Extreme haaruitval na bevalling
Ik heb een hoop ellende te voortduren gekregen na de bevalling. De zwangerschap was alweer niet een hele fijn periode door allerlei omstandigheden en lichamelijke klachten maar ik had tenminste het vooruitzicht dat het na die 9 maanden klaar was. De bevalling ging super en de eerste zes weken waren ook prima maar daarna begon de ellende. Lang verhaal kort: ik heb een ontsteking aan mijn schildklier waardoor deze eerst te snel en inmiddels te langzaam werkt, een enorm ijzertekort en psychische klachten (gehad). Dat laatste gaat gelukkig steeds beter, al ben ik er nog niet. Voor de schildklier slik ik nu medicijnen. Ik moet volgende week bloed prikken om te zien of de dosering goed is. Voor het ijzertekort heb ik ijzertabletten. Vandaag ga ik de huisarts bellen om een bloedprikformulier dáár voor zodat we dat ook kunnen blijven monitoren. (Dat eigen risico gaat er wel weer lekker doorheen dit jaar).
Maar nu al deze toestanden weer een beetje tot rust beginnen te komen dient het volgende zich weer aan. Al een paar maanden heb ik veel haarverlies. Een hand vol kan ik na het douchen uit het putje plukken. Daar schrok ik niet van want heb ik na de eerste bevalling ook gehad en dat werd op een gegeven moment vanzelf minder. Maar inmiddels heb ik flink kale plekken. Iets dat ik de afgelopen weken wel heb opgemerkt maar een beetje heb genegeerd omdat ik simpelweg geen tijd energie had/heb om me daar ook nog druk over te gaan maken. Gisteravond heb ik echter tot laat wakker gelegen ervan. Mijn 'inhammen' (die ik op zich toch al had, maar niet extreem) zijn grote kale plekken geworden en aan één kan schuift mijn haargrens tussen inham en oor nu ook al flink naar achteren.
Het enige waar ik altijd tevreden mee was was mijn haar. Verder ben ik nooit zo blij geweest met mijn lijf en uiterlijk, maar mijn haar was tenminste altijd mooi en vol en veel. Dat het nu uitdunt is dan ook tot daaraantoe, ik kan best aardig wat missen zonder dat het heel dun of sluik wordt ofzo. Maar die kale plekken kan ik echt om janken (oké, dat heb ik net dus ook flink gedaan). Ik weet dat het een hormonale oorzaak heeft, en dat ook vitaminetekorten en andere tekorten mee kunnen spelen en laat ik dat nu dus allemaal ook hebben met die schildklier en ijzerwaardes... Ik ben nu vooral bang dat er verder niet zoveel aan te doen is.
Mijn grootste angst is dat ik straks echt kaal wordt of dat het alopecia wordt met veel meer kale plekken en zonder er ooit van af te komen(geen idee hoe reeël deze angst is). Ik durf mijn haar nu niet vast te dragen omdat je het dan natuurlijk heel goed ziet, ondanks dat ik een pony heb. Ik durf het verdorie zelfs niet eens meer achter mijn oren te strijken. Maar als ik het los draag ben ik de hele dag overal haren vanaf aan het plukken. Nog het meest uit mijn babies handjes.
Ik ga zo ook een afspraak maken bij de huisarts om eens te sparren hierover. Misschien helpt het om weer aan de pil te gaan? (Dat wil ik sowieso graag maar helaas werkt dat de medicijnen voor de schildklier weer tegen, net als de ijzertabletten trouwens, kan er ook nog wel bij). En als ik volgende week telefonisch consult heb met de internist over mijn schildklier zal ik het die ook voorleggen, ook of ik aan de pil kan (misschien kan de dosering van de andere medicatie dan omhoog).
Maar ondertussen houdt het me nu dus ineens enorm bezig. Ik dacht vanmorgen zelfs even om het maar gewoon allemaal eraf te scheren en een pruik te gaan dragen. Dan is het tenminste in één keer klaar en hoef ik niet lijdzaam toe te zien hoe het steeds erger wordt.
Ik ben er ook gewoon klaar mee, met alle toestanden. Ik weet dat ik dankbaar mag zijn dat ik een gezond kind op de wereld heb gezet en dat vele vrouwen jaloers op me zijn daarvoor en met alle liefde alle ellende zouden doorstaan, maar ik vind de prijs die ik ervoor moet betalen inmiddels wel verrekte hoog worden. Wanneer is het nou eens klaar? Ik doe mijn best alles steeds te relativeren en te genieten van mijn twee kinderen en de leuke dingen in het leven maar het is alsof de duivel ermee speelt en ik steeds weer iets anders moet inleveren.
Tot zover mijn klaagzang. Bedankt als je het tot hier hebt gelezen. Alle tips, ervaringen, words of encouragement zijn welkom.