Dat heb je toch zelf in de hand gehad

Op dit moment zeggen wij beiden dat we het bij deze 2 willen gaan houden ( een verrassing daar gelaten )

Maar op dit moment staan we er niet echt niet neutraal in door de complicaties bij de vorige bevalling en deze zwangerschap. Ook is het nu financieel niet fantastisch, dus dat speelt ook mee. We zeggen maar nooit nooit tegen een 3e, want ik ben pas 25 ( man 27)en wie weet hoe we er financieel over pakweg 6 jaar voor staan.

Vooral dat financiële stukje vind ik een belangrijk punt, omdat we onze kinderen willen geven wat nodig is. Ik weet uit ervaring hoe de andere kant is. Niet prettig in ieder geval.

Ik vind dat echt zo'n moeilijke keuze.
Ik weet het gewoon niet.
1 kind is prima, hij wordt ouder en dat is zoveel makkelijker.
Maar alleen is zo alleen, al vraagt hij er nooit om.

Moeilijk,moeilijk,moeilijk!

Nog geen idee , we zien wel wat de toekomst ons gaat brengen. We hebben er allebei geen uitgesproken mening over we bewaren gewoon nog alle babyspullen.

Met man zijn naam is het een nog mooier woord

Ik zou er graag vier willen. Man drie. We houden de vierde nu optioneel mocht het qua ruimte (en dan ook een nieuwe auto) gewoon kunnen.

Wij zouden er graag nog eentje bij willen. Twee totaal.

Zoals ik er nu insta zou ik graag twee kinderen willen. Eén vind ik maar zo alleen en drie vind ik teveel. Op de een of andere manier vind ik een gezin 'uit balans' als er meer kinderen dan volwassenen zijn. Maar dat is een rare gedachtenkronkel van mij, want dat slaat natuurlijk nergens op. Het voelt voor mij gewoon zo. Maar misschien stap ik daar wel weer vanaf als ik eenmaal kinderen heb, wie weet!?

Wij zouden heel graag 2 kindjes willen. Hoop dat dit ook gegund is.

Hier is de beslissing bij 1 gebleven. Inmiddels heeft mijn ex wel nog een kindje gekregen met zijn nieuwe vriendin dus 'alleen' is mijn kind sowieso niet meer. Als de omstandigheden destijds anders waren geweest had ik wel 2 kindjes gehad. Inmiddels heb ik ook een partner die zelf 5 kinderen heeft. Ik heb me voordat ik mijn partner leerde kennen erbij neergelegd dat ik geen kinderen meer wil/kan krijgen door verschillende omstandigheden en het gevoel dat ik erbij heb.

Hier blijft het bij twee kanjers. Het voelt in balans met werk/privé/relatie/zorg.

Wij hebben altijd gezegd dat we graag 2 kindjes zouden willen. Helaas ben ik ernstig ziek geworden na mijn bevalling en heb echt op het randje gelegen. Hierdoor ben ik wel voorzichtiger geworden. Ik heb nu tenslotte een dochter en ik wil haar niet haar moeder ontnemen omdat ik graag een tweede kindje wilde hebben.

Gelukkig is wat ik heb gehad heel erg zeldzaam en volgens de artsen zou dit tijdens een volgende bevalling niet gebeuren. Wel heb ik een vergrote kans dat de placenta weer niet vanzelf komt. En ondanks dat de artsen er allemaal van overtuigd zijn dat een tweede zwangerschap en bevalling goed zal verlopen, krap ik me nog eens achter de oren, en zolang ik er niet van overtuigd ben dat het deze keer wel "goed" zal gaan blijft het hier bij 1 kindje.

Wil niet zeggen dat ik geen babykriebels heb hoor, want die vliegen me hier regelmatig om de oren!! Ik vind het heerlijk om moeder te zijn en het lijkt me aan de andere kant geweldig om nog een keertje zwanger te mogen worden en nog een kindje erbij te krijgen. Mochten wij wel een tweede kindje krijgen dan is ons gezin daarmee zeker weten compleet!

Ik ben nu in verwachting van de tweede en als hij er is , is ons gezin compleet

Ik zou wel 3 kindjes willen, mijn man 2. De kans is dus heel groot dat het hier bij 2 zal blijven. Maar we beginnen lekker met 1 en daarna zien we wel verder.

Wij wilden er eerst zes met uitzicht op emigreren en dat huis is 3 keer zo groot. Nu we in NL blijven is 4 eigenlijk wel de max zodat ze allemaal een eigen kamer kunnen krijgen. Maar ik denk dat de volgende zwangerschap de laatste zal zijn omdat de kans op een meerling groot is en ik na de volgende zwangerschap onder het mes wil voor een buikwandcorrectie. Wellicht dat ik wat jaren daarna het nog eens aandurf als de volgende er maar 1 is.
En waarom? Dat is een gevoel, die waarschijnlijk voortkomt uit de ervaringen met onze beide families. In mijn familie zijn mijn ouders de enige met "maar" 3 kinderen, de rest varieert tussen de 4 en 11 en ik vind het reuze gezellig al die grote gezinnen. Mijn schoonouders hebben er 7 (waarvan 2 uit een vorig huwelijk). Heerlijk die drukte en verhalen allemaal als we allemaal samen zijn. Moet er wel bij zeggen dat in beide families sprake is van alleen maar thuisblijfmoeders tot minstens de 10 jaar van de jongsten. Veel kinderen in combinaties met beide ouders een drukke baan, lijkt mij dan weer niets.

Coco: waardoor komt dat bij jullie de kans op een meerling groot is?

Wij willen graag twee kindjes.

Wij zijn er nog niet over uit. we zien het wel

De kans op een tweeling ligt hoger dan gemiddeld wanneer het in de familie voor komt, het komt aan beide kanten van mijn familie voor, waardoor de kans nog wat hoger ligt en die kans is nog weer hoger wanneer je eenmaal zwanger bent geweest van een tweeling en dat ben ik twee keer geweest. Volgens de gyn kan ik er voor minimaal 25% op rekenen. Als we dat willen mag ik nu ook maandelijks langskomen voor een echo om een tijdje te bekijken hoe die is, maar we laten het liever op zn beloop gaan. Ik zie er nu niet meer tegenop nog een tweeling te krijgen, maar het is wel een reden om na mijn buikwandcorrectie waarschijnlijk niet nog eens zwanger te willen raken.

Mijn man zou er graag 4 willen. Ik blijf gevoelsmatig op 3 hangen, maar financieel op 2. Maar ik sluit het niet uit dat we 4 kinderen (mogen/willen) krijgen.

Eerst maar even kijken hoe het met 1 kind gaat. Maar ons ideaalplaatje zou 3 of 4 kinderen hebben, niet te groot gezin maar wel een huis vol

Dubbel.

@ Coco: Ik vind het wel apart dat de kans bij jullie zo berekend is. Heb je er zelf naar gevraagd toen?
Bij ons komen ook veel tweelingen voor, maar ik heb er nooit bij nagedacht dat we nog een tweeling zouden krijgen, ik dacht hoe groot is die kans nou??
Maar nu ik dit van jou lees.
Mag ik vragen hoe vaak het bij jullie voorkomt?

OT: Gevoelsmatig zou ik echt heel graag een derde kindje willen. Maar verstandelijk gezien vinden we het goed zo. En vooral om praktische redenen. Maar mocht het gebeuren ( omdat we onvoorzichtig zijn geweest ), dan zouden we evengoed dolgelukkig zijn. Mijn man vindt zichzelf trouwens ook wat te oud.
Ook zijn de kinderen natuurlijk veel te vroeg geboren, dus ik prijs mezelf gelukkig dat ik 2 gezonde kindjes heb.

Ik dacht ook altijd dat alleen een twee-eiige tweeling aan de kant van de vrouw erfelijk kan zijn. Aan de kant van de man niet, omdat het sperma er niet voor zorgt dat er twee keer een eisprong ontstaat en het te vaak delen tot een tweeling van één eicel is eigenlijk een (leuk) foutje van de natuur en niet erfelijk heb ik altijd begrepen.