01 Dec 2016 00:03
Dilemma: geen contact maar toch samen kerst vieren?
Ik ben echt benieuwd of er meer mensen zijn die deze situatie herkennen (geen contact familielid).
Lang verhaal kort samengevat: Ik heb sinds een tijd (geloof al sinds vorig jaar lente/zomer geen contact meer met mijn broer. We hebben nooit een echt goede relatie gehad. Op een gegeven moment stuurde hij mijn ouders een e-mail van een aantal A4tjes, gericht aan mij nadat ik een gefrustreerde tweet de wereld in had gestuurd met iets in de trant van, 'Wat jammer dat ik haatvolle familieleden heb, ik schaam me dood' (omdat hij allemaal anti-homo, moslim tweets e.d. de wereld in stuurde).
In de mail ging hij helemaal los over onder andere religie (hij is atheist opgegroeid maar is een tijd terug bekeerd) en mij. In de mail kwamen ook anti-vrouwen, anti-moslims, anti-lgbtqa+ uitspraken voor (basically alles waar ik voor sta). Ook vond hij het toch ZO erg dat hij nooit oom zou worden omdat ik aseksueel ben en mijn vriend ook (net of ik een broedmachine ben die alleen bestaat om hem oom te maken ).gif ":eyes:")
Mijn vriend voelde zich ook gekwetst door de mail en heeft ook helemaal niets aan hem.. (gelukkig ziet mijn vriend wel in wat een persoon het is, mijn ex vond hem toch ZO geweldig).
Toen ik die e-mail kreeg ben ik helemaal over de rooie gegaan en besloten dat ik hem nooit meer wil zien/spreken. Dat heb ik toen ook tegen mijn ouders gezegd en mijn moeder zei toen iets in de trant van: Ja, dat lijkt mij misschien ook maar beter. Het is verder nooit meer ten sprake gekomen.
Hij woont in het buitenland maar komt rond de kerst naar NL toe.
Nu stuurde mijn vader een fb bericht: Wij zouden het erg leuk vinden als jullie in de periode dat .... er is ook eens langskomen. Misschien wel op 1st of 2de kerstdag? Het is geen verplichting en we hoeven het ook nog niet nu te weten.
Ik heb de vraag genegeerd en zit nu al tijden te tobben over wat ik moet doen. Mijn ouders weten van mijn gevoelens en toch vragen ze dit. Ik wil graag kerst vieren met mijn ouders maar na 1 minuut heeft die andere mij al zo op de kast gejaagd door zijn gedrag en uitspraken, dat ik nu al een hartslag van 100 p/m ervan krijg wanneer ik er aan denk. Het maakt mij ook verdrietig, ik wil mijn ouders niet kwetsen en baal ervan dat dit geen situatie is die zich zelf oplost.
Wat zouden jullie doen als jullie in mijn schoenen stonden?
Lang verhaal kort samengevat: Ik heb sinds een tijd (geloof al sinds vorig jaar lente/zomer geen contact meer met mijn broer. We hebben nooit een echt goede relatie gehad. Op een gegeven moment stuurde hij mijn ouders een e-mail van een aantal A4tjes, gericht aan mij nadat ik een gefrustreerde tweet de wereld in had gestuurd met iets in de trant van, 'Wat jammer dat ik haatvolle familieleden heb, ik schaam me dood' (omdat hij allemaal anti-homo, moslim tweets e.d. de wereld in stuurde).
In de mail ging hij helemaal los over onder andere religie (hij is atheist opgegroeid maar is een tijd terug bekeerd) en mij. In de mail kwamen ook anti-vrouwen, anti-moslims, anti-lgbtqa+ uitspraken voor (basically alles waar ik voor sta). Ook vond hij het toch ZO erg dat hij nooit oom zou worden omdat ik aseksueel ben en mijn vriend ook (net of ik een broedmachine ben die alleen bestaat om hem oom te maken )
Mijn vriend voelde zich ook gekwetst door de mail en heeft ook helemaal niets aan hem.. (gelukkig ziet mijn vriend wel in wat een persoon het is, mijn ex vond hem toch ZO geweldig). Toen ik die e-mail kreeg ben ik helemaal over de rooie gegaan en besloten dat ik hem nooit meer wil zien/spreken. Dat heb ik toen ook tegen mijn ouders gezegd en mijn moeder zei toen iets in de trant van: Ja, dat lijkt mij misschien ook maar beter. Het is verder nooit meer ten sprake gekomen.
Hij woont in het buitenland maar komt rond de kerst naar NL toe.
Nu stuurde mijn vader een fb bericht: Wij zouden het erg leuk vinden als jullie in de periode dat .... er is ook eens langskomen. Misschien wel op 1st of 2de kerstdag? Het is geen verplichting en we hoeven het ook nog niet nu te weten.Ik heb de vraag genegeerd en zit nu al tijden te tobben over wat ik moet doen. Mijn ouders weten van mijn gevoelens en toch vragen ze dit. Ik wil graag kerst vieren met mijn ouders maar na 1 minuut heeft die andere mij al zo op de kast gejaagd door zijn gedrag en uitspraken, dat ik nu al een hartslag van 100 p/m ervan krijg wanneer ik er aan denk. Het maakt mij ook verdrietig, ik wil mijn ouders niet kwetsen en baal ervan dat dit geen situatie is die zich zelf oplost.
Wat zouden jullie doen als jullie in mijn schoenen stonden?
doorgaans werkt dat niet zo bij onderwerpen die ergens over gaan.
