Ik heb bij beide bevallingen alleen maar rugweeën gehad, heel erg pijnlijk want die kon ik zelf niet goed opvangen/wegpuffen. Ik vond douche en bad dan ook fijn, of gewoon wat rondlopen of ergens tegen leunen. Niet op een bed liggen in ieder geval, want dat was wel echt veruit de meest oncomfortabele houding met rugweeën. Uiteindelijk is het wel gelukt om ze bij beide bevallingen op te vangen. De persweeën vond ik ook helemaal niet zo pijnlijk, maar wel als het hoofdje staat, dat was zo'n extreem branderig gevoel. Dat was gewoon echt pijnlijk en de enige moment waarop ik zei dat ik het echt niet zou kunnen.

Geen last gehad van aambeien, bij beide bevallingen niet.

Oh Lady, ik heb trouwens ook bij beide bevallingen een (kleine) knip gehad, maar heb hier echt niets van gevoeld. Dacht zelfs bij de laatste dat ik geen knip had gehad, maar blijkbaar wel dus.

Ik vond het hele bevallen echt heel erg meevallen. Natuurlijk wel pijnlijk, maar ik zou het zo weer doen hoor!

Ik vond het niet erg pijnlijk. Ik werd ingeleid en tegen de tijd dat ik het echt vervelend begon te vinden zat ik op 6 cm, een half uur later kreeg ik al persweeën. Bij mij voelden de weeën als fikse menstruatiekramp. De persweeën vond ik wel erg vervelend, vooral omdat ik toen nog nét geen volledige ontsluiting had en daarom nog niet mocht persen. Het persen zelf vond ik wel heel naar, dat heeft bij mij een uur en een kwartier geduurd en m'n benen gingen telkens zo extreem trillen, dat was echt bizar. Na een knipje floepte D. er zo uit, en toen was 't ook prima. Het knippen en hechten heb ik niet gevoeld maar ik was dan ook verdoofd vlak voor de knip (plaatselijk, ik kreeg een injectie in m'n downunder).

Ik vond weeën echt heel erg pijn doen, het verbaast me dan ook dat zo veel meiden het niet zo pijnlijk vonden. Ik wist niet dat dat kon.

Hier ook menstruatiekramp, maar dan duizend keer pijnlijker. Alsof er een enorme kramp/pijn door je middenstuk (buik, rug, billen) trekt. Gelukkig waren het duidelijk golven, er was een begin en een eind, dus als ik kalm bleef en elke keer hetzelfde ademde, ging het goed. Maar soms raakte ik bijna in paniek, dan wist ik echt niet wat ik met de pijn moest.

De persweeën deden hier ook niet zo'n pijn. Of misschien was het wel pijn, maar het was zo anders, ik kan het niet uitleggen.

Van het scheuren heb ik niks gevoeld en dat het hoofdje stond ook niet.

Aambeien wel gehad, maar met zalf en pillen was het redelijk snel weg. Het is down under alleen niet meer zoals het was hehe.

Bij E was het al heel snel heel pijnlijk, het was begonnen met gebroken vliezen, de weeën begonnen pas uren later en kwamen erg onregelmatig waardoor de ontsluiting niet op gang kwam. Ik kan dus niet zeggen 'vanaf zoveel centimeter ging het echt pijn doen' want het bleef een hele nacht steken op twee centimeter of zo.

Bij Y was het eerst best goed te doen, de laatste centimeters waren heel pijnlijk.

Heb bij allebei een paar keer flink gebruld, weet wel dat sommige vrouwen dat aanstellerij vinden, maar daar had ik op dat moment echt geen zak mee te maken. Vond het een heerlijke ontlading.

Ik vind dat geel het goed omschrijft. Ik ben ook verbaasd dat veel meiden het niet zo pijnlijk vonden. Ik vond het tm 5 cm goed te doen, hoefde ze toen nog niet weg te zuchten. Maar na breken vliezen werd het echt veel pijnlijker en moest ik echt hard puffen. Maar ze waren wel op te vangen. En toen ik pijnstilling wilde had ik volledige ontsluiting.

Ik vond persen het pittigste. Was 1,5 uur bezig en raakte echt uitgeput toen. Wist eerst ook niet zo goed wat ik moest doen.
Die knip werd verdoofd was echt maar een knipje van 2 cm. Paar hechtingen wat echt geen zeer deed. Beetje trekkend alleen.
Aambeieen weet ik niet, heb ze Iig niet bewust gevoeld. Wel heel lang een verdoofd gevoel gehad met poepen. Maar de VK heeft ook een tijd rectaal lopen mee helpen omdat het hoofdje niet bleef staan.

Ik vond de persweeen wel fijn, inderdaad een beetje zoals Teun omschrijft. Het voelde echt van: “mijn kind moet er uit en wel nu” een enorme oerdrang, tegenhouden is bijna niet te doen. Ik moest op een gegeven moment even stoppen met persen omdat ik anders zou inscheuren, nou dat drong bijna niet tot me door. Ik heb trouwens niet meerdere persweeen gehad, ik voelde gewoon op een gegeven moment een enorme oerdrang, het gevoel te moeten poepen maar dan veel sterker eigenlijk nog. Ik wist ook gelijk: dit is het, nu komt mijn kind.

Ik hoop de volgende keer ook die oerdrang bij de persweeën te voelen. Ik had dat wel, maar alleen mentaal, fysiek voelde ik het niet echt. Maar mentaal voelde ik wel die drang en heb echt alles gegeven, dat vond ik wel heel tof, ook de ochtenddienst daarna naar mij toe kwam van 'zo dus jij bent die dame die zonder persweeën haar kind naar buiten heeft geperst binnen een half uur'. Toen voelde ik me wel trots. (en waarschijnlijk alle aambeien als gevolg )

Ik ben ingeleid en vanaf het breken van de vliezen kwamen de weeën op gang. Dat was rond 14.45 uur. Zo rond 17.30 uur heb ik gevraagd om pijnstilling, omdat het toen heftiger werd. In het begin voelde het als erge menstruatiekrampen, maar daarna weet ik niet meer zo goed, dat kan ik me niet meer zo goed voor de geest halen.
Ik kon een ruggenprik krijgen, maar die wilde ik toen nog niet. Dus in bad gegaan om de weeën op te vangen en nog geen uur later waren ze zo heftig dat ik zei 'doe dan maar die ruggenprik'. Toen bleek ik 10 cm ontsluiting te hebben. Waarschijnlijk had ik van te voren al persweeën, want ik voelde voordat ik vroeg om een ruggenprik dat de baby eraan kwam. Die persweeën waren wel behoorlijk heftig en kon ik niet zo goed wegpuffen. Maar goed, het persen duurde maar 20 minuten, zonder al te veel schade (ook geen aambeien).

Raar maar waar; je lichaam zorgt ervoor dat je dat gevoel van pijn niet meer kunt reproduceren. Tenminste, zo is dat bij mij nu. Wat ik nu nog weet is dat het wel behoorlijk pijn heeft gedaan, zeker toen het hoofdje stond.

Wat wordt er bedoeld met 'het hoofdje stond'?

Dan zien ze het hoofdje maar dan moet er nog 1 wee (of meerdere) komen om het hoofdje eruit te laten komen. Alles staat dat strak gespannen zeg maar.

Tijdens het persen gaat de baby steeds een stukje vooruit en daarna weer een stukje terug. Er is dus een periode dat het hoofdje even naar buiten piept een stukje, en als de perswee voorbij is schiet het hoofdje weer helemaal naar binnen. Op een gegeven moment blijft het hoofdje buiten de vagina zichtbaar, het schiet dan niet meer terug. Dat is het moment dat het hoofdje staat.

Aha! Bedankt voor de uitleg!

Als je gaat persen komt het hoofdje beetje bij beetje naar buiten, maar zakt ook weer iets terug zodra de wee is afgenomen. Op een gegeven moment komt het hoofdje zo ver naar buiten dat het een paar tellen blijft zitten op die plek en dan mag je even niets doen. Vervolgens wordt het hoofdje geboren en komt het lichaam erachter aan.

Dat vond ik overigens het meest rottige gevoel van de hele bevalling! Het brandde enorm. Gelukkig kreeg ik toen ook gelijk die verdoving voor de knip, dus heb ik het maar heel even gevoeld.

Bij de oudste (ingeleid) vond ik het echt verschrikkelijk! Ze deden op een gegeven moment zoveel pijn dat ik er van moest overgeven en het duurde lang. Ik had al 2 nachten amper geslapen dus ik had echt niet meer de puf om ze goed weg te puffen dus toen gekozen voor een ruggenprik. Daarna grotendeels pijnvrij dus ik kon nog even een beetje dommelen voordat ik op de 10cm zat.

Bij de jongste was het heel anders, het begon in de middag met een zeurderig gevoel (alsof je ongesteld bent geworden) wat steeds iets heftiger werd. Na het avondeten merkte ik echt een aanloop, hoogtepunt en daarna weer afzakking en dat ging onder de douche niet weg dus de verloskundige gebeld. Ik zat toen op 2 cm. In de loop van de avond werd het steeds sterker en moest ik al wat mee gaan zuchten. De verloskundige kwam om 23:00u nog een keer en toen zat ik op 4 cm dus naar het ziekenhuis.
Daar in bad geweest en toen braken mijn vliezen, zat nog steeds op 4 cm maar kwam in een weeënstorm. Dat was even heftig. De verloskundige gaf aan dat ze over een uurtje wel weer even zou gaan kijken. Toen had ik wel even paniek want ik wist niet of ik dit lang zou gaan volhouden zo en ik voelde toch ook wel veel druk. Bleek dat ik dus binnen een kwartier van 4 cm naar volledige ontsluiting was gegaan. Toen ik aan die persweeën mocht gaan toegeven voelde het ook al weer eeb stuk fijner en een kwartiertje later is A. geboren.

Ik vond weeen ook echt heel pijnlijk, maar kan het gevoel niet meer terughalen.
Bij de eerste zat ik in het ziekenhuis, klaar om ingeleid te worden, maar er waren geen verloskamers en ik was niet spoed genoeg. Ik had de hele dag al pijnlijke weeen, nog niet heel regelmatig, maar ik moest ze wel echt wegpuffen, maar volgens de verpleegkundige waren het echt geen weeen, want ze zag ze niet op de monitor. Toen er 's avonds eindelijk een verloskamer vrij was, had ik al 7 cm ontsluiting, wat nou geen weeen. De laatste centimeters duurden ook echt nog een paar uur en de laatste halve cm was echt het ergst. Ik had persweeen, maar dat laatste randje verdween maar niet. Het voelde echt elke wee alsof ik de baby niet meer binnen kon houden, maar ik mocht maar niet persen. Ik vond het zo erg dat ik steeds alleen gelaten werd door het medisch personeel. Ze hadden het druk, maar het duurde me steeds veel te lang voor ze terugkwamen, omdat ik echt het gevoel had dat het misging. Toen ik eindelijk mocht persen was dat zo'n opluchting, dat is het enige dat ik me herinner daarvan, ik was blij en een kwartier later was ze er.

Ik zei direct na de bevalling al dat ik dit echt nooit meer wilde doen. Ik vond het echt verschrikkelijk. Maar ik werd toch weer zwanger en waar ik er bij de eerste heel onbevangen inging, zag ik nu enorm op tegen de bevalling. Ik ben wel naar een ander ziekenhuis gegaan en hier voelde de begeleiding al veel beter.
Ook deze keer werd ik ingeleid, maar er werd gewoon goed naar mij geluisterd en ik voelde me serieus genomen (in tegenstelling tot de eerste keer). Als ik niet wilde dat het infuus werd opgehoogd dan gebeurde dat niet. De weeen waren eerst pijnlijk, maar heel goed te doen. Na een uur of 3 viel het met wel tegen dat ik nog maar 3 cm ontsluiting had. Ze wilden het infuus ophogen, maar ik had het gevoel dat het niet nodig was en gelukkig maar. Hierna kwamen de weeen ineens veel sneller achter elkaar en ik had echt moeite om rustig te blijven. Een uur later mocht ik persen en na 6 minuten was hij er.
Ik denk dat beide bevallingen qua pijn niet van elkaar verschilden, maar op de tweede kijk ik veel beter terug en na deze bevalling durf ik een derde ook nog wel aan. Maar het bevallen zelf is echt niet mijn hobby.