Fiwen, wat ontzettend goed van J! Wat zul je trots zijn.
En heel herkenbaar, dat als die knop om is, het ook meteen heel goed gaat. T. heeft ook een angstprobleem en heeft er bijvoorbeeld bij zwemles eeuwen over gedaan voordat hij met zijn gezicht onder water durfde. Op een goede dag deed hij het ineens, en daarna had hij in no time zijn zwemdiploma.
Wat heeft bij jouw dochter het kwartje doen vallen m.b.t. het fietsen? Of kun je daar de vinger niet op leggen?
Zelf nog even ongegeneerd opscheppen: ik weet nog bij de zwemlessen van T. dat ik jaloers keek naar van die stoere meisjes die door de lessen heen racen, lachend, dan dacht ik: 'hoe heerlijk als je zo'n kind hebt', en nu HEB IK GEWOON ZO'N KIND!
Zijn zusje vindt zwemmen namelijk echt geweldig. Ze zit er nu drie weken op en mag al bijna naar het derde badje.
En T. is dit weekend eerste geworden bij een klimwedstrijd (wandklimmen)
Precies twee jaar geleden begonnen we met klimmen. Dan durfde hij een meter of drie omhoog, en dan werd hij bang. De keer erna vier meter, daarna vijf meter etc. etc. Het kostte heel veel geduld, maar hij vond het leuk, en het leek mij een perfecte manier om langzaam een angst te overwinnen en meer zelfvertrouwen te krijgen.
Dat is dus helemaal gelukt. Hij voelt zich nu als een vis in het water zodra hij een klimgordel om heeft. Geen berg is te hoog, geen route te moeilijk. Deze zomer heeft hij getokkeld over een 500 meter lang meer. Zonder ouders, wij durfden niet...