Zelf rustig proberen te blijven en na 2 waarschuwingen gaat hij de hoek in voor 3 minuten. Dit helpt 9 van de 10 keer goed en kalmeert hij. Na die 3 minuten leg ik hem uit waarom hij in de hoek stond en of hij het de volgende keer niet wil doen.

Ik vind het altijd zo bijzonder dat een peuter van 0 naar 2 seconden het hele huis bij elkaar kan gillen.
De ene keer negeer ik het gedrag, de andere keer leid ik hem af, en een enkele keer straf ik hem. Maar net waar de driftbui om begint. Als dat zo als vanavond begint omdat hij een sliertje spinazie in zijn aardappel ziet die ik er nota bene in hen gelegd, dan negeer ik zijn gedrag. Driftbuien om ruzie met zijn zus, (waarin hij vaak bijt of knijpt) straf ik wel eens.

Ik benoem altijd hun gevoelens op die momenten en laat ze weten dat ik dat gevoel begrijp.
Dan vertel ik ze altijd één of ander verhaal, of voorbeeld van vroeger, waarin ik dat gevoel ook had, maar dat we met zijn allen ook moeten leren dat sommige dingen nou eenmaal moeten. Het duurt maar twee minuten, maar dan zijn ze meestal wel weer rustig.
Ik imiteer het gedrag ook wel eens. Dan doe ik ze precies na, maar dan nog 'gekker', vaak slaat de stemming dan weer om. Hoewel dat hier alleen werkt vlak voordat ze echt volop in een 'driftbui' zitten. Zodra ze er echt in zitten, wil dat niet meer.
En ik heb het idee dat heel veel driftbuiten te voorkomen zijn door ze keuzemogelijkheden te geven.
'Wil je eerst tanden poetsen, of eerst je pyjama aan?'
'Welk boekje wil je vanavond lezen, van de eend of van de trekkers?'

Hier helpt het ook om een keuze te geven, haar het gevoel geven dat ze zelf ook ergens over mag beslissen en soms 'helpt' ze mee met Julie te verschonen of te wassen.

Als ze een driftbui krijgt gaat Louise zelf ergens tegen staan met haar gezicht en gaat ze sniffen en dan is het na het sniffen klaar.

Ze kan ook een driftbui krijgen nadat ze meermaals wat heeft uitgestoken en wij haar wat harder hebben toegesproken. Dan gaat ze heel erg roepen en 'Nee' zeggen etc. Dan vliegt ze 1 minuut in de hoek. Nadien gaan we bij haar zitten, zeggen we wat we niet fijn vinden, dat we haar ook begrijpen (vaak is het jaloers gedrag op Julie), en na een dikke knuffel en kus is het goed.

Mijn dochter heeft het de laatste tijd ook regelmatig. Eigenlijk nooit met naar bed gaan maar meestal overdag. Ik neem haar op schoot zodat ze zichzelf geen pijn kan doen en dan probeer ik haar een beetje te troosten. Meestal lukt dat niet echt en is het gewoon wachten tot het over is. Soms helpt het om haar helemaal uit de situatie te halen. Dan loop ik met haar naar buiten maar het is heel wisselend of dat helpt.

Probeer rustig te blijven. Ik ga op ooghoogte zitten en vragen waarom. Maaaar nou moet ik wel zeggen dat ik een peuter heb waarmee te praten valt in een boze bui.

Herkenbaar, dit soort buien hebben wij hier ook momenteel. Wij proberen zo rustig mogelijk te blijven, laten haar even uitrazen en gaan dan met haar praten. Meestal als we het gedrag even laten gaan en daarna afleiden is het zo weer over. Maar soms gebruikt ze mij ook als mikpunt van haar frustraties. Dat vind ik echt minder en daar weet ik soms ook niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik probeer haar wel uit te leggen dat het niet fijn is en dat ze me pijn (fysiek) doet ermee. Maar goed, wat is nou auw? Ze zegt nu zo mooi auw daarna en kijkt ze me vragend aan.
Maar goed, ik heb ook mijn grenzen. Wanneer het te ver gaat leg ik haar vaak even weg. Voorheen was dat in de box, maar die hebben we nu weggehaald. Vind dit toch wel een lastige fase hoor.

Ja, ook hier herkenbaar, compleet met zichzelf volledig dramatisch op de grond gooien.
De periode die CCC beschrijft, dat ze vooral mij moest hebben, hebben we hier ook gehad. Dat is nu gelukkig voorbij (in 9,5 van de 10 gevallen dan, soms komt ze doelbewust op me af, om me te 'slaan')
Meestal laat ik haar even gaan, of probeer haar af te leiden met wat ander speelgoed.

Ook hier herkenbaar

S heeft elke dag wel eens een driftbui en soms heb ik zelf geen eens een idee waarom.
Vaak weet ik van te voren al dat meneer iets niet leuk gaat vinden dan zeg ik al: ik weet dat je het niet leuk vind maar het moet toch even want.... en dan de uitleg.
Hij gaat tijdens een driftbui beneden zelf al met zijn gezicht bij een muur staan. Af en toe omkijkend of wij hem nog wel zien. Of hij gaat met speelgoed smijten, dat kappen we altijd meteen af want dat keuren we absoluut niet goed. Gaat hij door beland hij in de kinderstoel.
een driftbui negeren wij vooral, in zoverre dat lukt. Pas wou hij niet in het fietstoeltje bij de supermarkt en hij maakte zich helemaal lang, kreeg hem met geen mogelijkheid in het stoeltje. Knietjes gebogen, snel erin gewurmd en brul maar lekker verder. Toen schaamde ik me wel want er bleven zelfs mensen staan kijken. (dacht echt: nog nooit een driftige dreumes gezien??)
Is de driftbui over dan zeg ik meestal iets van: zo zijn we er weer?

R heeft er nooit zoveel last van gehad, hij is altijd goed af te leiden. Maar wanneer hij echt helemaal boos wordt negeer ik het gedrag meestal. Hij is nu ook op een leeftijd dat, wanneer hij weer zoiets doet, en hij gooit met iets oid dat hij wel meteen in de hoek staat.

Dat had ik laatst ook met M. en ik vond het ook wel apart dat mensen helemaal bleven kijken. Er stapte ook iemand in de auto die naast mijn fiets stond en die vrouw bleef kijken tot ik M. vast had in haar stoeltje en toe reed ze pas weg :S Ik doe dat echt nooit als ik driftige kinderen zie.

.

Wij hadden het laatst in het pannenkoekenrestaurant, toen voelde ik me echt wel even bekeken. Afleiden gaat bij Luuk niet zo heel gemakkelijk, dus het duurde ook wel even. Thuis maak ik me er verder niet zo heel erg druk om, ik leg hem uit waarom iets niet mag en dan mag hij best even boos zijn. Meestal werkt dat ook het best bij hem, want dan komt hij na een paar minuutjes naar me toe om troost te zoeken. In de supermarkt zeg ik altijd tegen mensen die blijven kijken 'ach, hij heeft een zware dag!' en meestal lachen ze dan of zeggen iets van 'tja, die hebben we allemaal wel eens'

Dat is wel heel heftig, Sanne. Lijkt me echt lastig als je haar al niet meer gewoon in haar autostoel of bed krijgt...

Ik vind dat ook lastig... Mijn zoon (20 maanden) praat nog niet, dus kan niet zeggen waar het om gaat.. Ik benoem wel telkens zijn gevoel en zeg waarom iets niet mag (maar heb niet echt de indruk dat hij mij begrijpt als ik hem dingen uitleg),of probeer hem af te leiden, wat meestal wel lukt.
Soms laat ik hem ook wel even uitrazen, en komt hij zelf na een paar minuten wel naar me toe om te knuffelen en een kus te geven...

Ik benoem haar gevoel, laat haar gaan en als ze rustiger word komt ze meestal vanzelf weer bij mij en dan troost ik haar.

Maar waarom zou je dochter gewonnen hebben? Het is geen wedstrijd. Ze is in strijd met haar eigen gevoel en zoekt troost,dat is de borst nu. Dat is toch fijn?

Auto is idd vervelend, hier doet ze dat ook. Maar gelukkig krijg ik haar er wel in en meestal werkt afleiden met speelgoed, broodje, soepstengel vaak ook.

Hier hebben wij het een periode ook heel erg gehad. Bij alles waar hij het niet mee eens was, was een driftbui het vervolg. Als hij met spullen gaat gooien geef ik hem een waarschuwing. Ik vertel hem dat ik niet leuk vind als hij met spullen gooit die wij voor hem hebben gekocht en als hij nog een keer gooit dan ruim ik het op. Vervolgens gaat hij weer met zijn spullen gooien en dan ruim ik het op en licht ik het toe. Dan komt er vervolgens weer een driftbui, maar dat negeer ik. Werkt hier het beste.

Slapen gaan hetzelfde. De afgelopen periode was hij telkens nog een uur aan het roepen / huilen e.d. Telkens ging ik alweer binnen 5 minuten kijken en hem onder de dekens leggen, maar daar zijn we gelijk mee gestopt. We brengen hem samen naar bed, lezen een verhaaltje voor en vragen een kusje. Hij weigert ons dan een kus te geven, omdat meneer niet wil gaan slapen. Ik vertel hem dat het toch echt bedtijd is en dat het tijd is om te slapen. Ik geef zijn knuffel en zet het muziekje gaan en loop weg. Als het ná 10/15 minuten nog niet stil is, gaan we weer een keer kijken en dan werkt hij wel gewoon mee. We krijgen een kusje en hij gaat zelf zonder te mokken onder zijn dekbed liggen.

Hier werkt het wel om het gedrag te negeren. Daarnaast probeer ik alternatieven te bieden als de situatie daar naar is. Gisteren waren we op het CB en weigerde Levi om zijn bodywarmer aan te doen. Ik ga hem dan voor de gek houden door te zeggen "is de bodywarmer voor mama? Nou, dan trekt mama hem wel aan". Ik doe dan alsof ik de bodywarmer aantrek en dan zegt hij "neehee Levi". En dan trekt hij zonder slag of stoot zijn bodywarmer aan. Het is soms echt even zoeken en ik herken het echt al te goed..