Ik heb helaas geen ervaring of tips.
Maar ik vind het zo vervelend voor jullie allemaal!
Het is zo lastig als je baby huilt en je er zo weinig aan kan doen voor hem.
En dan ook geen familie in de buurt die het even van jullie kan overnemen. Al is het maar voor een paar uurtjes zodat je even kan bijslapen of wat voor jezelf kunt doen.

ah lief Jezzie! We komen er vast sterker uit, ooit.

.

Dat is wel zo, zeker de eerste 1,5 jaar raakte ik in de stress van kleine baby gehuil als ik het hoorde. Dat is weg. En nu weet ik dat het echt een kut periode was maar ik kan de wanhoop niet meer voelen. Moet ook zeggen dat ik toen hij 8 maanden was therapie heb gehad, ik was depressief geworden door alles, en de huilperiode is daar ook onderwerp van gesprek geweest. Ik heb het echt achter mij kunnen laten en toen wilde ik alsnog een tweede. Ik kon relativeren.

Hij heeft geen koemelkallergie? Dat zal ook vast wel getest zijn lijkt me. Vreselijk hoor, en toch ook helaas wel herkenbaar. Mijn beide jongens hebben ook veel gehuild, de oudste vooral overdag en de jongste altijd, maar ook heel veel ‘s nachts. Het is zó slopend! Iedereen weet wel een trucje, maar niks helpt. Of je hebt alles al geprobeerd. Je voelt je zo machteloos. Ik zou ook niet gaan aftellen. Heel veel sterkte!

Ach marsy wat hebben jullie het zwaar. Ik heb geen tips, adviezen of ervaring maar ik wil je even sterkte wensen.

Kan er geen familie tijdelijk komen logeren zodat jullie er even uit kunnen, op adem kan komen. Samen een hapje eten of even een dagje uit de situatie.

Mijn oudste was ook een huilbaby. Hier werd het minder toen hij meer ging bewegen; toen hij naar zijn buik kon rollen begon hij een stuk meer te spugen, maar dat leek ook wel te verlichten. Het is altijd een gevoelig mannetje gebleven, maar wat een opluchting toen dat extreme huilen voorbij was.
En weetje, ik kan me nog terug halen dat het mega zware tijd was en dat ik zoveel wanhoop heb gevoeld, maar aan de andere kant lijkt het nu ook alsof het zo voorbij is gevlogen en alsof hij ineens 5 jaar is.
Het gaat echt voorbij! Hou vol!

Geen ervaring, maar wat rot dat het nog niks beter gaat. Helemaal omdat jullie daar zonder familie zitten. Wel heel fijn dat je weer wat werkt, even uit de situatie.

Dank jullie wel voor delen! Hele uiteenlopende verhalen wel.
Thunder: ik heb melk en Soy producten uit mijn dieet nu want idd vermoeden allergie.
Pollepel: mijn vader kan niet komen want zit in de ww tot het pensioen wordt en heeft sollicitatie plicht en mn moeder, ach, die is niet zo dat ze dat voor haar kinderen doet. Die vindt dat ze genoeg gezorgd heeft. We hebben wel vrienden die helpen maar we leunen al zoveel op ze..
We hebben nu wel goede momenten ook hoor! Het is niet fulltime meer. Maar zo onvoorspelbaar en ik kan daar niet mee omgaan, het is zo'n trauma geworden. En omdat niemand ons antwoorden geeft en we alles geprobeerd hebben nu, moeten we het uitzitten. Ik hoop gewoon dat het makkelijker wordt ooit. En dat we ooit nog een tweede aandurven.

En jouw schoonouders?
Ik snap goed dat het een soort trauma wordt. Mijn dochter huilt ook soms oorverdovend, echt heel zielig en duidelijk dat ze heel veel pijn heeft. Ik kan daar niets mee, niets is goed en het geeft mij een gevoel van onmacht. Laat staan als ze dan heel veel huilt zoals bij jou, kan mij niet voorstellen hoe jij je dan moet voelen.

Wat vervelend marsy! Ik weet dat dat gehuil je helemaal tot wanhoop kan drijven.
Dochter was ook een soort van huilbaby. Geluk dat we hadden was dat ze met 3 maanden klokje rond van 10-10 sliep. Dat was ons enige houvast en rust moment. Én ze was ergens anders wel altijd ok. Dus wij waren heel veel weg en op pad want da hadden we een gezellige baby. Heb ook nooit een idee gehad wat er nu was behalve dan dat ze erg alert was en continu iets te zien/doen wilde hebben.

Het werd uiteindelijk rond 10 maanden iets beter. Toen kon ze zichzelf iets beter vermaken. Maar nog steeds huilt ze erg veel snel. Ze is nu 4 jaar en zodra we iets van onregelmaat of verandering hebben in haar leventje slaat haar gedrag om naar huilen. Alles gebeurt huilend. Ze kan ook echt om alles huilen. En over het algemeen is het gewoon niet een heel blij kind helaas.

Helaas kan ik je niet helpen maar wat vermoeiend voor je dat je baby nog steeds zoveel huilt. Wij zijn ook begonnen met een huilbaby maar gzd is dat gestopt toen ze 3 maanden werd en naar de crèche ging en geen borstvoeding meer kreeg opeens werd alles beter. Ik kan je helaas geen tips geven want volgens mij heb je alles al geprobeerd. Ik vind het echt knap van je dat je zo sterk houdt in je relatie want het vreet aan je. Heel veel sterkte en liefs en hopelijk wordt het gauw een stukje leuker met minder gehuil, dikke knuf

Marsy wat ontzettend rot en zwaar voor jullie! Helemaal omdat je niet echt een groot vangnet hebt zodat iemand jullie zoon soms even kan overnemen. Onze zoon was ook een huilbaby. Huilde de hele dag door en sliep overdag niet. Ik had alleen altijd het gevoel dat het niets ernstigs was. Achteraf denk ik dat het een combi was van koemelkallergie en een geboortetrauma. En wellicht ook een stukje karakter. Bij ons was het na 8 maanden ineens over. Nog steeds is het een pittig jongetje en soms doodvermoeiend, maar nu huilt hij wel gaan om een reden. Mijn zoon is inmiddels een jaar en 3 maanden. Ik ben zeker nog niet vergeten hoe wanhopig we soms waren, maar inmiddels vind ik de dagen wel leuk met hem. Want heel eerlijk, dat waren die eerste maanden echt niet. Heel veel sterkte en hopelijk komt het omslagpunt gauw!

Onze middelste dochter heeft heel veel gehuild. Zij had ook continu pijn en zat echt niet lekker in haar vel. Van alles met haar geprobeerd en uiteindelijk gewoon eens 's avonds naar de hap gegaan. Toen is ze voor 2 weken opgenomen. Ze bleek koemelkallergie te hebben en na andere voeding ging het langzaam beter. Ik heb haar heel veel gedragen omdat ze veelal bij mij wilde zijn/hangen en dan het minste last van alles had.

Ik hoorde het huilen na een tijdje niet meer. Mijn man wel hij vind het nu ook vervelend bij de jongste als zij huilt. Dat kan hij niet goed meer hebben.

Middelste is zeker tot haar anderhalf of 2 jaar wel makkelijk huilerig (zelfs nu soms nog). Is daar echt in blijven hangen. Haar kma is ze overheen gegroeid dus ze heeft geen klachten meer.

Zo lastig ook als je niet weet wat er is... sterkte!

Ook hier geen ervaring, maar wil je wel veel sterkte wensen. Wat ontzettend zwaar lijkt me dat zeg!
Een vriendin van mij had ook een huilbaby. Ook alles geprobeerd. Zij op dieet etc. Met 3 maanden hebben ze haar een dag kunstvoeding gegeven en t was over. Was voor haarzelf heel lastig want ze wilde heel graag (lang) borstvoeding geven net als bij haar andere 2 kinderen. En was ook geen reden dat er iets mis zou zijn. Dieet koemelkvrij en genoeg etc. Maar sinds kunstvoeding was t echt direct over. Dus wellicht nog t proberen waard (en dan ondertussen wel doorkolven, zodat je nog weer terug kan mocht t niet werken?)

Wat lijkt me dit intens zwaar Marsy (en alle andere moeders met huilbaby's) Ik kan echt heel slecht tegen harde geluiden dus ik zou echt niet weten hoe ik hiermee om zou gaan. Je moet wel, maar toch.
Ik ben zelf blijkbaar een huilbaby geweest en bij mij ging het veel beter toen ik 1 jaar was. Kan me voorstellen dat het enorm uitzichtloos voelt.

Ik kom zeer waarschijnlijk naar Australie dus als ik iets kan doen voor je om het een beetje te verlichten dan mag je me een pm sturen! Sterkte!

Marsy ik heb hier geen ervaring mee en kan me dus niet eens voorstellen hoe machteloos en uitgeput jullie je zullen voelen. Ik vond het al zwaar als onze zoon huilerig was terwijl dat niet abnormaal veel was. En wat ontzettend balen dat jullie geen familie hebben die jullie af en toe kunnen ontzien. Hopelijk wordt het snel wat beter en kunnen jullie wat kracht putten uit de momenten dat het wel goed gaat en jullie wel lachjes krijgen van jullie zoon.

Heb je kunstvoeding al eens geprobeerd of overwogen?

Verder heb ik geen tips maar ik wil jullie wel heel veel sterkte wensen.

Ik wou dat ik je een tip kon geven waardoor het huilen ophou maar die heb ik niet. Alleen de ervaring dat het uiteindelijk echt beter wordt.
Onze oudste maar vooral onze jongste was een huilbaby. Hij huilde bijna non stop voor ongeveer vier maand lang. Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik depressief zou worden of zou gaan doordraaien. Gek makend is het en bijna niet voor te stellen.
Maar uiteindelijk werd het beter en nu is het ons zonnetje in huis met zijn vier jaar. Hou vol meid, het gaat echt beter worden! En hou jezelf in de gaten, ik heb achteraf spijt dat ik geen psycholoog heb ingeschakeld voor mezelf. Dat was wel fijn geweest.
Hele dikke knuffel.

D heeft een jaar lang gehuild en we weten niet waarom. Nog steeds huilt hij heel snel, een tandje betekend 48 uur hazeslaapjes en heel erg veel keihard huilen. Hij is wel heel blij verder maar bij het minste of geringste gaat z'n keel open. Hij brult ook echt keihard, ik hoor hem vaak al van veraf huilen als ik uit m'n werk kom.

Ik heb geen Tips. Gewoon blijven verzorgen en knuffelen en ooit wordt het beter.

Wat ontzettend rot, Marsy! Lijkt me zo frustrerend dat je weet dat je zoontje pijn heeft en dat je niks voor hem kunt doen. En dan ook nog weinig vangnet in de buurt, zou zo fijn zijn om weer eens wat samen met je man te kunnen doen en goed voor jullie relatie (al is die gelukkig sterkt). Ik heb helaas geen tips, hoop heel erg dat het snel beter gaat. Sterkte in elk geval!

Mijn jongste was een huilbaby. Hij huilde omdat hij niet tegen prikkels kon/heel snel overprikkeld was. In de eerste twee maanden kon hij er bijvoorbeeld al slecht tegen om door iemand anders dan ons (mijn man en ik) vastgehouden te worden. Als opa of oma hem even vast had gehouden was het daarna meer huilen dan hij al deed.
Kraamvisite was een ramp, dan liep ik met hem in de draagdoek rondjes door de kamer, want anders huilde hij alleen maar. Naarmate hij ouder werd wende hij ook aan andere mensen die dicht bij ons staan en kon hij bij opa/oma op schoot zonder na 2 minuten met huilen te beginnen.
's Nachts huilde hij elke nacht uren, vaak zeker 3 uur achter elkaar. Dit heeft geduurd totdat hij 10 maanden oud was, vanaf toen was hij in de nacht nog wel vaak wakker maar huilde hij niet meer de halve nacht. Niks hielp 's nachts, alleen hem dicht bij mij houden dus hij sliep bij mij in bed en mijn man ging op zijn kamer liggen (ik gaf borstvoeding en trok het gehuil veel beter).
En overdag werd het huilen vanaf dat hij 3 maanden was heel geleidelijk aan ook steeds iets minder.
Hier was de draagdoek mijn grote redding, daar was hij meestal wel rustig in en daar sliep hij in. In de kinderwagen wilde hij ook absoluut niet liggen, de kinderwagenbak hebben we nauwelijks gebruikt.
Uren heb ik met mijn zoon in de draagdoek rondgelopen door het dorp, mijn dochter ging in de buggy of op de loopfiets mee en dan gingen we van speeltuin naar speeltuin. Zo had mijn dochter ook het minst last van het huilen en had ik tijd voor haar.
Mijn zoon is nog steeds heel gevoelig en kan nog niet zo goed tegen veel prikkels, hij groeit hier wel steeds meer in.
De babyperiode van mijn zoon heb ik geen roze wolk gezien, heel zwaar is het als je kind zoveel huilt. Natuurlijk zijn er genietmomentjes maar het is ook erg zwaar.
Als mijn man na een werkdag thuis kwam dan duwde ik vaak mijn zoon meteen in zijn armen en was ik heel blij dat hij het even over kon nemen.
Tip van mij is dus: draagdoek. En verder: het gaat over, al lijkt het nu eindeloos te duren. Sterkte en hou vol!

Pollepel: mijn schoonvader woont in Irak en mijn schoonmoeder pendelt wat door de wereld. Ze is nu hier en ze is super met kinderen maar ook zwak ziek misselijk vaak (zit in haar hoofd) en kunnen dus niet op haar bouwen. Plus mijn man heeft hekel aan zijn ouders, dus dat helpt ook niet mee. Maar ze heeft wel paar keer even kort opgepast zodat we even samen boodschappen konden doen ofzo.

Boerenkool: 10 maanden, dat is wat de professionals hier ook telkens zeggen. Ik vraag me af waarom 10..

Sanksie: ik had ook zo gehoopt dat het met 3 maanden over zou zijn. Ik geef in elk geval tot 11 november borstvoeding (dat is hij 6 maanden) en dan ga ik 50/50 met speciale poedermelk doen.

Plien: jouw post geeft me hoop dat het toch misschien korter dan 10 maanden kan zijn. Duim duim duim!

Femm: bij ons wordt ook koemelkallergie vermoedt. Vind het knap dat je het huilen op gegeven moment niet meer hoorde, wat was je truc? Ik wil dat ook!!

Sophie: ik kan niet kolven, lang verhaal, maar ik maak dan teveel melk en hij stikt erin. Dus ik ga pas kolven na die 6 maanden met het idee uiteindelijk te stoppen.

Feline: wat ONTZETTEND lief! Wanneer kom je, wat ga je doen?
Je mag altijd bij ons logeren, 's nachts is hij namelijk meestal wel stil. En kom gezellig thee drinken!

Olijfje: dank, wat lief!

Saar: ja, dat wat jij beschrijft heb ik ook, soms denk ik dat ik doordraai. We hebben nu wel goede dagen maar het is constant 'zeuren' en half huilen, het zit hem duidelijk allemaal niet lekker. En dan soms is het opeens helemaal over voor paar uur. We snappen er niks van!

Oh Spencer: dat klinkt echt heel erg zwaar! Hele dikke knuffel!

Suus: dankjewel!

Liadan: Draagdoek schopt hij zichzelf uit en krijst hij alles bij elkaar - hij heeft er nooit in gewild. Hij is heeeeel erg sterk. Bij jullie dus ook de magische 10 maanden.. Ik duw zoon ook in mans armen als hij thuiskomt. Hij werkt maar 3 dagen maar ik vind ze enorm zwaar. Het is echt een trauma geworden. Ik hoop dat het snel beter wordt!

IK ben vooral bezorgd dat we nooit een tweede willen. R. wordt ook beter, daar geloof ik in, maar misschien blijft hij hierdoor wel enigst kind en dat zou ik wel heel jammer vinden. Ik vond de zwangerschap super en wilde altijd 2 kinderen maar deze hel nog eens, gaan we niet vrijwillig voor kiezen. Of ik heb de tweede in Nederland of we huren 6 maanden hulp in.

Hè Marsy, wat naar voor jullie. Dit lijkt me heel pittig en overheersend. Het zal voorbij gaan, vast, maar het is wel zeer zwaar, lijkt me. Ik zou nu niet te veel nadenken over de toekomst. Misschien ben je over een jaar, of twee, wel helemaal weer 'gereset' qua gedachten en is je kijk op de toekomst een stuk positiever. Sterkte in elk geval!

Ik vlieg de 25e dus kom 26e 's avonds aan in Sydney en begin met m'n vrijwilligerswerk op Fraser op 1 November. Ik ga sowieso vrienden opzoeken in Cronulla (waar ik gewoond heb) maar ik kan best even langs komen om kennis te maken en als je het vertrouwd dat je even een paar uurtjes rust pakt ofzo. Welke dagen werkt je man? Superlief trouwens dat je me een plek aanbied Vind het oprecht gewoon heel sneu dat jullie hier doorheen moeten, los van het geluid van het huilen, om jullie mannetje zo te zien vechten tegen de pijn en vermoeidheid constant.