Wat afschuwelijk voor jullie allemaal Ell. Probeer eens een zetpil. De draaiende oogjes doen mij denken aan pijn. Zou je een zetpil kunnen proberen? Als de pijn ietsje afzwakt stopt het huilen een beetje..?

Dat heb ik deze week 2 keer gedaan, het leek haar niet echt te helpen.
Het kan nu toch niet meer door de vaccinaties komen toch? Die zijn een week geleden gezet.
Ik heb haar nu in de draagzak en ze is stil. Dus ik hou haar vandaag maar weer bij me. Ze moet echt slapen.

Nee, echt een week lang last van vaccinaties lijkt me sterk. Goed dat je de kinderarts hebt gebeld Ell! Een zetpil lost op de lange termijn niks op. En dat ze haar voeding zo uitspuugt zou ik ook zeker benoemen. Je kunt ook vragen om opname als je er echt geen gat meer in ziet. Volg je intuïtie en wat je ziet!

Ah wat sneu! Aangezien het met nutramigen beter ging zou je kunnen vragen of ze neocate of nutramigen puramido mag proberen. En volg je gevoel, als jij denkt dat er iets niet goed is dan is dat vaak ook zo. Hopelijk kan de kinderarts jullie verder helpen. Veel sterkte!!

Ah Ell wat ontzettend sneu voor jullie. Dit is natuurlijk niet hoe je het voor je had gezien! Heb je goede steun aan je man(vriend) en of familie? Als je er echt even een dag doorheen zit zou ik haar even een dag+nachtje bij oma en opa brengen als dat kan. Het gehuil kan zoveel prikkels en stress geven, dat het even goed kan zijn voor jezelf om er even afstand van te nemen en er even niet mee bezig te zijn. Toen J bij ons in het begin veel huilde kon ik dat op een gegeven moment ook niet meer hebben. Ik ben toen een paar uurtjes iets voor mezelf gaan doen en mijn man had even de volledige zorg voor J en ik merkte hoe goed me dat deed. Ik kon daarna het gehuil weer veel beter aan.

Voor de lange termijn heb ik helaas geen tips. De kinderarts lijkt me een heel goed idee en probeer je niet af te laten schepen daar met 'baby's huilen nou eenmaal'. Zeg daar ook eerlijk wat het met jezelf doet want dat is ook belangrijk. Maak eventueel een lijstje met de dingen die L doet waarvan je denkt dat er iets is. Het wegdraaien met de ogen, het spugen etc. Ik merk zelf namelijk dat als je eenmaal voor een arts zit, je de helft vergeet te vragen.

Ik heb geen andere tips dan die al gegeven zijn. Ik hoop dat de kinderarts iets voor jullie kan betekenen. Wat moet dit enorm moeilijk zijn! Denk ook goed om jezelf en vraag daar waar het kan hulp. Hopelijk wordt het snel beter.

Mijn vriend kan gelukkg zijn werktijden zslf bepalen en is heel veel thuis. Zo kan ik elke dag even tijd voor mezelf pakken. Maar ik merk dat de stress blijft, omdat ik weet dat ze zo huilt. Haar wegbrengen kan en wil ik niet (is in ons geval ook lastig gezien de medische conditie van mijn vader en ook van mijn schoonmoeder).

De kinderarts is gelukkig erg meedenkend. Ik neig heel erg naar reflux, dus ik hoop dat ik daarvoor medicatie mag proberen.

Ik vind het zo rot voor jullie. Voor L en voor je man en jou. Ik vind het superknap dat je door gaat tot er een oplossing is! Hopelijk kan de kinderarts wat betekenen voor L. Hang in there!

Ik heb geen oplossing voor jou maar ik kan jou wel aanbieden dat ik een keer met haar ga wandelen. Dan kan jij even op adem komen, even rustig douchen of iets? Het lijkt mij heel zwaar voor jullie dus als ik iets kan doen, laat het maar even weten.

Ik heb geen tips maar ik wil je veel sterkte toewensen. Goed dat je hier je verhaal komt doen, wat moet dit zwaar voor je zijn, zéker na zo'n heftige bevalling. Ik hoop dat het gauw beter met jullie gaat.

Ah Ell, ik heb geen tips bovenop alle waardevolle reacties hierboven maar wil je ook graag sterkte wensen. Heel moeilijk om altijd maar ‘aan’ te staan met slaapgebrek en zorgen om je meisje aan je hoofd, en dan ook nog een eigen lichaam dat niet meewerkt. Goed dat je weer naar de kinderarts gaat!

Heel veel stekte! Ook jij bikkelt je hier doorheen, heb er maar vertrouwen in dat jullie wel een weg zullen vinden samen.

Ik zou de hulp inroepen van een Infant Mental Health Team (IMH team) bij jou in de buurt.

We mochten meteen naar het ziekenhuis komen. Ze is helemaal nagekeken, bloed geprikt en een echo gemaakt. Er was niks te vinden. Dus het enige waar ze nu aan denken is reflux. Daarvoor heeft ze nu medicijnen gekregen. Ik hoop zo dat het iets oplevert

Anansi, wat doet zo iemand?

O wat fijn dat jullie zo snel mochten komen en dat er actie is ondernomen. Ik hoop dat de medicijnen zijn werk zullen doen.

Wat ontzettend rot voor je Ell. Ik wil je nog twee tips geven, misschien kun je er iets mee:

- bezoek eens een klassieke homeopaat
- regel een opname in het ziekenhuis via de kinderarts of het cb. Bij D hebben we daar toen ook over gesproken. Dan observeren ze de baby en proberen ze bepaalde patronen te doorbreken. Dit schijnt heel vaak effectief te werken, omdat je thuis met elkaar in een vicieuze cirkel beland bent.

Sterkte meid, ik heb even mijn handen te vol voor een uitgebreide reactie maar we contacten gauw weer even, goed?

Ik heb geen adviezen voor je, maar vind het wel heel naar voor je. Zeker na zo'n heftige bevalling (ik heb je blog gelezen) is dit wel heel veel bij elkaar. Hopelijk slaat de reflux-medicatie aan en komt er dan iets meer rust in jullie gezinnetje.

Bedankt voor al jullie lieve reacties. Heb ik wel troost aan!

Ik ben me de laatste tijd ook al erg veel zorgen aan het maken over mijn werk straks en het kinderdagverblijf. Ik zou half juni weer moeten beginnen. Ik vind dat nu echt te vroeg. Ik weet niet of ze dan al wat is bijgekomen, en of ik die depressie dan te boven ben en de bevalling een plekje heb kunnen geven. Ik zou zo graag nog wat tijd hebben om samen met haar te genieten. Nu is het weinig genieten, als ze alleen maar huilt. Het is dus 1 week goed gegaan en dat was zo fijn, we hebben zo intens van haar genoten.

Vandaag was er iemand van het consultatiebureau op huisbezoek en zij gaf aan dat je met zo'n kindje eigenlijk een half jaar thuis moet blijven. Ik wil dat zelf ook heel graag, maar mijn wereld wordt wel erg klein. Nu wilde ik graag op therapeutische basis 1 dag in de week gaan werken, wanneer mijn vriend thuis is. Dan hoeft ze nog niet naar het kinderdagverblijf en durf ik haar ook achter te laten.
Vinden jullie dat overdreven? Ik moet sowieso nog langs de bedrijfsarts, ik denk dat ik me wel ziek kan laten melden, aangezien ik nog van alles moet verwerken. Ik denk dat weer werken me toch niet gaat lukken met al deze stress en mijn lichamelijk herstel er ook nog bij. Ik voel me dan alleen zo'n zeur ofzo.

Nee, ik vind dat niet overdreven en ik vind je ook geen zeur. Ik heb een prima bevalling en tevreden baby gehad en zelf mij werd het allemaal teveel. Het is echt niet niks wat je door aan het maken bent! Op dit moment zou je je niet bezig moeten houden met je werk maar met je dochter, je herstel en jullie nieuwe situatie. Ik hoop dat je dit daarom los kan laten en je kan focussen op wat nu het allerbelangrijkste is. Misschien kan je eea bespreekbaar maken? Half juni is pas over een maand, in die tijd kan er veel (positiefs) gebeuren. Sterkte!

Nee dat is niet overdreven, dat lijkt me juist heel verstandig! Jij (jullie) zijn het allerbelangrijkste.

Dat is zeker niet overdreven Ell. Het is niet niks allemaal hoor meis. Aan jezelf en je baby denken. Lijkt me voor niemand fijn als je op deze manier weer moet gaan werken.

Fijn dat je medicijnen hebt gekregen. Duimen dat die jullie je fijne meisje dat jullie in ieder geval al een week hebben gezien, weer een beetje terug geeft.
Heel erg veel sterkte!

Het lijkt me juist een heel wijze beslissing. Ik denk dat je de balans dan heel goed hebt, even wat anders aan je hoofd, maar genoeg om jezelf niet compleet voorbij te rennen. De hele wereld, inclusief jijzelf, kan wel zeggen dat iets wel of niet hoort, maar je hebt een heel zware tijd achter de rug (en nog steeds), daarmee kún je gewoon nog niet normaal functioneren

Fijn dat je kindje helemaal is nagekeken en dat je medicijnen hebt gekregen tegen reflux. Als het goed is, ga je binnen één à twee weken verschil merken. Heb je wel een vervolgafspraak met de behandelaar? De hoeveelheid verandert namelijk als ze groeit en dan moet je ophogen, maar pas als de arts het zegt.

Ik heb verder geen tips, maar wil je wel even veel sterkte wensen. Hopelijk slaat de medicatie aan en zien jullie gauw weer dat meisje van die ene week

En ik zou het zeker even bespreekbaar maken op je werk, hoe moeilijk dat ook is.

Wacht niet te lang met dit aangeven op je werk, na een bepaalde tijd (ik weet zo niet meer hoe lang) kun je dit niet meer terugleiden naar de zwangerschap, volgens de arbo dan. Was bij mij met de bekkenpijn zo. Je moet het iig aangeven vóór je verlof afgelopen is.

Ik voel al 2 dagen dat ik moet reageren maar ik kan de woorden niet zo goed vinden. Zoals jij misschien weet, en velen op dit forum, had ik ook een huilbaby en ben ook ik in een depressie geraakt vrijwel direct na de bevalling. Het huilen heeft dit absoluut verergerd en ook het feit dat wij 1) geen vangnet hadden en 2) telkens tegen onbegrip en onkundige artsen aanliepen die me doodleuk vertelden 'dat baby's huilen'. Goh..

Ik heb ontzettend veel gelezen over wat het geweest heeft kunnen zijn. Ook R. heeft aan zware reflux medicatie gezeten, maar na maanden proberen hielp dat niks en heb ik hem laten testen op reflux (een 24 uurs slangetje in zijn neus en slokdarm). Bleek hij niet te hebben. Ik heb 7.5 maand op alleen zoete aardappel, kip, havermout en kamille thee geleefd want het zou misschien wel eens allergieen kunnen zijn. Heb hem laten testen op allergieen - kwam niks uit. Toen was het misschien overgevoeligheid voor bepaalde dingen ipv allergie dus toch maar op dieet gebleven. Ik wilde perse borstvoeding blijven geven want dat was het enige wat we konden doen (en ik heb elke poedermelk ook geprobeerd). R schreeuwde 20 uur per dag de longen uit zijn lijf. Ik bleef me maar vasthouden aan wat er geschreven werd: na 3 maanden is het voorbij, daarna de volgende maand, na 6 maanden slapen ze door etc...

We hebben het overleefd. R is nu een gezellig ventje met een heerlijk karakter en hij heeft er geen last meer van. We hebben nooit een oorzaak gevonden. We hebben letterlijk 15.000 dollar besteedt aan het vinden van een oorzaak.
Nu ik terugkijk zou ik de volgende dingen anders doen:
* HULP inschakelen. Betaald, vrienden, familie, buurmeisje, devriendinvanjeoma'sbridgepartner. Stap er even uit. Je moet aan je depressie werken. Ik weet precies hoe je denkt: kind gaat voor, ik kom later wel. Maar jij kunt er alleen tegen als je ervoor zorgt dat het huilen geen trauma wordt. Je moet de bevalling verwerken, dit verwerken, maar je kunt niet verwerken want je komt er niet aan toe met dat gehuil. Je schuift het voor je uit. Deed ik ook. Met als gevolg dat ik nu nog steeds aan het herstellen ben. Neem elke vinger aan hulp aan. Ook 's nachts. Je bent er al zoveel! Pollepel's aanbod: neem het aan.
* Werken. Ik ben na 4.5 maand weer een dag gaan werken. Ik moest eruit, ik moest onder de mensen en ik moest vooral weg van dat constante gehuil. Dus ik steun je laatste post helemaal. Doe het alsjeblieft.
* Osteopaat etc. Ik zou het 1 keer proberen, en niet blijven proberen.
* Ik zou mijn gevoel meer volgen wat betreft medicatie, hij heeft zoveel rotzooi gehad voor helemaal Jan lul.
* Ik zou eerder aan probiotica zijn begonnen.
* Zoek lotgenoten. Je mag me altijd PB'en en ik geef je mijn nummer en/of email.

Het gaat over, echt echt echt. Mijn zoon hoorde bij een klein percentage van 'pech hebben'. Die kans is echt heel klein dat het lang gaat duren. Bij de meeste is 3 maanden de grens en dan wordt het beter. En wat ik ook heb geleerd: huilbaby's worden hele empatische en lieve kinderen. Dat geloofde ik nooit maar als ik zie hoe R nu is, hij is echt zo ontzettend lief, voor andere kindjes ook.