Een burn-out en dan?

....

Knuffel missbitchy! Wel fijn dat de bedrijfsarts je zo serieus neemt. Ik denk dat het helemaal niet zo gek is iets met je jeugd te doen. Er zijn mensen die voor een minder problematische jeugd in zware therapie moeten. Jij hebt veel meegemaakt en het heel pang volgehouden op wilskracht.
Hopelijk kun je snel terecht bij de specialistische GGZ!

Ben je alweer naar de huisarts kunnen gaan MB? Ik denk dat het slim is om inderdaad een juiste verwijzing te krijgen, wellicht kun je dan ook ergens op kortere termijn terecht?

Ik ben in ieder geval 'blij' dat je echt serieus genomen werd bij de bedrijfsarts. Je hoort vaak anders, en gezien jouw klachten en hoe lang je al op je tandvlees functioneert vind ik het fijn dat daar erkenning voor is, en je echt de tijd krijgt.

....

....

Vervelend van die bedrijfsarts zeg!
Ik zit met dezelfde problemen, maar ben niet naar een bedrijfsarts geweest maar naar mijn eigen dokter.
Mijn baas heeft me ook niet gevraagd om naar een bedrijfsarts te gaan, toen ik aangaf dat ik even een tijdje niet wilde werken heb ik eerst wat vakantie opgenomen omdat ik nog heel veel uren open had staan. Als het daarna niet zou gaan zouden we verder kijken, maar ik ben nu weer langzaam aan het opbouwen. Maar dat is natuurlijk niet voor iedereen mogelijk. Ik ben er ook nooit helemaal uit gegaan, heb altijd nog 16 uur gedraaid.

Ik slik sinds 2 weken ook anti depressiva. Ik was al ruim een jaar hier tegenaan aan het hikken, omdat ik eigenlijk niet aan de medicijnen wilde. Maar ik ben blij dat ik in overleg met de psychiater toch die stap heb gezet, want ondanks dat ik nog steeds niet veel kan hebben zie ik er toch minder zwaar tegenop nu.

Ik zou bij het bespreken van je werkhervatting ook gewoon aangeven dat jij er helemaal niet gerust op bent dat je hier klaar voor bent.

Ik up dit topic maar even om het even van me af te schrijven.

Volgens de psychotherapeut zit ik tegen een burnout aan.

Gisteren een onwijze inzinking gehad thuis, ik voel me kapot, moe, uitgeput, vlak, geen concentratie, depressief... Ik sliep tot nu toe goed, maar merk wel dat ik slechter in slaap kom.

En toch voelt nu de 'oplossing' om maar door te gaan, als ik maar bezig ben voel ik niet hoe moe ik ben. Ziekmelden durf ik (nog) niet, ik ben bang wat er gaat komen als ik er aan toe geef. Bang dat het niet serieus genomen wordt, dat het allemaal niet 'erg' genoeg is, bang voor het idee dat dit maanden kan duren. De bedrijfsart werkt op dagen dat ik bij mijn andere werk aanwezig ben (of op een andere locatie) dus ik voorzie al weer allerlei problemen om daar zelf naartoe te stappen..

Hoe gingen/gaan jullie hier mee om? Wanneer is het genoeg? Wat zeg je als je je ziek meldt (op de vraag, wanneer kun je weer werken?).

Wat vervelend, Huppekee. Probeer toch vooral te luisteren naar de signalen van je lichaam. Doorgaan om zo de vermoeidheid niet op te hoeven merken is op termijn geen oplossing. De praktische problemen die je noemt lossen zich heus op, vertrouw daarop. Gun jezelf de rust, dat verdien je.

Huppekee, ik las ergens anders dat je ook last had van huilbuien. Dat is echt een teken dat je al een grens over bent gegaan. Dus ja, met doorgaan voel je de vermoeidheid niet, maar die komt later 5x zo hard terug en dan kan je echt niks meer en is de kans groot dat het zelfs al te vermoeiend is om je bed uit te komen.
Qua werk zal ik echt een stapje terug gaan doen en wat voor mij heeft gewerkt is om te gaan sporten. Juist om te zorgen dat mijn lichaam zelf ook moe werd. Ik ben van mening dat zowel je geest als je lichaam qua vermoeidheid in balans moet zijn. Het kostte mij wel energie om te gaan sporten, maar ik kreeg er uiteindelijk ook weer energie van.

Je baas heeft ook niks aan je, als je nu door blijft gaan. Hierdoor zal je op een ander moment alleen maar langer uit de roulatie zijn. Wat voor beide partijen niet prettig is, want de stap voor jou om dan weer aan het werk te gaan wordt vaak alleen maar groter. Ik zal echt op je werk aangeven dat het teveel is voor nu en dat je graag in gesprek wilt om te zorgen dat jullie de grote klap voor gaan zijn, als die er al nog niet is.

Bij mij was doorgaan ook de oplossing om het niet te voelen. Toen ik daadwerkelijk thuis zat, ging het de eerste weken ook alleen maar slechter. Dat je bang bent begrijp ik ook goed en hoort er helaas ook bij. Ik ben naar de huisarts gegaan met klachten. Die zei; ik denk dat je tegen een burnout aan zit, meld je eerst maar twee weken ziek en kom dan terug. Na die twee weken probeerde ik te werken en toen kon ik ineens niet meer doorgaan. Toen naar huis gegaan en vervolgens traject in met bedrijfarts en hulp zoeken enz.

In het begin van m'n burnout kon ik overigens echt niet sporten. Naar buiten gaan was al uitdaging genoeg.

Dat sporten lukt ook al weken niet meer hoor. De psychotherapeut raad ook af om tot vermoeidheid te sporten.mijn reserve is gewoon op, dus alles wat ik met sporten op maak, komt er niet meer bij. Gisteravond was de trap op al een uitdaging.

Een gesprek met mijn leidinggevende gaat 'm niet worden, krijg paniekaanvallen van die man. Hij gaat een ziekmelding na een gesprek ook echt niet accepteren ben ik bang (überhaupt enige aanpassing)..

Ik vind het accepteren gewoon zo ontzettend lastig

Dat is het ook. Sterkte de komende tijd!

Ik ga (hopelijk) maandag kijken of ik een afspraak kan maken bij de bedrijfsarts.

Vandaag een slechte dag, kon niks hebben. Ik kan toch niet de hele dag kinderen en hun ouders afsnauwen..

Werkgerelateerd bedoel je, Huppakee?

Waarom stel je het ziek melden uit. Dit is echt een reden om je ziek te melden wat je leidinggevende er ook van vind maakt eigenlijk niet uit. Dom doorgaan tot je omvalt is echt biet verstandig. Ik ben zelf ook veel te lang door gegaan. Bij mij heeft het uiteindelijk 3 jaar geduurd voor ik weer in staat was om 24 uur per week te werken. Ik ben inmiddels 4,5 jaar verder na mijn ziekmelding en sinds eind Jan bezig om de laatste loodjes burn-out weg te werken, wat in mijn geval neerkomt op weer fit en sterk worden.

En over dat afsnauwen, nee dat kan inderdaad niet maar hoe kun er voor de kinderen en hun ouders zijn als je ze niet eens kan handelen. Het slaat toch nergens op om dan plichtsgetrouw op je werk te zitten en over je eigen grenzen heen te walsen.

Sporten is inderdaad niet goed bij overspannenheid of burn out. Je maakt dan extra cortisol aan, wat het eigenlijk verergerd.

Heb je je huisarts al gesproken? De bedrijfsarts komt er pas aan te pas nadat je 2 weken ziek gemeld bent. Daarnaast staat de bedrijfsarts niet geheel aan jouw kant.
Ik snap ook niet zo goed waarom je je niet ziek meldt. Hoe langer je het uitstelt, hoe langer je herstel periode is.

Claire**** schreef:Daarnaast staat de bedrijfsarts niet geheel aan jouw kant.

Het is maar net wie je treft. Een bedrijfsarts werkt inderdaad in opdracht van een werkgever en zal met name een inschatting maken op basis van arbeid, maar dat wil niet zeggen dat je als werknemer automatisch een punt achterstaat. Ik trof een heel fijne bedrijfsarts die veel voor me heeft kunnen doen. Mijn toenmalige werkgever was verre van begripvol, de bedrijfsarts heeft daar korte metten mee gemaakt. Ik was vooraf ook best huiverig, door de vele slechte verhalen over bedrijfsartsen. Het kan gelukkig ook anders, weet ik nu.

Skyler schreef:

Claire**** schreef:Daarnaast staat de bedrijfsarts niet geheel aan jouw kant.

Het is maar net wie je treft. Een bedrijfsarts werkt inderdaad in opdracht van een werkgever en zal met name een inschatting maken op basis van arbeid, maar dat wil niet zeggen dat je als werknemer automatisch een punt achterstaat. Ik trof een heel fijne bedrijfsarts die veel voor me heeft kunnen doen. Mijn toenmalige werkgever was verre van begripvol, de bedrijfsarts heeft daar korte metten mee gemaakt. Ik was vooraf ook best huiverig, door de vele slechte verhalen over bedrijfsartsen. Het kan gelukkig ook anders, weet ik nu.

Kan ik dan naast de psychotherapeut ook de huisarts inschakelen? Helaas is m'n therapeut nu 2 weken op vakantie...

Mij werkgever 'regeert' met een angstcultuur, accepteert niet zomaar een ziekmelding zonder te weten wat er is (wat niet mag, dat weet ik). Ik hoop dan dat de bedrijfsarts wel iets kan betekenen mbt ziekmelden of minder werken.

Ik voel vanalles maar toch voel ik me niet 'ziek' genoeg om me ziek te melden, dan ga ik me schuldig voelen.

Dat kan zeker en een huisarts is denk ik ook graag op de hoogte.

Inderdaad. Daarnaast, als je therapeut er niet is zou ik sowieso maandag naar de huisarts gaan. En je voelt je niet ziek? Als je je klachten die je omschrijft terug leest, vind je dat niet als ziek klinken?

Ik sluit me aan bij Joey.
Ik snap dat er een angstcultuur heerst, maar als je je niet ziek wilt melden zou ik dan toch alle kaarten op tafel leggen naar je manager toe. Angstcultuur is vaak een "manier" van leiding geven. Het kan zomaar zo zijn als jij je kwetsbaar opstelt je ineens een hele andere kant van je manager ziet.

.

Ik heb me vandaag en de rest van de week sowieso ziekgemeld. Vandaag een dag in bed doorgebracht en een kort bezoek aan de huisarts (waar ik niks mee opschoot). Wel een afspraak gemaakt, 5 juni bij de bedrijfsarts.

Nu nog 'nadenken' of ik dan tot die tijd ga werken...

Nee natuurlijk niet!!!

Goed dat je je ziek gemeld hebt en een afspraak hebt.

Ik zou tot die tijd zeker niet gaan werken. Gun jezelf die tijd en rust, wees lief voor jezelf.

Spijtig dat de huisarts niets heeft opgeleverd. Is er geen verwijzing naar een praktijkondersteuner aangeboden? Al heb je natuurlijk al begeleiding van een psychotherapeut, dat volstaat hopelijk. Wat had je zelf verwacht van de afspraak?