Mijn relatie heeft me zeker veranderd. Door N. ben ik sterker geworden als persoon, directer en soms ook wat harder (al valt daar nog wel wat meer in te leren! ;) )
En ook mijn zelfverzekerheid is door N. gegroeid, door hem weet ik nog beter wat ik waard.

Zeker! Ik ben wat losser geworden Mijn vriend juist wat rustiger dus nu zitten we aardig op een lijn haha.

Ik ben wat opener geworden, praat (iets) makkelijker over gevoelens enzo. Verder hebben we zowel goede als slechte gewoontes van elkaar overgenomen, haha.

Vast wel, maar ik weet niet precies in welk opzicht. Ik was 17 toen we wat kregen en ben dus ook voor en deel met hem opgegroeid, een periode waarin ik ook zelf al wel veranderd zou zijn.

Ik weet niet of je het veranderen kunt noemen. Ik ben natuurlijk 10 jaar ouder dan toen ik hem leerde kennen en wellicht hadden die veranderingen ook plaatsgevonden zonder hem, maar ik denk dat ik wel veel van mijn man heb geleerd, ja. Mijn 'volk' is iedereen een beetje emotioneel, veel handelen ook vanuit emotie. Mijn man heeft me geleerd niet zo emotioneel te reageren op bepaalde situaties. Hij heeft me bijv ook geleerd dat je het niet perse eens met elkaar hoeft te zijn en elkaar de ruimte te gunnen om beide meningen te mogen hebben. Hij heeft mij ook geleerd dat niemand iets aan misschien heeft. Incl yourself. In mijn gezin vroeger was het altijd: misschien. Je neemt dat automatisch over en mijn man vaart niet lekker bij misschien. Dus nu ik automatisch ook niet. Duidelijk en eerlijk zijn heb ik geleerd.

Ik weet natuurlijk niet hoe ik uitgegroeid was zonder hem (ik was 20 toen we samenkwamen), maar ik denk dat ik door hem wat vrijer en gemakkelijker ben geworden. Ik nam het leven zo serieus en kon zaken moeilijk loslaten. Hij staat er veel simpeler in.

Het is natuurlijk lastig om te zeggen hoe mijn leven was geweest zonder hem. Had ik iemand anders ontmoet? Was ik nog single? Hij heeft mijn leven zeker veranderd, maar ik vind het qua sommige zaken lastig zeggen of dat echt door hém komt of door het hebben van een relatie an sich. Voordat ik een relatie had, wist ik niet eens persé of ik wilde trouwen. Nou, dat is goed veranderd, dat wilde ik heel graag. Een kinderwens had ik altijd al, dat is alleen maar versterkt. Ik had gedacht dat k nooit fulltime zou kunnen werken en al helemaal geen kantoorbaan. Hij gelooft in me en heeft me altijd gestimuleerd daarin. En zie hier, alweer drie jaar werkzaam bij een toffe baan. Hij heeft er voor gezorgd dat ik meer in mezelf geloof, dat ik verbaal sterker ben geworden. Hij daagt me uit, zorgt dat ik me beter kan uiten en ik ben zelfverzekerder geworden door hem. Dus dat is allemaal heel positief. Anderzijds ben ik meer van het plannen geworden, ik kan slechter dingen op z’n beloop laten. Dat had ik altijd al wel, maar samen zijn we daarin versterkt. Al kan dat natuurlijk ook aan m’n baan liggen en een beetje aan de levensfase. Ik heb het hele go-with-the-flow gebeuren wel een beetje gehad. En tot slot merk ik dat we zo erg samen vergroeid zijn dat we sámen het echt heel goed hebben, maar soms iets te veel gewend zijn aan ons leven samen waardoor we ons iets meer ergeren aan anderen (vrienden, familie). We zijn zo op elkaar ingespeeld dat ik me soms iets inflexibeler tegenover anderen voel. Dat is wel iets waar ik moeite mee heb, maar tegelijkertijd vind ik het zo fijn dat hij mijn comfort zone is.

Wij zijn 2 dezelfde personen, iets wat ik vroeger altijd van moest overgeven als mensen dat zeiden, maar het is echt zo. Toen ik werd voorgesteld aan zijn vrienden zeiden ze tegen hem: huh, je hebt een vrouwelijke F gevonden. We hebben dezelfde humor, interesses en zijn zeer begaan met mensen. Het maakt het makkelijker. Ik ben alleen een vrouw en hij een man en ik kan wel emotioneler reageren op dingen, daarin heeft hij me veel geleerd, soms los te laten. Ook ben ik lichamelijk niet heel sterk (als in vaak ziek) en hij is nooit ziek. En ik ben een planner en hij is meer van 'we zien wel', daarin heeft hij van mij geleerd dat het soms toch wel handig is om te plannen en ik heb geleerd om niet alles altijd vast te hoeven leggen.

Dit, ik was 15 toen ik mijn man leerde kennen.

Nog niet

Hier ook, ik was 16 en daardoor lastig te zeggen welke veranderingen door mijn relatie komen en welke door het opgroeien.

Zeker. Dankzij mijn vriend pieker ik haast nooit meer en zeg ik gewoon wat mij dwars zit. Dit heeft mij zo geholpen! Ik kon namelijk weken achter elkaar amper slapen als ik ergens mee zat, omdat ik alleen maar aan het piekeren was, erg vervelend!
Ook durf ik beter voor mezelf op te komen.

Nee, eigenlijk niet. We zijn nu over 9 dagen een jaar samen maar ik ben nog steeds dezelfde persoon. Daar ben ik ook heel blij mee, ik heb er 8 jaar over gedaan om te worden wie ik nu ben (8 jaar alleen geweest met mijn zoon) en ik denk dat ik niet hoef te veranderen. Mijn vriend idem.

Ja, zeker! Door hem ben ik anders gaan denken over dingen en heb ik een beter idee hoe ik graag wil dat mijn leven eruit ziet. Ik durf wat meer 'risico' te nemen en meer schijt te hebben aan wat mijn moeder daar eventueel van vindt. Ik laat/liet me heel erg daardoor beïnvloeden.

Ik was 15 toen wij bij elkaar kwamen. We zijn eigenlijk samen opgegroeid dus ik denk niet dat ik veel veranderd ben. De meeste mensen kennen mij niet zonder mijn man

Ik ben nu dan bijna 2 jaar alleen, maar wat betreft de relatie met de vader van mijn kinderen kan ik alleen maar zeggen dat ik echt veranderd was. Achteraf denk ik vaak dat ik mezelf gewoon jaren kwijt ben geweest. Altijd maar aangepast op zijn wensen. Dat klinkt wel wat zwaar, en het waren heus geen grote bijzonder dingen. Maar vanaf het allereerste moment dat ik echt weer alleen woonde heb ik mezelf helemaal terug gevonden. Kwam ik er weer achter wat ik leuk vind, wat ik belangrijk vind, en hoe leuk ik zelf eigenlijk ben wanneer ik me niet aanpas op iemand anders.

Ik ben wel veranderd maar dan meer op het gebied van contacten met vriendinnen.
Eerder en zeker toen ik alleen was, had ik heel veel contacten met vriendinnen. Veel stappen ect.
Nu vind ik het gewoon heel fijn om bij mijn gezin te zijn. Uiteraard heb ik nog gewoon contact maar wel minder dan voorheen.
Verder ben ik nog steeds wie ik ben. Mijn vriend leert mij ook anders te kijken naar zaken maar dat beïnvloed mijn mening niet.

Ik weet het eigenlijk niet, volgens mij niet echt. Wij zijn nu tien jaar bij elkaar, maar ik geloof eigenlijk niet dat onze relatie mij heeft veranderd. Ik kan in ieder geval zo niets bedenken.

Niet echt, daarvoor zijn we nog te kort samen en ben ik al te oud denk ik. Als persoon ben ik dus niet zozeer veranderd, maar mijn levensstijl is wel anders geworden. De weekenden wilde ik graag met m'n vriend doorbrengen en daardoor ben bijvoorbeeld ik veel minder op stap gegaan dan voorheen. Denk ook wel dat het de leeftijd is hoor, want voor de tijd ging ik ook al minder dan een paar jaar geleden. Hoort er een beetje bij.

Echt wel!
Ik heb geleerd om mezelf te mogen zijn, om gerespecteerd te worden, om een mening te mogen hebben. Hij leert me keuzes maken, complimenten te mogen aannemen.
Ik zei net nog tegen iemand; wat een heel andere relatie heb ik nu als toen met ex! En dat heeft zeker positieve invloed op mij

Mijn topictitel had beter gekund. Want is het dat je erdoor bent veranderd of sterker bent geworden? Of dat je een andere kijk op de wereld hebt gekregen of meer durft? Ik zat op vakantie nog aan de betere topictitel te denken, maar eenmaal thuis ben ik hem alweer vergeten.

Wel dacht ik aan mijn eigen topic gedurende de hele vakantie. Ik was heel erg sociaal met alle hotelgasten, terwijl ik me anders niet durf te mengen in gesprekken met vreemden. Ook had ik nooit in een skilift durven te stappen. Of het moment dat ik niet meer kon, maar nog net even een stapje erbij deed, omdat ik zag dat mijn vriend genoot. Misschien is het niet veranderen, maar voor mijn vriend zet ik dagelijks een stapje extra en omdat het zo gewaardeerd wordt, wil ik nog wel een extra stapje zetten op het extra stapje. En al mijn angsten? Ik vraag me vaak af of ik ze had om mezelf af te leiden of dat ze ook echt bestonden. Maar na de vakantie ben ik nog steeds gek met mijn toekomstige man.

Ga je trouwen, Fedora??

Ja, en als mijn vriend het alleen voor het zeggen zou hebben dan waren we al getrouwd. Ik heb altijd gezegd niet te willen trouwen en nu ik wel wil trouwen, weet ik niet precies hoe ik wil dat onze dag eruit ziet en stel ik het echte trouwen uit. Mijn vriend maakt het niet uit hoe de dag eruit ziet, als we maar trouwen.

Wat leuk Fedora, gefeliciteerd, heeft hij je officieel gevraagd?
Ik lees wel vaker dingen over je relatie en dat je er zo gelukkig mee bent, fijn zeg! Hoe is het eigenlijk met je vriend, is hij nog aan het revalideren? En wat zijn nu zijn (blijvende) klachten? Kan hij bijv autorijden of iets actiefs doen? Was ik benieuwd naar omdat ik las dat jullie samen op vakantie waren geweest. Als je niet wil antwoorden begrijp ik dat hoor.