Mwah, was vanmorgen wel weer een beetje teleurgesteld dat er weer niks was gebeurd. Verder voelde ik de baby niet echt, dus maakte me zorgen. Nu lijkt er langzaamaan weer wat beweging in te komen, dus ik kijk het nog even aan. Stond al bijna op het punt om de vk te bellen, maar ik wacht nog even af.

Jezzie, ik doe hier en daar ook nog wel wat hoor. Afgelopen week nog geborreld voor de verjaardag van m'n schoonzus, naar de bios geweest en geluncht. Komende dinsdag gaan m'n vriend en ik misschien nog even uit eten na zijn werk. Het stomme is dat ik dan, als ik een dag wél iets heb gedaan, me daarna weer kan verheugen op een dagje niksen.

Kira, de bevalling begint nou eenmaal doorgaans tussen 37 en 42 weken. Het is niet zo dat ik er sinds 37 weken op wacht, ik snap ook wel dat de kans groter is dat het wat later begint (en ik had ook liever dat er na de 38 weken pas iets zou gebeuren), maar alleen het idee dat het zou kúnnen maakte al wel dat ik wat onrustiger werd dan de weken daarvoor.

Ik was net 2 weken met verlof en keek uit naar nog 2.5 week verlof.
Ik was 's middags bij mijn moeder op visite en toen zei ik: nou mag hij wel komen (alles was geregeld).
's Avonds had ik op de bank iets gegeten (vriend had een etentje van het werk). Ik sta op om de vaat op het aanrecht te zetten en toen werd het ineens nat tussen mijn benen, haha. Niet een waterval, maar steeds kleine beetjes.
Toen ik besefte dat mijn vliezen waren gebroken heb ik eerst als een kip zonder kop een paar keer de trap op en neer gerend. Daarna kwam ik wat tot rust en kon ik weer logisch nadenken.
Ik heb mijn vriend gebeld dat 'het begonnen was'. Ik hoorde zijn collega's op de achtergrond lachen.
Toen vriend thuis was heb ik de verloskundige gebeld. Die kwam even om te checken of het wel echt vruchtwater was.
Later op de avond (ik had toen nog geen weeen) kwam ze weer langs. De weken daarvoor had ik namelijk last van een hoge bloeddruk en ze wilde zeker weten of alles goed was. Ze twijfelde en heeft toen het ziekenhuis gebeld en mij daar naartoe gestuurd. Vluchtkoffer gepakt en met vriend in de auto naar het ziekenhuis. Inmiddels was het 10 uur 's avonds.
In de verloskamer aan de monitor. Inmiddels had ik al (nog niet voelbare) weeen en bleek dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Er werd een kamer voor ons in orde gemaakt op de kraamafdeling.
Dat duurde alleen heel erg lang, waardoor we pas om half 2 's nachts konden gaan slapen. We zaten tot die tijd maar te wachten in een verloskamer.
We lagen nog maar net of de weeen werden heftiger. Uiteindelijk heb ik om half 4 s' nachts gebeld en werd ik weer naar de verloskamer gestuurd. De weeen kwamen en gingen, maar de ontsluiting wilde niet goed vorderen. Uiteindelijk heb ik weeenversnellers gekregen en heb ik tegen het middaguur voor een morfinepompje gekozen.
Ik was aan alle kanten vastgekoppeld dus ik moest blijven liggen.
Rond 3 uur 's middags had ik volledige ontsluiting, maar ik mocht eerst niet persen omdat de morfine eerst een beetje uit mijn systeem moest verdwijnen. om 4 uur mocht ik los en om 20 voor 5 werd onze zoon geboren.

Whahahaha, + 1000!

Maar wachten en niet weten wanneer is gewoon heul zwaar (zeker voor ons control freaks) Bliss.

Beide keren ging ik over tijd en ben ik gestript. Bij zoon kreeg ik de avond na het (1e keer) strippen weeën. Bij dochter ben ik in drie dagen drie keer gestript en kreeg ik een uurtje na de laatste keer weeën (was al in het ziekenhuis voor evt. inleiden). Ik zou dus niet weten hoe het voelt als zo'n bevalling uit het niets begint, haha.