14 Jul 2017 05:39 door Anoniem278
Ik heb een tijdje getwijfeld of ik zou reageren, (omdat ik geen moeder ben) maar ik doe het toch en dan kun je het naast je neerleggen als het niet passend in je situatie is, ok?
Ik vind het rot. Voor jou, want dit soort dingen is enorm frustrerend (waarom kon hij het eerst wel en nu niet, wat is er aan de hand, waarom 'liegt' hij erover, etc etc) maar veel meer nog voor je zoontje. Het is een klein jongetje en het is een grote ingewikkelde wereld.
Allereerst, in je eerste stukje gaf je aan dat hij zijn ontlasting soms ophoudt, en uiteindelijk ook zijn urine omdat hij niet wil poepen. Weet je al waaróm dat zo is?
De huisarts gaf hem Forlax, dat vond jij onzin, maar kan dat op basis van dit bovenstaande zijn? En weet jij ook dat de consistentie van ontlasting totaal niks zegt over de mate van verstopping? Als hij echt een tijdje zijn ontlasting heeft opgehouden kan het heel goed zijn dat er wat meer bovenin zijn darmpjes nog heel wat vast zit, ondanks dat hij nu misschien meerdere keren op een dag een vieze broek heeft. Wel belangrijk om rekening mee te houden.
Maar wat ik vooral even wil benoemen, en daarin heeft niemand schuld en daaraan kan niemand iets doen en ik wil dat van tevoren benoemen zodat je dat heel goed beseft, kinderen zijn ontzettend gevoelig. Wij geven kinderen vaak veel te weinig credits en zetten gedrag daardoor in een verkeerd hoekje weg. En jouw zoontje is van een leeftijd waarop hij heel veel begrijpt en/of aanvoelt maar nog lang niet de 'tools' heeft om zich uit te drukken of om zelf te beseffen wat er allemaal speelt.
Hij is naar 'de grote school' gegaan. En het is super dat dat goed gaat en hij het leuk vindt, maar dat zegt helemaal niks over of deze overgang hem spanning geeft. Iets kan heel leuk zijn én heel veel stress opleveren. Denk aan je trouwdag. Vast helemaal geweldig, maar hoeveel vrouwen krijgen diarree of misselijkheid van alle spanning? Toch een geweldige dag. Stom voorbeeld, maar dan begrijp je een beetje waar ik op doel. Het kan onbewust bij zo'n klein ventje echt veel spanning opleveren.
En misschien is de hele 'toilet situatie' op de nieuwe school voor hem ook heel angstig, waardoor hij daar niet durft, toch op gaat houden en dan thuis (in wat de veilige situatie is) alles laat gaan. Idealiter laat hij alles dan gaan op een toilet maar hij is een kleuter.
Maar er speelt nog meer, toch? Niemand benoemt het hier maar ik wil het niet negeren. Want hoe is het met jou gegaan de afgelopen tijd? Jij bent het van het topic op persoonlijk, waarin je behoorlijk heftige dingen benoemd hebt. Dingen die al tijden sudderen en nu tot uiting zijn gekomen. Daar kun jij NIKS aan doen, ik weet zeker dat jij alles zou doen om dat te veranderen. En het is totaal geen verwijt. Maar het kan wel de grootste reden zijn van wat er nu speelt met je zoontje.
Want hoe jij ook je best doet om de kinderen erbuiten te houden, om gewoon hun leven onverstoord te laten en hoe hard je ook aan jezelf wilt werken, kinderen voelen dit. Kinderen zijn sponzen.
En dan moeten we nu even bedenken hoe vreselijk akelig het is voor een ventje zo oud als jou wzoontje om heel zuiver aan te voelen dat er iets heel ergs speelt bij mama, en dat mama het moeilijk heeft, en totaal niet te weten waarom, en ook niet te kunnen uitleggen of vragen wat er is. Een kind zoekt de schuldvraag van een situatie, zelfs als die vraag er niet is, bij zichzelf. Een kind van wie een ouder plots overlijdt gaat vaak in zichzelf zoeken naar wat hij fout heeft gedaan waarom de ouder doodging. Terwijl dat dus niet eens mogelijk is.
We kunnen er echt vanuit gaan dat jouw zoontje aanvoelt dat er dingen veranderd zijn in jullie thuissituatie. Jij bent niet meer aan het werken waarschijnlijk, dat is een duidelijke verandering. Maar jij zult het ook heel zwaar hebben. En jij zult je uiterste best doen om dat niet aan de kinderen te laten merken maar ze weten het heus wel.
En dan is dat kleine mannetje misschien vier of vijf, en dan staat voor zijn gevoel zijn hele wereld op zijn kop. Een andere school met andere regels, en een thuis waarin ook alles anders is.
Zie het liegen niet als liegen. Hij wil het liefst ontkennen dat er iets is, maar tegelijk legt zijn 'in de broek doen' plus 'liegen' de focus ergens anders. Dan mag er frustratie zijn want hij is stout, dus als mama dan anders doet is het omdat hij stout is, en dat is begrijpelijk voor een kindje. Even afgezien van dat hij het mogelijk niet eens expres doet, maar omdat er in hem ook veel spanning is, het verbergen doet hij vast wel wat bewuster en dat kan heel goed zijn omdat boosheid hierover voor hem veel duidelijker is dan alle gevoelens die er bij jou zijn omtrent je eigen situatie die losstaat van hem. Begrijp je? Dit is alles wat hij heeft.
Kinderen hebben heel weinig tools om te laten zien dat er iets mis is, als ze de woorden niet hebben. Eten, slapen, driftbuien en zindelijkheid. Dat was het. Wij volwassenen kunnen zeggen 'ik voel iets unheimisch, speelt er iets bij jou want ik ervaar zoveel spanning' , een kleuter kan dat niet. Maar als wij zoiets steeds voelen en niks zeggen en niks zeggen krijgen we ook klachten. Ik wil niet zeggen dat ik dan niet meer zindelijk ben, maar ik heb bv wel eens overgegeven van pure spanning.
Ik vind de opvoedpoli best een idee, maar niet omdat ik denk dat jij iets verkeerd doet. Dus ik hoop niet dat dat de gedachte erachter is. Ik zou speltherapie ook nog wel een optie vinden. Gewoon zodat hij leert zich op andere manieren te uiten.
Maar voor nu, waarom geen luier? Gewoon om jezelf werk te besparen? Er bestaat tegenwoordig prima coole luierbroekjes voor wat oudere kindjes. En ga het gesprek aan, door te benoemen dat mama soms wat boos werd vanwege de 'poep in de broek' maar dat jullie gewoon weer een tijdje de luier gaan aandoen, dat het allemaal helemaal niet erg is en dat jij weet dat hij er niks aan kan doen. En benoem vooral dat jij heel veel van je kleine mannetje houdt. Besteed maar wat extra aandacht aan hem elke dag. Even een op een tijd, en benoem elke keer dat je zo trots op hem bent, er zijn redenen genoeg. En soms kun je zelfs al zeggen 'als je soms voelt dat mama boos is of verdrietig, dan komt dat niet door jou' 'mama's hebben soms dingen op het werk, of met grote mensen, waardoor ze even boos of verdrietig zijn, maar mama vindt jou altijd even lief'. Zoiets.
En nogmaals. Dit is niemands schuld of fout. Dit is een cirkel en dit is de onmacht en alles. En het komt ook weer goed.