Gisteren hebben wij dus bij Quique Dacosta gegeten, een driesterrenrestaurant in Spanje. Het was echt fenomenaal. Het was het derde driesterrenrestaurant waar ik ooit gegeten heb en wederom weer een hele eigen interpretatie van koken en eten. Heel gaaf.
Bij binnenkomst mochten we eerst buiten zitten met een aperitief (erg lekkere Vermouth) en kregen we uitleg over het menu dat onderverdeeld was in verschillende 'acts'. Als eerste kregen we een bloemensalade. Daarna tomaat met zee egel. Het grappige was dat wij allebei dachten dat de rode streepjes de zee egel zou zijn, omdat die altijd zo geserveerd wordt, maar dat was dus de tomaat en de zee egel lag onder een gel. Erg verrassend. Het leukste gerechtje buiten bestond uit kleine krabbetjes op zand van sesam. De krabbetjes moest je in z'n geheel eten, ook met scharen en schild. Ik ben gek op soft shell crab en dit was net zoiets, maar nog knapperige. Je kon het dan dippen in een lekkere rode saus.
Daarna mochten we naar binnen, mega hip interieur, heel simplistisch met veel wit, lege fotolijsten en op elke tafel gouden cloches. Deze werden opgetild door de ober en er zat - surprise - niets onder, Mindfuck nummer 1.
Daarna kregen we napkin cheese. Dat had ik al op het menu zien staan en ook bij meerdere andere restaurants. Ik was dus erg benieuwd wat dat was. Er werd een grote bol kaas tussen ons in neergezet (zag er gerookt uit, beetje zoals scamorza) en we kregen een servet op ons bord. Dat moesten we open maken en daar lag een plakje kaas in, op het oog zoals zo'n ranzig cheddar pakje maar dan heel licht van kleur en textuur. De ober legde uit dat napkin cheese een traditionale kaas uit de regio is, zoals de bol die tussen ons in stond. Het plakje in het servet was hun speelse versie er van. We moesten het met de handen eten, stukjes afscheuren. Het was zo lekker, net fluweel zo zacht. Deed me ergens een beetje denken aan Japanse mochi, zo'n heel dun laagje en dan smeuïg van binnen. Niet foto waardig maar hier ter illustratie.
De sommelier was een jonge kerel (ik denk nog in opleiding) die z'n werk erg leuk deed. Hadden ook direct een klik en hij leek wel te snappen dat we geïnteresseerd in wijn waren. Bij de kaas schonk hij een Fondillón, een zoete wijn, waarvan wij direct zeiden dat we daar net vorige week geweest waren in de kelder. De wijn die hij schonk kwam uit 1996, waarop wij zeiden dat wij dus net uit 1930 gedronken hadden zelfs! Vond ie erg leuk. Sowieso kregen we veel zoete wijnen bij de gerechten, wat ik erg lekker vind, soms zelfs een drank dat geen echte wijn was (oude appelcider bijvoorbeeld). En twee witte wijnen uit de Elzas waarvan we ook direct zeiden dat wij precies die in de wijnkelder hebben liggen. Echt leuk.
Het volgende gerecht was een rood cellofaanpapiertje wat we uit moesten pakken met... Een gamba. Een koude, gekookte gamba, niets anders, pure simpliciteit omdat dit dé delicatesse hier is. Nou zijn gamba's niet echt aan mij besteed maar het was inderdaad lekker zoet vlees.
Voor het volgende gerecht kwam de ober met een kar aangereden, een soort grote kaasplank maar dan van gedroogde vissoorten waar je twee van mocht kiezen. M'n man koos de ling kuit, een soort smeerkaas achtige substantie en black tuna belly. Ik had de iets lichtere tuna belly en kabeljauw kuit met sobrasada olie (soort vloeibare chorizo). Dit was echt een vreemd gerecht, allemaal ontzettend umami, hartig, zwaar, zoutig. Niet echt aan mij besteed maar wel interessant om eens te eten, dit soort gedroogde vissoorten stond al langer op m'n delicatessenwensenlijstje.
Bij deze 'act' hoorde ook nog wat andere gerechtjes, waaronder raim de pastor, een soort ingemaakte vetplantjes. Die groene blaadjes waren een beetje citroenig, erg lekker.
Ook lekker en bijzonder was een tomaat gemaakt van paprikapoeder en een soort zongedroogde tomatenroom.
Hierna had ik even een beetje een dipje en smaakte me het even wat minder omdat ik een fikse keelontsteking heb. Zelfs een gerechtje met foie gras en citroengranita wat ik echt heerlijk vind normaliter, kon ik maar de helft van op.
Dit gerechtje had ik van te voren al gezien en was zo benieuwd wat het was. Het zwarte onder het witte visje bleek de echte vis te zijn, het witte was tapioca, het zwarte visje op het bord was olijventapenade.
Ook leuk was dit gerechtje van eend uit de Albufera (een natuurgebied vlak onder València). Toevallig reden we eergisteren door dat gebied en zeiden we tegen elkaar dat daar veel eenden vlogen. Zo leuk om dan dus zo'n lokaal ingredient verwerkt in een gerecht te zien.
Eén van de toetjes met bloemen:
En daarna moesten we weer naar buiten in een lounge voor een kopje koffie en wat zoetigheden, waaronder een roos met een aantal bloemblaadjes gemaakt van appel.
In totaal hebben we denk ik 16 gerechtjes gehad, meer dan hier staat maar dit waren de highlights. Al met al vonden we 't dus erg geslaagd. Niet alleen lekker maar ook bijzonder, duidelijk echt een top restaurant. De chef zelf hebben we helaas niet gezien, die zat volgens z'n insta stories in Montreal.
Vanavond gaan we bij een ander restaurant eten, zonder ster maar volgens mij ook bijzondere gerechten.