Als tiener/begin twintiger, wilde ik altijd weg uit mijn stad. Het liefste naar een grotere stad of naar het buitenland.
Een keer geprobeerd toen ik een stage kreeg in Amsterdam. Nou, dat was niets. Ik zat elke dag jankend op Skype met mijn man (toen nog vriend) en ouders. Na 6 weken heb ik de handdoek in de ring gegooid en ben ik naar huis gegaan.
Vanaf mijn 25e ofzo weet ik zeker dat ik hier niet meer wegga. Dit is mijn thuis. Ik voel me hier fijn, mijn familie woont hier, ik ben hier opgegroeid, mijn man ook. Ik vind het oprecht een fijne stad, niet te groot maar wel alles in de buurt.
Ik ben zelfs heel gehecht geraakt aan de buurt waar ik nu woon. Binnenkort dus verhuizen, maar ik blijf in deze wijk. Heel fijn enzo. Iets met een comfortzone denk ik
Betekent trouwens niet dat ik andere plekken of steden niets vind hoor. Ik denk dat ik op veel plaatsen wel kan wonen maar woon gewoon graag bij mijn ouders in de buurt voor de makkelijkheid, gezelligheid, als ik kinderen krijg vind ik dat leuk voor de kinderen en misschien ook wel om er te zijn als zij ouder worden.