09 Sep 2017 10:15 door Anoniem278
Weet je, Pippa, ik weet het gewoon niet.
Als je puur letterlijk en pragmatisch nadenkt, dan red je het best in je eentje. Er zijn, hier ook, talloze voorbeelden van moeders die in eenzelfde of vergelijkbare situatie hun kroost hartstikke goed hebben grootgebracht. Het is geen onmogelijkheid.
Niemand hier kan voor jou bepalen of beslissen of het emotioneel gezien wel een onmogelijkheid is. Dat hangt van veel meer af dan of het praktisch haalbaar is, want dat is het gewoon echt wel.
Als je partner al langere tijd een baan nodig heeft, en nu eindelijk kans erop heeft, en dit is wat de procedure vraagt, telt dat wellicht ook mee, want geldzorgen en zeker als er eenmaal een kindje is, kunnen ook tol eisen in een relatie. Daarnaast is er misschien als hij door dit hele voortraject komt nog best wel te overleggen over de mogelijkheden en de restricties. Dat is nu natuurlijk nog een onzekerheid omdat hij nog niet door de eerdere fasen heen is, maar ik zou absoluut nog jullie situatie bespreekbaar maken.
Maar, dan komt het emotionele stuk. Stel dat het allemaal behoorlijk zwart wit is, jullie baby komt rond de verwachte datum en twee weken later gaat je vriend een langere periode op alle doordeweekse dagen en nachten weg, waar liggen dan de hiaten?
Want hij zou sowieso al gaan werken en met reistijd is iemand tegenwoordig dan toch al gauw gemiddeld een tien uur van huis. Wat betekent dat je er gedurende die tijd altijd alleen voorstaat, of (gelukkig is dat al aangeboden) met hulp uit je omgeving.
Ik denk dat je daarin niet alleen zou kunnen kijken naar 'ik moet het dan alleen doen' (hoewel ik dat als er gewoon een significante ander ís, ook heel anders vind dan als je alleenstaand bént, niet in de zwaarte, maar in het verwachtingspatroon) maar ook naar 'hij als nieuwbakken vader mist een enorme ontwikkelingsperiode in de eerste maanden van jullie kindje'.
Dat vind ik wel zwaar wegen. Niet het feit dat hij veel weg moet voor het werk, maar het feit dat hij wekenlang meerdere dagen en nachten achter elkaar weg is. En als dat altijd al zo geweest is, als hij dus nu al een baan had waarbij dat zo is, zoals de marine of expat dan waren jullie al helemaal aan een dergelijke situatie gewend, maar het is nu een tijdelijk en nieuw iets juist in die periode. Dat maakt het in mijn ogen wel een stuk ingewikkelder.
Misschien kunnen jullie samen goed afwegen of deze baan al die opofferingen waard is, (ik zou me dat gezien de arbeidsmarkt en financiële zekerheid namelijk best kunnen voorstellen) en als dat zo is, wat er dan nodig is om die periode voor jou zo goed mogelijk te laten verlopen. Dat kan zijn dat je moeder toch zoveel mogelijk komt logeren, of dat jij in zijn buurt in een hotel kunt (misschien wil de werkgever hierin nog wel meedenken!) en het kan ook zeker zijn dat je zoveel mogelijk filmt en bijhoudt en elke avond met hem en de baby facetimed. Niet hetzelfde, maar het is beter dan niks.
En het kan ook zijn dat jullie besluiten dat zijn aanwezigheid belangrijker is dan deze baankans, en dat is dan jullie beslissing. Niemand kan dat bepalen. Er zijn mensen die stellig 'nee' zeggen maar als je man misschien al een jaar zonder werk zit, is dat een grotere factor dan 'hij wil graag hogerop' om maar iets te noemen.
Sterkte met alle onzekerheid!