Hehe, eindelijk even een moment dat ik tijd heb om wat te typen.
Toen ik steeds verder in deze zwangerschap kwam, nam bij mij de spanning toe (ivm met mijn bijna doodervaring bij de vorige bevalling met 31 weken zwangerschap en als gevolg een meervoudig beperkt kindje). Hoe goed ik deze zwangerschap ook had voorbereid, naarmate ik verder kwam trok ik het steeds minder. Ik kwam bij een gespecialiseerd psycholoog in het ziekenhuis terecht die ervaring had met traumatische bevallingen/ zwangerschappen en zij vertelde me dat ze helemaal koud werd van mijn verhaal en in 35 jaar jaar nog nooit zoiets heftigs gehoord had als mijn vorige bevalling en de enorme nasleep. Wekelijks ging ik naar haar toe om mijn hoofd koel te houden, maar met 34 weken zwangerschap kon ik gewoon niet meer. Ik was op, helemaal gesloopt, zat er compleet doorheen en zat ook niet voor niks al een paar weken in de ziektewet vanaf 31 weken.
Er was al afgesproken dat ik een geplande keizersnede zou krijgen, daar had ik bewust voor gekozen in overleg met de gynaecoloog. Maar het ziekenhuis hield daarbij het termijn van 39 weken aan, omdat volgens hen de baby op z'n rijpst zou zijn voor dat moment. Maar toen kwam dus dat moment dat het echt niet meer ging. Huilend heb ik samen met de psycholoog een mail opgesteld naar de gynaecoloog, zodat er een datum in overleg met mij geprikt en gepland zou worden, zodat ik er naar toe kon gaan leven. Paar dagen later had ik toevallig al een afspraak staan bij de gynaecoloog, dus dat kwam heel mooi uit. De psycholoog zei wel dat ik ook bij de gynaecoloog moest laten zien wat ik haar had laten zien; dus dat het echt niet meer ging. Wat vond ik dat moeilijk, maar ik voelde wel dat het moest en voor mezelf en uiteindelijk voor de baby moest opkomen. Dat deed ik en de gynaecoloog belde ter plekke de planning. Eindelijk, 27 juli (vanaf die dag nog precies 2,5 weken) zou de grote dag worden met 37 weken en 4 dagen zwangerschap!
De tijd naar die datum toe heb ik als enorm slopend ervaren. Hoe dichtbij het ook leek, voor mij was elke dag teveel en dat ook icm alle lichamelijke kwalen en de enorme hitte. De dagen kropen voorbij, vreselijk.
Ik had geluk dat mijn oudste dochter schoolvakantie had, dus genoeg afleiding en geen tijd om stil te zitten. Een paar dagen voor de bevalling moest ik elke dag naar het ziekenhuis om longrijpingsprikjes te halen. De gynaecoloog dacht dat het beter zou zijn, ik bevond me in een grijs gebied van net wel of net niet nodig zeg maar.
Eindelijk was de dag aangebroken, om 8.00 uur moest ik me melden in het ziekenhuis. Opmerkelijk was ik heel erg rustig, ik had er vrede mee dat ik vandaag zou gaan bevallen en had me er ook goed op voor kunnen bereiden. Ik had helemaal niemand verteld dat ik ging bevallen, daar heb ik bewust voor gekozen, zodat ik in alle rust kon bevallen. Alleen mijn schoonouders wisten het omdat zij op J.ulia zouden passen. Om precies 7.30 uur ging de voordeurbel, want mijn schoonvader kwam ons ophalen om ons weg te brengen naar het ziekenhuis.
Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik uitleg en ik deed mijn operatieschort aan en ik kreeg ook een soort band om mijn middel ter hoogte van mijn borst, zodat mijn kindje daarin kon komen te liggen nog tijdens de operatie.
Toen na een tijdje werden we opgehaald en heb ik alles in een fijne roes beleefd. Ik kreeg natuurlijk infuus, ondertussen werd mijn man ook in operatiekleding gehesen en ook kwam de gynaecoloog die mij zou opereren nog even naar mij toe om te overleggen, want het leek haar beter om mijn oude litteken van de vorige keer te gebruiken, zodat ik niet nog meer littekens zou krijgen. Dat vond ik een prima idee. Anderhalve week voor de bevalling had ik haar al ontmoet en ze leek mij een heel kundige vrouw, dus ik vertrouwde er volledig op dat ze wist wat ze deed.
Toen was het moment daar. Een heel operatieteam stond klaar en ik werd de operatiekamer ingereden. Daar werd de ruggenprik gezet en de katheter werd ingebracht en ik kreeg allemaal plakkers op mijn rug om mijn hartslag te meten.
Niet lang erna voelde ik mijn benen niet meer en de laatste voorbereidingen werden gedaan. Eindelijk was het moment daar en de tranen stroomde al bij voorbaat over mijn wangen.
Even later hoorde ik een “Huppa!!!” en al het vruchtwater kletste op de grond. Ik was letterlijk en figuurlijk opgelucht. Nu was er zeker geen weg meer terug en ik wist dat het niet lang meer zou duren. Even later werd er gevraagd of ik er klaar voor was en lieten ze het operatiedoek zakken (dit was van tevoren afgesproken dat ik mee mocht kijken) en daar zag ik voor het eerst in mijn leven mijn eigen kindje geboren worden. Meteen mocht ik door het gaas van de doeken heen haar hoofdje aanraken en zag ik haar dat ze haar oogjes open had en ik wist: Ze is van mij! Wat een bijzonder moment (en voor mij een enorme big deal, omdat mijn oudste dochter J.ulia is geboren toen ik in kunstmatige coma lag en ik daar enorm veel verdriet van heb gehad).
Toen werd mijn kindje door de kinderarts meegenomen naar de nakijktafel, die links op ooghoogte van de operatiekamer stond. Zo kon ik gelukkig gewoon meekijken en elk moment meemaken. Helaas had mijn kindje teveel vruchtwater binnengekregen, dus ze moest meteen worden leeggezogen met slangetjes en allerlei toeters en bellen en moest ze aan de zuurstof. Gek genoeg bleef ik heel rustig, het operatieteam hield goed rekening met onze voorgeschiedenis en ze straalden veel rust, vriendelijkheid en duidelijkheid uit, waardoor ik me enorm op mijn gemak voelde en wist dat het goed zou komen. Even later mocht mijn man de navelstreng doorknippen en toen mijn kindje stabiel genoeg was, kreeg ik haar dus nog tijdens de operatie haar op mijn borst. Het mooiste moment ooit! Wat heb ik genoten!
Na de operatie ging ik naar de uitslaapkamer waar ik een waterijsje kreeg (het zou immers buiten 38 graden worden die dag en ik was al een sinds de avond ervoor nuchter) en ging mijn man met ons kindje in de couveuse naar de mediumcare.
Niet lang erna werd ik er ook heen gereden en was ik dus niet al te lang van mijn kindje vandaan. Ons kindje deed het eigenlijk heel goed vanaf dat moment en nog diezelfde avond lagen we met z'n drietjes op onze eigen kraamsuite! Het is dus gewoon allemaal goed verlopen.
Nu ruim twee weken later kijk ik nog steeds heel positief terug op deze bevalling. Het gaat heel goed met onze kleine meid en ze draait heel makkelijk mee in ons gezin. We zijn natuurlijk heel anders gewend en we hebben dus een heel andere ervaring gehad de vorige keer, dus nu lijkt alles zo eenvoudig en simpel! Vorige week zaterdag werd het me teveel; bezoek, kraamzorg, verloskundige 3x etc. Ik werd helemaal geleefd, mijn roze wolk was weg en ik barstte in tranen uit. Ik wilde alleen maar mijn baby! Dus afgelopen week een hele rustige week ingepland, zodat we ook eindelijk tijd hadden om te wennen en te genieten als gezin.