlopen omdat ik een verkeerde broek in de tas heb gedaan die niet lekker zit, daar ben ik klaar mee.
Nou ja, ik merk dat het lastig uit te leggen is hoe dit gaat, en ik vind dit niet terug te gooien op een scheiding of op het feit dat het in 2 huizen wonen lastig is. Ik vind het gewoon lastig dat mijn kind de kleinste dingen in het leven als moeilijk, lastig en zwaar ervaart. En ik hou mijn hart vast voor de tijd dat ze als (jong) volwassen in het leven staat, en nog alles zo ervaart. Dus los van het feit dat we nu wel eens botsten wat ik lastig vind, maak ik me ook gewoon zorgen voor de toekomst.

19 Dec 2018 09:59 door Marsy31

Ah popcorn wat vermoeiend!
Ik zit op mijn telefoon dus lang reageren is lastig. In het laatste stukje geeft ze telkens wat anders aan nadát jij iets doet, maar bespreek je ook eerst wat ze wil? Oftewel, zegt ze: ik wil graag een staart en dan doe je dat en dan wordt het opeens een vlecht? Om even helder te krijgen. Want mijn zusje was precies als jouw dochter en die wilde gehoord worden, een eigen mening hebben en keuzes. Die kon (en kan) niks met opdrachten of bevelen. Dus in de haar situatie, als ze daar (weer eens) gefrustreerd van raakte, moesten wij zeggen: ‘snap ik, ik doe het wel even anders. Wil je staart of vlecht?’

Misschien zit ik ernaast hoor! Maar dat laatste stukje had zo over mijn zusje kunnen gaan, vandaar.

19 Dec 2018 10:41 door Lilou

Heb je het idee dat er meer onder zit Popcorn, qua problematiek die bij haarzelf ligt?
Hoe is haar ontwikkeling op andere gebieden? Haar zelfbeeld en zelfvertrouwen, is ze perfectionistisch, impulsief of moeilijk te motiveren, hoe gaat het sociaal en op school? Zie je op andere vlakken ook dingen waar je je zorgen over maakt?

Ik begrijp dat je dit eigenlijk altijd al bij haar hebt gezien, ook voor er andere complicerende factoren in jullie gezin kwamen zoals de scheiding. En dat moeheid inderdaad niet mee helpt bij haar gedrag, maar dat je ook wanneer ze uitgeslapen is, goed in haar vel zit etc altijd die neiging tot 'niets is goed en altijd het tegenovergestelde willen' ziet. Klopt dat? Ik probeer met je mee te denken wat zou kunnen helpen, ongetwijfeld heb je ook al het nodige geprobeerd om te kijken of dat haar helpt. In het kader van zelf steeds meer eigen verantwoordelijkheid leren, leren kiezen wat je zelf wil én daar achter blijven staan; haar keuzes geven met de afspraak dat ze zich daar dan ook aan houdt en niet opnieuw weer op terugkomt met gemopper? En als ze dat ongetwijfeld wel weer probeert, terugleggen: jij mocht kiezen, dat heb je gedaan en dat is dan ook de afspraak waar we ons allebei aan houden. (Vanuit mijn eerdere werk weet ik dat sommige ouders bij dit soort gedrag juist ook steeds meer de neiging krijgen om niet meer de keuze te geven -want, toch nooit goed- in de hoop dat dat minder discussie oplevert, wat zelden het gewenste resultaat oplevert)

Eventueel een kinderpsycholoog? Want ik zou me in het door jou geschetste beeld, los van wat je zelf als ouder kan doen in jullie interactie, ook wel zorgen maken om de manier waarop ze beter kan leren omgaan met haar emoties en impulsen en hoe ze kijkt naar zichzelf en de wereld om haar heen. Ik krijg er een beetje het 'ik ben tegen alles, want alles is tegen mij' gevoel bij en ik kan me voorstellen dat je dat als ouder verdrietig en bezorgd maakt.

19 Dec 2018 10:57 door Liadan

Maar is het een heel groot deel niet gewoon haar leeftijd en beginnende puberteit? Ik herken mijn dochter in een groot deel van wat je zegt ook.
Boos (heel boos) worden om de kleinste dingen, schreeuwen als iets niet gaat zoals zij wil, zich niet inleven hoe iemand anders dat ervaart maar alleen denken aan wat zij wil, zich heel slecht zelf kunnen vermaken, chagerijnig zijn, wisselende stemmingen.
Hier helpt er mee omgaan zoals Marsy zegt wel al een stuk.
Maar hier is het ook wel een deel anders omdat mijn dochter niet alles als heel zwaar ervaart en ook vaak juist heel enthousiast is. Ze bewaart haar boze buien ook vrijwel altijd voor thuis, al kan ze tegen haar vriendinnen ook regelmatig wel bazig en bozig doen.

19 Dec 2018 11:48 door Pitty

Eens met Liadan. Is het niet pubergedrag en is ze daarbij heel erg haar grenzen aan het opzoeken? Behoefte aan eigen ruimte?

19 Dec 2018 19:46 door Anoniem331

Marsy31 schreef:Ah popcorn wat vermoeiend!
Ik zit op mijn telefoon dus lang reageren is lastig. In het laatste stukje geeft ze telkens wat anders aan nadát jij iets doet, maar bespreek je ook eerst wat ze wil? Oftewel, zegt ze: ik wil graag een staart en dan doe je dat en dan wordt het opeens een vlecht? Om even helder te krijgen. Want mijn zusje was precies als jouw dochter en die wilde gehoord worden, een eigen mening hebben en keuzes. Die kon (en kan) niks met opdrachten of bevelen. Dus in de haar situatie, als ze daar (weer eens) gefrustreerd van raakte, moesten wij zeggen: ‘snap ik, ik doe het wel even anders. Wil je staart of vlecht?’

Misschien zit ik ernaast hoor! Maar dat laatste stukje had zo over mijn zusje kunnen gaan, vandaar.

Moge duidelijk zijn dat dat in overleg gaat ja, ik bedoel ze is bijna 10. Dus ik besluit en bepaal niet al die dingen meer voor haar. En inderdaad, als ik klaar ben met vlechten, dan kan ze toch ineens liever een staart willen, en boos zijn omdat ik niet de gekke henkie ben die alles aan blijft passen. En zo gaat het continu met alles, de hele dag door.

19 Dec 2018 19:54 door Anoniem331

Lilou schreef:Heb je het idee dat er meer onder zit Popcorn, qua problematiek die bij haarzelf ligt?
Hoe is haar ontwikkeling op andere gebieden? Haar zelfbeeld en zelfvertrouwen, is ze perfectionistisch, impulsief of moeilijk te motiveren, hoe gaat het sociaal en op school? Zie je op andere vlakken ook dingen waar je je zorgen over maakt?

Ik begrijp dat je dit eigenlijk altijd al bij haar hebt gezien, ook voor er andere complicerende factoren in jullie gezin kwamen zoals de scheiding. En dat moeheid inderdaad niet mee helpt bij haar gedrag, maar dat je ook wanneer ze uitgeslapen is, goed in haar vel zit etc altijd die neiging tot 'niets is goed en altijd het tegenovergestelde willen' ziet. Klopt dat? Ik probeer met je mee te denken wat zou kunnen helpen, ongetwijfeld heb je ook al het nodige geprobeerd om te kijken of dat haar helpt. In het kader van zelf steeds meer eigen verantwoordelijkheid leren, leren kiezen wat je zelf wil én daar achter blijven staan; haar keuzes geven met de afspraak dat ze zich daar dan ook aan houdt en niet opnieuw weer op terugkomt met gemopper? En als ze dat ongetwijfeld wel weer probeert, terugleggen: jij mocht kiezen, dat heb je gedaan en dat is dan ook de afspraak waar we ons allebei aan houden. (Vanuit mijn eerdere werk weet ik dat sommige ouders bij dit soort gedrag juist ook steeds meer de neiging krijgen om niet meer de keuze te geven -want, toch nooit goed- in de hoop dat dat minder discussie oplevert, wat zelden het gewenste resultaat oplevert)
Eventueel een kinderpsycholoog? Want ik zou me in het door jou geschetste beeld, los van wat je zelf als ouder kan doen in jullie interactie, ook wel zorgen maken om de manier waarop ze beter kan leren omgaan met haar emoties en impulsen en hoe ze kijkt naar zichzelf en de wereld om haar heen. Ik krijg er een beetje het 'ik ben tegen alles, want alles is tegen mij' gevoel bij en ik kan me voorstellen dat je dat als ouder verdrietig en bezorgd maakt.

Bedankt voor je reactie, herkenbaar sommige dingen. Mijn engelengeduld is dan wel eens snel op, en dat werkt averechts, dat weet ik. En toch komen we er samen niet uit.
Ze legt de lat heel hoog voor zichzelf. Wil alles voor iedereen en ook voor zichzelf goed doen. Op school gaat het goed, leert goed en graag. Haalt hele mooie cijfers en met enige aandringen leert ze ook alles goed en behaalt ze dus ook goede resultaten. Ze heeft het naar haar zin op school, ligt goed in de groep, heeft vriendjes en vriendinnetjes en ontwikkelt zich zoals een bijna tiener dat behoort te doen.
Ik weet niet, misschien moeten wij samen met ons tweeen ook wel beter communiceren, maar dat is zo lastig wanneer ze bij haar vader is. We hebben ook heel lang een belmoment gehad, maar die bleek niet meer te werken. Teveel ruis op de lijn, een oma of vader die zich met het gesprek bemoeien en niet inzien dat ze dingen ook niet altijd makkelijker maken. Heel lastig allemaal. Voor mijn gevoel heb ik alles gedaan wat in mijn macht lag om alles goed te laten verlopen, maar soms gebeuren er dingen die je niet in de hand hebt, en loopt alles anders.
Een kinderpsycholoog kan een optie zijn, maar als ik de enige ben die hier wat in ziet sta ik al 1-0 achter helaas.

19 Dec 2018 19:56 door Anoniem331

Liadan schreef:Maar is het een heel groot deel niet gewoon haar leeftijd en beginnende puberteit? Ik herken mijn dochter in een groot deel van wat je zegt ook.
Boos (heel boos) worden om de kleinste dingen, schreeuwen als iets niet gaat zoals zij wil, zich niet inleven hoe iemand anders dat ervaart maar alleen denken aan wat zij wil, zich heel slecht zelf kunnen vermaken, chagerijnig zijn, wisselende stemmingen.
Hier helpt er mee omgaan zoals Marsy zegt wel al een stuk.
Maar hier is het ook wel een deel anders omdat mijn dochter niet alles als heel zwaar ervaart en ook vaak juist heel enthousiast is. Ze bewaart haar boze buien ook vrijwel altijd voor thuis, al kan ze tegen haar vriendinnen ook regelmatig wel bazig en bozig doen.

Zou best kunnen, maar het word met de tijd erger. Niet dat het nu pas begint, het was alleen altijd wel te handelen, en dat is nu lang niet meer altijd zo.
Dat stukje wat je zegt van de boze buien bewaren voor thuis dat herken ik, ik vind het alleen heel lastig dat het altijd hier is, en (blijkbaar) nooit bij haar vader. Waar zit het verschil?

19 Dec 2018 19:59 door Anoniem331

Pitty schreef:Eens met Liadan. Is het niet pubergedrag en is ze daarbij heel erg haar grenzen aan het opzoeken? Behoefte aan eigen ruimte?

Die heeft ze

En gebruikt ze ook heel vaak hoor. Ze heeft in de afgelopen jaren ook geleerd dat ze wanneer de emoties oplopen haar eigen ruimte opzoekt, omdat ze zelf ook weet dat alles en iedereen de schuld krijgt, terwijl dat niet altijd even eerlijk is. Haar broertje is dus ook heel vaak de pineut, want die is ook altijd in de buurt.
Ze ziet alleen zelf niet dat ze er zelf vaak een groot aandeel in heeft, en dat botst.
En grenzen opzoeken mag, dat zal ik zelf ook ongetwijfeld gedaan hebben, maar ik kan me niet herinneren dat ik me zo gedroeg.

19 Dec 2018 20:45 door Liadan

Hier wordt het ook steeds erger, een half jaar geleden vond ik haar buien al pittig maar dat is niks vergeleken met nu.
Maar bij jou komt alles steeds alleen op jouw bordje en ik kan het delen met mijn man, dat scheelt wel een hoop. Ik kan me voorstellen dat het voor jou heel zwaar is.
Zou haar vader het niet een beetje mooier maken dan het is? Het kan natuurlijk wel dat hij er minder 'last' van heeft of dat ze daar minder grenzen heeft of makkelijker haar zin krijgt (en ze daardoor bij jou juist meer de grenzen op zoekt)?

19 Dec 2018 22:00 door Anoniem255

Jeetje, Popcorn. Ik snap je gevoel echt heel goed en ik snap ook wat je bedoelt. Herken hier heel veel in van mijn dochter. Met haar hebben we speltherapie gevolgd.

1 van de tips die we hebben gekregen en thuis toepassen (in het begin ook op school maar dat is sinds dit schooljaar niet meer nodig) is dat als ze niet lekker in haar vel zit/ niet wil praten / een boze bui op voelt kopen dat ze een knoop uit de pot pakt, die naar mij brengt en in "haar" hoekje van de bank gaat zitten om te lezen of op de tablet of wat dan ook. Haar broer weet dan ook dat hij haar even met rust moet laten. Afspraak is wel dat ze daarna moet komen vertellen wat haar dwars zat. Dat werkt eigenlijk heel goed en ik merk ook dat ze steeds minder vaak een knoop pakt.

We zijn begonnen met 10 knopen. Toen 8. Toen 5 en nu in principe nog maar 3 maar inmiddels gaan er dagen voorbij dat ze niet 1 knoop meer inlevert.
Ook bespreek ik sommige dingen al bij het opstaan:

* bedenk alvast wat je met je haren wil. Als het vast zit, begin ik niet opnieuw!
* vanavond eten we......
* vanmiddag kun je niet afspreken omdat...

Sommige dingen kun je in jouw situatie natuurlijk niet altijd voor zijn maar ik moet soms onverwachts weleens ergens van afwijken en merk wel dat door deze acties toe te passen, de voor haar onverwachte veranderingen inmiddels beter aan haar voorbij gaan. Dat ze daar lang niet meer zo heftig op reageert als voorheen.

Ik ga ook regelmatig met haar op de bank zitten of in bed liggen kletsen. In het begin over ditjes en datjes en dan komen er ook dingen los waar ze tegenaan loopt. Daar proberen we dan samen een oplossing voor te bedenken. Sommige van die dingen schrijven we op omdat ze ze soms "vergeet". Dan denkt ze niet meer aan wat we afgesproken hebben.

Het is ook een cirkeltje waar ze in zit. Voor haar is dit inmiddels heel normaal en waarschijnlijk weet ze zelf niet zo goed hoe ze het aan moet pakken om het anders te gaan doen. En jij bent blijkbaar haar veilige haven. Bij jou gooit ze er alles uit. Wellicht ziet je ex het niet of misschien loopt ze daar op haar tenen en gooit ze het er bij jou uit. Voel jezelf alsjeblieft niet schuldig!

20 Dec 2018 04:20 door Marsy31

Popcorn schreef:
Marsy31 schreef:Ah popcorn wat vermoeiend!
Ik zit op mijn telefoon dus lang reageren is lastig. In het laatste stukje geeft ze telkens wat anders aan nadát jij iets doet, maar bespreek je ook eerst wat ze wil? Oftewel, zegt ze: ik wil graag een staart en dan doe je dat en dan wordt het opeens een vlecht? Om even helder te krijgen. Want mijn zusje was precies als jouw dochter en die wilde gehoord worden, een eigen mening hebben en keuzes. Die kon (en kan) niks met opdrachten of bevelen. Dus in de haar situatie, als ze daar (weer eens) gefrustreerd van raakte, moesten wij zeggen: ‘snap ik, ik doe het wel even anders. Wil je staart of vlecht?’

Misschien zit ik ernaast hoor! Maar dat laatste stukje had zo over mijn zusje kunnen gaan, vandaar.

Moge duidelijk zijn dat dat in overleg gaat ja, ik bedoel ze is bijna 10. Dus ik besluit en bepaal niet al die dingen meer voor haar. En inderdaad, als ik klaar ben met vlechten, dan kan ze toch ineens liever een staart willen, en boos zijn omdat ik niet de gekke henkie ben die alles aan blijft passen. En zo gaat het continu met alles, de hele dag door.

Excuus, dat was dus helemaal niet duidelijk. Ik herken jouw dochter heel erg in mijn zusje, probeerde alleen maar te helpen. Krijg in ander topic dat ik niet empatisch reageer, reageer ik empatisch, krijg ik zo'n reactie. Ik snap dat je erdoorheen zit hoor. Maar ik had je echt willen helpen. Wij zijn door behoorlijk traject gegaan met haar. Sterkte. Ik hoop dat het snel beter gaat.

20 Dec 2018 09:41 door Anoniem331

Ik denk dat je mijn reactie wat zwaarder oppakt dan dat ik bedoel hoor

Ze is sowieso altijd een kind geweest dat zelf wel besluit hoe en wat. En dat geeft niks, leer en ontdek denk ik dan. Ik kan wel zeggen dat het koud is buiten, maar ze voelt het toch liever zelf, en dat is prima.
Maar soms heb je ook gewoon te luisteren denk ik dan, en zoals ik er nu in sta is dat lastig. Maar aan de andere kant, dat is wat ze op school ook de hele dag al doet. Dus als dat op is wanneer ze thuis komt dan is het ook heel lastig allemaal.
Vanmiddag maar eens kijken hoe het gaat. Misschien ook mede door de drukte en de spanning van de feestdagen dat het nu extra moeilijk is.

20 Dec 2018 09:45 door Anoniem331

Mien schreef:Jeetje, Popcorn. Ik snap je gevoel echt heel goed en ik snap ook wat je bedoelt. Herken hier heel veel in van mijn dochter. Met haar hebben we speltherapie gevolgd.

1 van de tips die we hebben gekregen en thuis toepassen (in het begin ook op school maar dat is sinds dit schooljaar niet meer nodig) is dat als ze niet lekker in haar vel zit/ niet wil praten / een boze bui op voelt kopen dat ze een knoop uit de pot pakt, die naar mij brengt en in "haar" hoekje van de bank gaat zitten om te lezen of op de tablet of wat dan ook. Haar broer weet dan ook dat hij haar even met rust moet laten. Afspraak is wel dat ze daarna moet komen vertellen wat haar dwars zat. Dat werkt eigenlijk heel goed en ik merk ook dat ze steeds minder vaak een knoop pakt.

We zijn begonnen met 10 knopen. Toen 8. Toen 5 en nu in principe nog maar 3 maar inmiddels gaan er dagen voorbij dat ze niet 1 knoop meer inlevert.
Ook bespreek ik sommige dingen al bij het opstaan:

* bedenk alvast wat je met je haren wil. Als het vast zit, begin ik niet opnieuw!
* vanavond eten we......
* vanmiddag kun je niet afspreken omdat...

Sommige dingen kun je in jouw situatie natuurlijk niet altijd voor zijn maar ik moet soms onverwachts weleens ergens van afwijken en merk wel dat door deze acties toe te passen, de voor haar onverwachte veranderingen inmiddels beter aan haar voorbij gaan. Dat ze daar lang niet meer zo heftig op reageert als voorheen.

Ik ga ook regelmatig met haar op de bank zitten of in bed liggen kletsen. In het begin over ditjes en datjes en dan komen er ook dingen los waar ze tegenaan loopt. Daar proberen we dan samen een oplossing voor te bedenken. Sommige van die dingen schrijven we op omdat ze ze soms "vergeet". Dan denkt ze niet meer aan wat we afgesproken hebben.

Het is ook een cirkeltje waar ze in zit. Voor haar is dit inmiddels heel normaal en waarschijnlijk weet ze zelf niet zo goed hoe ze het aan moet pakken om het anders te gaan doen. En jij bent blijkbaar haar veilige haven. Bij jou gooit ze er alles uit. Wellicht ziet je ex het niet of misschien loopt ze daar op haar tenen en gooit ze het er bij jou uit. Voel jezelf alsjeblieft niet schuldig!

Bedankt ook voor je reactie Mien, vooral je laatste alinea doet me wel wat. Daar kan ik ook wel wat mee. En ik kan natuurlijk ook gewoon met haar overleggen waar dingen mis gaan. Maar als ze de hele dag zo in haar emotie zit dan is dat lastig. Ik kijk het de feestdagen nog even aan, en hoop heel erg dat dat een extra trigger is.

Welkom op Zeg maar Yes!

'Ik heb een heel zwaar leven'

'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Re: 'Ik heb een heel zwaar leven'

Wie is er online?