Elsa, ik weet nu wie je bent!
Ik wil je ene dikke knuffel geven!

Tot nu toe is het voor mij een heel apart jaar. Het begon met wat een leeg, betekenisloos gevoel. Ik voelde me even vastzitten in mijn leven, had niet iets concreets om naar toe te leven. Maar ineens diende zich de zwangerschap aan. Dat heeft mijn leven absoluut weer zin gegeven. Wel brengt het veel reuring met zich mee en ben ik vrij rusteloos. Dit is ook werk- en studiegerelateerd. Het is dus absoluut geen rustig jaar tot nu toe.

Het was eigenlijk vanaf vorig jaar september een beetje gemengd. Mijn vriend had het erg zwaar en daardoor ik ook. Maar dat heeft hij heel goed gedaan en heeft alle hulp gezocht die hij nodig had, daar ben ik echt trots op.
Mijn vader werd juist vanaf die periode weer beter en zo gezond dat hij vorige week de mont ventoux is opgefietst. Ik ben ook echt trots op mijn papa.
Met mijzelf gaat het heel goed, waar ik vorig jaar stuurloos was heb ik nu weer echt een doel en ben ik druk met studeren en werk. Verder hebben mijn vriend en ik een fantastisch huis gevonden na veel verhuizen en zijn we hier echt heel gelukkig en blij.
Al met al was het vooral de welstand van anderen waardoor het soms een moeilijk jaar was. Maar ik mag me vooral gelukkig prijzen met wat ik heb .

Mijn jaar was heftig maar ook mooi. 13-sept-2012 is mijn vader overleden aan kanker,twee weken daarvoor hebik een miskraam gehad. In november een positieve test in handen en bleek dat mijn zus ook zwanger was, in maart is mijn moeder geopereerd aan der rechternier die eruit moest vanwege een kwaadaardige tumor, door die operatie is haar linkernier gestopt met werken,lag ze op het ic en was het kantje boord. Gelukkig heeft ze het overleefd. In juni is mijn zus bevallen en ik in juli en nu blijkt dat mijn moeder der linkernier en blaas eruit moeten omdat er in de linkerurineleider een tumor zit en in de blaas zaten kleine poliepjes die ze verwijdert hebben. Ja...veel verdriet en ook veel vreugde maar nu vooral weer veel onzekerheid..

September vorig jaar was ik 12 weken zwanger. Het was zo spannend, zouden we een jongetje of een meisje krijgen? Ik was er van overtuigd dat het een jongetje zou zijn, dat bleek later ook zo. Ik was niet meer zo misselijk maar voelde me nog prima. We genoten met zijn tweeën van alles wat nog kon, en we waren uren aan het kijken naar babyspullen. Kerst was heel gezellig, mijn trotse oma heeft tegen iedereen in het restaurant verteld dat er volgend jaar een kinderstoel aan tafel moet! Ze was heel trots om op haar 98e eindelijk overgrootmoeder te worden. Oud&nieuw waren we net beter van een nare griep en nog erg moe. We keken uit naar een super jaar, we zouden ouders worden. Eind januari kwam ik in het ziekenhuis met premature weeën, daarna mocht ik niks meer doen, maar gelukkig wel naar huis. Ik heb heel veel gepuzzeld en candy crush gespeeld. Begin maart was ik klaar voor de baby, maar hij kwam maar niet. Buiten was het hard aan het vriezen, dus ik bleef binnen. Ik maakte dagelijks alle plinten schoon en bleef maar poetsen.

17 maart, mijn uitgerekende datum, ging ik chagrijnig naar bed; nog steeds geen baby! Het was slechts tijdelijk, om half 3 braken mijn vliezen! In het begin was ik nog opgewonden voor wat komen zou, maar uiteindelijk werd het echt een ramp, het bevallen. Dat was echt heel heftig en wil ik ook nooit meer meemaken. Maar.. om 23.28 werd er boven een blauw doek een klein huilend mannetje omhoog gehouden. R.avi John is geboren! Wat zijn wij gelukkig. Ik heb nog veel pijn en we moeten aan het eind van de week na een paar uur thuis te zijn weer opgenomen worden voor zijn geelzucht, maar ondanks dat waren we zo gelukkig. Sindsdien zitten we met zijn drietjes op een grote blauwe wolk.

Als R 10 weken is begin ik weer met werken, ik ga 5 halve dagen werken. Het is heel fijn om weer bezig te zijn, maar ik mis mijn kleine mannetje wel. Als we niet werken doen we met zijn drietjes veel leuke dingen, vooral veel wandelen. Kleine R vindt alles prima, hij lacht altijd.

Deze zomer hebben we geen vakantie, maar toch is het een leuke zomer! Maar toch besluiten we nog een weekje zon in september te boeken. Daarna uitkijkend is de zomer helemaal geslaagd.

Inmiddels is het alweer september, en wat was het een geweldig jaar! R is een heerlijk mannetje van alweer een half jaar oud en we zitten nog steeds op een grote blauwe wolk!

Ik heb mn diploma gehaald, en werk nu op een debiteurenadministratie omdat ik geen werk kon vinden in mijn vakgebied. Ik heb mezelf best wel uitgelachen daarover, omdat ik op school altijd mega slecht was in financiele vakken.
Ik ben begonnen met rijlessen, dat wilde ik eigenlijk ook nog een paar jaar uitstellen.Ik heb een vriend, en dat liep ook allemaal anders want ik was totaal niet op zoek naar een relatie.

Vorig jaar september begon ik aan mijn nieuwe baan, op kantoor! De 16 uur die ik in het onderwijs had weten te bemachtigen, liet ik na drie weken alweer achter me. Op gebied van werk een sprong in het diepe dus. Nu ben ik er erg blij mee, ik vind het werk leuk en uitdagend, kan het goed vinden met collega's en heb inmiddels een vast contract.

In oktober gaf mijn man aan ook te willen gaan voor een kindje, mijn grootste wens, eindelijk onze wens! Ik was helemaal in de wolk met deze stap en kon niet wachten tot ik ook echt zwanger zou zijn. Helaas ben ik een jaar later nog niet zwanger en word ik er steeds verdrietiger om. Het begint mijn leven te beheersen en ik weet niet hoe ik het negatieve gevoel kan beheersen.

In het najaar begon mijn schoonvader achteruit te gaan, na al drie jaar ziek te zijn. Helaas werd niet de oorzaak gevonden, heeft hij meerdere behandelingen gehad op basis van een, achteraf, verkeerde diagnose. Voor mijn schoonmoeder en thuiswonende zwager werd het steeds lastiger, voor de buitenwereld zag mijn schoonvader er niet ziek uit, maar zij werden dagelijks geconfronteerd met het vreemde, emotieloze gedrag. In februari kwam de grote klap, na een week met veel problemen werd een scan gemaakt en werden twee hersentumoren gevonden, uitzaaiingen. Een dag later bleek er in meerdere organen, botten en zijn wervelkolom plekken te zitten. Veel verdriet, maar ook opluchting, eindelijk wisten we wat er was. Daarna ging het snel, vijf weken later is hij overleden.
Het gaat sindsdien eigenlijk heel goed met ons, natuurlijk is er verdriet, maar ook het besef dat het beter is zo.

Ik vind het moeilijk het jaar samen te vatten, ik heb er geen blij gevoel bij, maar ook geen verdrietig gevoel. Er is gewoon veel gebeurd.

Hoe was mijn jaar? Even denken..

Een jaar geleden begon ik met mijn werk aan een nieuw schooljaar. Ik had een aantal weken daarvoor te horen gekregen dat mijn contract was verlengd en daar was ik heel blij mee want ik had het daar erg naar mn zin. Helaas kreeg ik in april te horen dat na het aflopen van dit tweede contract het niet verlengd zou worden. Er begon toen dus weer een periode van veel solliciteren en onzekerheid. Ik was echt zo bang om weer thuis te komen te zitten! Wonder boven wonder heb ik voor mijn contract daadwerkelijk afliep, een nieuwe baan gevonden! Ik ben daar 1 augustus begonnen en tot nu toe erg naar mn zin, dus daar ben ik heel blij en dankbaar om.

Qua prive leven is er niet zo heel veel veranderd. Ik heb wel dit jaar een vriendschap met een vriend eigenlijk een beetje bewust laten verwateren. We waren al langer en steeds sneller uit elkaar aan het groeien, en ik beschouw hem nu eigenlijk niet meer echt als een vriend. Verder heeft alles rustig voor gekabbeld. Afgelopen zomer zijn mn vriend en ik drie weken op vakantie geweest naar Amerika, en dat was echt geweldig! En een ander hoogtepunt is dat ik afgelopen week te horen heb gekregen dat ik volgend jaar tante wordt!

.

.

Heftig, Lilac! Knap dat je zo aan jezelf gewerkt hebt en nog steeds daarmee bezig bent. En fijn dat je blij met je huisje, je vriend en de mensen om je heen die om je geven.

Dankje, lief!

Lilac, ik wil je een dikke knuffel geven! Je mag trots zijn op jezelf!

Meiden, wat hebben sommigen van jullie veel meegemaakt!
Een knuffel voor jullie allemaal. Ik vind het ook echt knap hoe er met tegenslagen omgegaan wordt. Ik vraag me af of ik dat zo zou kunnen..

Ik heb echt geen heel boeiend jaar gehad. Wel een nieuwe baan waarvan ik tenminste weet dat ik gewoon 4 dagen kan werken elke week, een stuk beter dan de onzekerheid van het invallen. Daarnaast vooral veel dingen die ik wil (huisje, trouwen, kindje) maar die gewoon nog niet kunnen. Vooral irritant dus, maar niet echt een beweeglijk jaar.

Ik heb het afgelopen jaar een onwijs toffe reis gemaakt, auto gekocht, de baan gekregen die ik wilde en een vriend !

Aan de andere kant gaat het al een tijdje helemaal niet goed bij mijn beste vriendin thuis...

Vorig jaar september werkte ik nog op 2 plekken vijf dagen per week. 's Ochtends en 's avonds. Daarnaast deed ik nog de thuisstudie kinderboeken schrijven. Begin september ging ook de pil de deur uit. In oktober had ik twee weken vakantie en gingen we onze trap opknappen, wat een vreselijk rotklus was dat, aangezien we eerst alle verf moesten verwijderen. Na hard zwoegen was eind november de trap dan klaar en half november testte ik positief. Helaas eindigde dat met kerst in een heftige miskraam. Het gekke was dat ik wist dat het niet goed zat, ik had ook helemaal geen zin van tevoren om het huis te versieren in kerst, terwijl dat niks voor mij was. De weken na de miskraam waren verdrietig en ik vond het ook moeilijk om verder te gaan met mijn thuisstudie, omdat ik het idee had dat ik niet verdiend had meer om iets voor/ met kinderen te doen. Ik heb toen hulp gezocht door veel te praten met lotgenoten en kreeg veel steun uit de omgeving. Ik ben wel leuke dingen blijven doen, omdat ik ergens ook wel verder wilde gaan en niet in een depressie wilde belanden. Maar mijn thuisstudie stond op een laagpitje, ik vond het moeilijk weer verder te gaan daarmee. Ook was ik het 2x per dag gaan werken meer dan zat. Ik had er al een tijd behoorlijke stress van. Een tijdje is leuk en fijn, maar niet voor altijd. Na nadenken heb ik dan ook het werk in februari 's avonds opgezegd. Dat luchtte erg op en ik werd weer een stukje van mezelf. Eind maart heb ik weer een begin gemaakt met mijn thuisstudie en dat ging goed. Echter kwam in maart het nieuws, dat één van mijn vriendinnen zwanger was, terwijl ze absoluut niet zwanger mocht raken door ernstige factoren. Ik ging een heftige periode te gemoed. Waar iedereen, inclusief familie haar lieten zakken, moest ik er wel voor haar zijn. Maar dat viel niet mee, aangezien ze me niet met rust kon laten door onzekerheid en dergelijke. Ik raakte in april dit jaar zelf ook zwanger en naast angst dat het misschien weer fout kon gaan, werd ik erg geleefd door de situatie van mijn vriendin. Ze eiste erg veel aandacht. In juni ging het mis bij die vriendin en werd het kindje veel te vroeg geboren en overleed diezelfde dag. Ik heb mijn vriendin nog een tijdje bij gestaan en toen besefte ik dat ik ook weer aan mezelf moest gaan denken, hoe lullig en rot ook, want mijn kindje zat nog wel in mijn buik en ik was inmiddels ook de 12 weken grens gepasseerd. Echter duurde het nog een paar weken voordat ik mijn rust weer had gevonden en de thuisstudie opnieuw oppakte, aangezien dat weer stil had gelegen. Toen in juni kreeg ik meer uren waar ik 's ochtends werk wat goed nieuws is en werd het tijd om de thuisstudie af te ronden. In augustus was ik dan klaar en sinds een paar weken heb ik mijn certificaat binnen. Nu geniet ik volop van de trapjes in mijn buik en wordt mijn buik groter en groter.

In september ben ik van 5 dagen per week werken naar 4 dagen per week werken gegaan. In deze maand begon ik aan een masteropleiding. Ik had er veel zin in. Eindelijk kon ik me weer concentreren op dingen die ik leuk vind. M'n moeder was stabiel, dus voorlopig eindelijk even rust na een hectisch jaar rondom m'n moeder (punctie en operatie).

In november kwam daar verandering in. Ze voelde zich niet lekker en werd weer doorverwezen naar het ziekenhuis.

In december kregen we te horen dat het op twee plekken terug was en dat ze bestraald moest worden. De feestdagen waren dubbel. Aan de ene kant was het gezellig en aan de andere kant het onbekende. Hoe gaat dit aflopen?

In januari begon m'n moeder aan de bestralingen.

In maart was ze klaar. Alle bijwerkingen had ze ook. Ze ging met de dag harder achteruit. In deze periode heb ik me op m'n master en m'n werk gestort. Ik wist niet waar ik met m'n verdriet heen moest. De buitenwereld noemde me "nuchter en sterk," maar diep van binnen was ik dat niet. Ik kropte het op en stortte me op andere dingen. M'n vriend en vriendinnen konden niet tot me doordringen. Ik had nergens zin in.

In juni barstte de bom. Alles kwam eruit en heb ik veel met m'n vriend en vriendinnen gepraat. Ik was zo bang. Bang om m'n moeder kwijt te raken en dat ben ik nog steeds. Ik heb geleerd om het een plekje te geven en ben weer voor mezelf gaan kiezen. Ik ben weer gaan sporten en meer met vrienden/vriendinnen gaan doen. Eind deze maand ben ik lekker met m'n vriend een weekend weggeweest. Wat was ik daar aan toe. Ik voelde me heerlijk!

In de zomervakantie ben ik met m'n vriend 3 weken naar Spanje en Frankrijk geweest. Onze relatie was niet slecht, maar merkte dat we elkaar echt gemist hadden. M'n vriend druk met zijn werk en met onze tuin en ik druk met m'n werk, master en m'n moeder.

Afgelopen vrijdag is een van m'n beste vriendinnen getrouwd. Het was een mooie dag. Ook is m'n laatste jaar van de master begonnen. Ik hoop dat het aankomende jaar rustig verloopt. 2 oktober moet m'n moeder weer door de scannen krijgen we haar verdere behandelplan te horen. Ik merk dat ik er weer over loopt te malen in m'n hoofd.

Zo onwijs dubbel.. Ik ben gaan samenwonen maar in tussentijd raakte ik ook overspannen en ben ik nog niet klaar met hetgeen wat die overspannenheid veroorzaakt heeft. Al met al ben ik niet heel gelukkig.
Verder wel een onwijs mooie reis naar Barcelona gehad en was dit toch ook wel weer het jaar dat ik besefte dat ik met mijn vriend wil trouwen en samen wil blijven.

Zonder verder in details te treden, ik heb best een rotjaar gehad. Het gaat helemaal niet zo goed momenteel met me en dat zet zich vrolijk door. Bleh, weg met 2012-2013. Ik ben er helemaal klaar mee.

Zero, ook voor jou een knuffel! Dat er maar snel betere tijden aan mogen breken!

Mijn jaar was een beetje saai en niet zo leuk. Geen hele bijzondere dingen gebeurd. Ik heb alleen qua werk wat meer "zekerheid" gekregen door op een vaste locatie te staan.

Over het algemeen kabbelde het jaar rustig door.

* 'Dieptepunt': Wel hebben we in oktober 2012 de aanvraag voor hulpschuldsanering in gang gezet, door een (voor ons grote) belegginsfout zijn we een tijd terug al de mist in gegaan en lang gehoopt en gedacht dat we het zelf wel konden opvangen. Helaas niet dus, we kregen steeds meer achterstanden en moeite met de maand door komen (en dat is met 2 kinderen niet handig).
Dit traject is nu bijna zover om gestart te worden, dat zal waarschijnlijk oktober/november zijn. Dan is het 3 jaar wat moeilijker, maar in die 3 jaar zullen we het wel beter krijgen dan dat we nu hebben.

* 'Positief': in augustus 30 geworden en dit in september met een leuk feestje kunnen vieren.
En we hebben nu 3 weken vakantie!

Ik had dat gevoel al een beetje uit je posts. Je bent nog steeds cynisch en grappig, maar je ondertoon verteld nog wat anders. Ik vind dat echt heel rot om te lezen, je bent een lieve vrolijke meid en ik vind dat je het verdiend om gelukkig te zijn. Nou ja klinkt beetje stom, alsof iemand het niet zou verdienen, maar ik vind het gewoon stom dat jij dat niet bent!
Dikke knuffel!

.