Wat naar die angst , Biechtje van wie de vader recent is overleden. Begrijpelijk ook. Jouw leven is ineens op zijn kop komen staan door n totaal onverwachts iets, waarbij je geen enkele controle had, nu staan er andere dingen te gebeuren en zou je natuurlijk het liefst intensief controle willen hebben zodat er niet weer iets vreselijks zal gebeuren. Het is absoluut niet vreemd en ik raad je ook aan er zoveel mogelijk over te praten. Maar tegelijk, houd ook n soort boekje bij van ' waar ben ik bang voor' en dan ernaast ' en dit was wat er gebeurde' zodat je kunt zien dat er ook veel goed gaat en daar wat zekerheid uit kunt halen.
En misschien kun je afspraken maken rondom sensation met je vriend en/of broer. Dat ze je elk uur even n appje sturen bijvoorbeeld. En dat ze bij aankomst controleren wat de mogelijkheden zijn om weg te komen bij nood. En jou dit laten weten. Zodat jij weet dat ze Okay zijn en ook weten hoe ze weg moeten komen als t niet meer ok is.
Plus vooral: veel afleiding zoeken die dag. Ga lekker mer n vriendin weg, bij voorkeur die weet van je angst. Of, mochten jullie kinderen hebben, ga iets druks en intensiefs doen zoals Jump xl of iets anders actiefs.
Sterkte. Angst is altijd naar.

Dank je wel Quizzle. Lastige is natuurlijk dat Sensation van 23.00 uur tot 06.00 uur is. Zelf werk ik van 15.00 uur tot 23.00 uur dus daarna alle tijd om te piekeren. Mijn plan was eigenlijk om die nacht ook weg te gaan maar nu ik tot zo laat moet werken lukt dat niet. Ik ben dus alleen die nacht en zie daar als een berg tegenop........ mijn gevoel zegt zo duidelijk dat er iets gaat gebeuren. Dit is ook het eerste waar ik nu zo bang voor ben.

Ik snap het ook wel, Biechtje. Jij hebt natuurlijk ook die berichten gehoord over verhoogde dreiging en extra maatregelen. Ik denk dat juist het onverwachte en extreme van alle aanslagen maakt dat het onbezorgd naar een groot evenement gaan voor veel mensen veranderd is.
Wat ik wel wil zeggen is dat, ook al is dit nu breed gepubliceerd, eigenlijk alle concerten en festivals tegenwoordig extra veiligheidsmaatregelen treffen. Zelfs grote markten en sportwedstrijden, maar bv ook de vierdaagse, heeft extra mankracht ingezet om te voorkomen dat er iets gebeurt. En ik ben het ook met de gedachtegang eens, echt voorkomen kunnen we het waarschijnlijk niet. Ik wou dat dat anders was, dan kon ik je nu geruststellen en zeggen dat er niks gaat gebeuren. Ik heb zelf naaste familie in Brussel op een van de plekken waar erg veel risico is op een aanslag. Ze reizen ook nog vrijwel maandelijks via Zaventem. Angst is er altijd een beetje. Wij appen dus wel onder andere als ze weer een reis willen maken of als ze naar een festival of iets dergelijks gaan.

Maar, als jouw gevoel echt overtuigd is dat er iets gaat gebeuren, maak dat bespreekbaar. Weten ze wel hoe ontzettend bang jij bent? Is er een mogelijkheid dat ze tóch om de zoveel tijd appen? Of is er iets anders wat jou hierin kan steunen?
Is er bv een vriendin die je op kan halen van je werk en die nacht bij je kan blijven?

Vorig jaar waren er extra veiligheidsmaatregelen dit jaar heb ik er nog niets over gehoord.
Mijn broer wil niet meegaan in mijn angst. Mijn vriend heeft aangeboden om niet te gaan maar dat vind ik eigenlijk te ver gaan. Maar de gedachte aan wat er kan gebeuren maalt me letterlijk misselijk. Ik kan niets meer hebben gewoon. Het verlies van mijn vader is zo groot.
Ik zou niet weten bij wie ik die nacht kan blijven. Vind het ook een beetje gek om dit te zeggen.
Om het uur appen zou ik kunnem vragen maar ik vraag me af of ze dit gaan onthouden in de feeststemming waarin zij zijn.

Ik vind t echt rot voor je. En helemaal niet gek. Als n vriendin van mij zou zeggen ' ik zit daarmee en ik wil liever niet alleen zijn want ik ben gewoon misselijk van angst' mocht ze hier komen logeren en bleef ik de nacht op en gingen we fijne series kijken ofzo. Heb je geen goede vriendin met wie je kunt praten?
Neem jezelf serieus. Niet de angst, jezelf. Jij voelt het zo, praat erover en zoek steun. Want angst is verschrikkelijk.

Ah jeetje, wat rot voor je! Wat een tweestrijd
Ik denk dat jouw angst niet anderen moet belemmeren, want dat wil je zelf ook niet, dus zul jij voor jezelf iets moeten vinden om het draaglijk te maken. Familie of vrienden opzoeken en afleiding zoeken!

Ik heb toch maar naar mijn broer uitgesproken dat ik echt heel erg bang ben. Hij had geen idee dat het me zo hoog zat. Hij heeft me uitgelegd dat de beveiliging in de arena echt heel streng is. En we hebben afgesproken dat ik ze op kom halen zodat ze niet met de metro hoeven. Voor mijn gevoel is de metro een heel groot risico daar er 30.000 tot 40.000 man wegmoet. Dat kun je naar mijn idee niet beveiligen. Dit helpt wel iets.

En ik denk ook dat ik misschien mezelf iets meer in de gaten moet houden. Deze angst komt ergens vandaan. Misschien dat ik mezelf toch een beetje voor bij loop ofzo en moet ik meer ruimte pakken om verdriet te hebben om mijn vader. Sommige dagen lijkt het net of er niets is gebeurd om dan op andere dagen te beseffen dat mijn vader echt niet meer terug komt en dan is het weer zo zwaar.

Goed van je, Biechtje !
En ik denk dat t logisch is dat je t nog heel zwaar hebt met overlijden van je vader. Kan zeker geen kwaad om daarin meer rekening te houden met jezelf. Take Care!

Ik heb altijd een vriendinnenclubje gehad, de laatste jaren is de band met een vriendin wat veranderd. Nu spreken we ook los met elkaar af maar we gingen wel altijd samen op vriendinnenweekend. Nu is deze band al wat verwaterd de afgelopen jaren maar het vriendinnenweekend bleef. Nu heeft die vriendin de afgelopen twee vriendinnenweekenden toch een bepaald soort stempel op het weekend gedrukt/werd duidelijk dat de band toch niet echt meer zo heel hecht is/waren er wat irritaties. Nu is het zo dat eigenlijk die ene vriendin een beetje buiten de boot valt en wij liever niet willen dat ze nog meer gaat, maar hoe pakken we dit aan? Het is zo gemeen om zonder haar te gaan maar eigenlijk gaan we wel liever zonder haar.

Is er ook aan haat aangegeven waar jullie tegenaan lopen bij haar? Misschien heeft ze het niet door en als het haar niet gezegd word kan ze het ook niet veranderen.

Dit is met haar besproken, ze zoekt de oorzaak alleen vaak buiten haar zelf en kruipt dan in de slachtofferrol. Ze wil dan wel dingen aanpassen/doet even iets anders maar daarna valt ze weer in hetzelfde patroon.

Hoe vaak gaan jullie op vriendinnenweekend? Je kwetst die vriendin er waarschijnlijk heel erg mee als je haar niet meer uitnodigt. Als jullie 1x per jaar vriendinnenweekend hebben zou ik haar gewoon blijven uitnodigen, maar het "probleem" / haar gedrag bespreekbaar maken 1 op 1. Zo voelt ze zich het minst aangevallen.

1x per jaar ja. Het zou haar denk ik erg kwetsen ja. Toch vind ik het ook stom om het daarom uit de weg te gaan. Moeten we haar dan maar wel uitnodigen omdat het anders zo zielig is. Dat is ook naar toch?

De buurvrouw doet altijd raar en wil hier niet binnen komen en ook haar kind mag dat niet.

Ik vind dit zo vreemd. De buurvrouw komt regelnatig aan de deur bij mij om voor de deur te komen spelen met onze kindjes zeg maar een aantal keer per week, we appen vaak, maken vaak praatjes.

De kindjes willen vaak bij mij op de plaats spelen maar ze doet dan altijd een beetje raar en doet draaierig zodat haar kindje weer voor de deur komt,

Vandaag kwam ze wat speelgoed brengen wat hun niet meer gebruikte. Ik zei je mag wel even binnen komen en toen keek ze mij heel vreemd aan en zei niks. Ik zei maar hoeft niet hoor hartstikke bedankt.

Binnen komen bij elkaar hoeft echt niet perce voor mij maar dacht is misschien wel netjes om te vragen.

Er zijn nog veel meer incidenten om op te noemen maar ik krijg er een erg vreemd en kwetsend gevoel van. Een gevoel wat ik niet zo goed kan thuis brengen of uitleggen. Vind ze het hier vies ofzo terwijl het 100 keer netter is dan bij hun want dat is echt zo want wij roken niet binnen en het is opgeruimd wat bij hun niet zo is heb ik weleens gezien.

Bij andere mensen doet ze dit wel gewoon maar niet bij ons en dat hoeft ook niet maar dit is toch vreemd ?

Onze meiden vliegen vaak bij mij naar binnen naar de plaats maar altijd dat vreemde gevoel, bij een andere buurvrouw laat ze dit wel gewoon toe dat ze samen binnen spelen bij haar of bij die ander.

Als ze mij niet mocht kwam ze niet zo vaak aan de deur en dat gevoel heb ik ook niet maar ik voel me hier erg vreemd onder en kwetsend.

Heb je misschien een hond of andere dieren waar ze bang voor kan zijn?

Nee geen huisdieren hier.

Ik zou het gewoon eens op de man af vragen. Jullie hebben goed contact dus volgens mij moet dat mogelijk zijn. Misschien heeft ze wel smetvrees ofzo.

Wat bedoel je ermee dat de buurvrouw draaierig doet?

Mee eens gewoon vragen.

Smetvrees zal het niet zijn aangezien biechtje zegt dat het bij haar netter is dan bij de buurvrouw.

Misschien schaamte? Als zij bij jou binnen komt "moet" jij ook bij haar binnen komen en bij jou is het netjes en bij haar niet?

Ik denk dat ik een beetje koop verslaafd ben. Iedere week komt de pakket bezorger wel met nieuwe kleding, iedere week loop ik wel in de stad en hele dagen speur ik online naar leuke dingen. Als ik dat niet doe, heb ik zo'n onrustig gevoel. Ik haal er steeds weer geld voor van de spaarrekening, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Ik koop ook echt wegens het kopen, niet eens omdat ik het nou zo leuk vind. Gevolg is dus dat mijn kast uitpuilt, ik geen geld heb, maar ook niks leuks heb om aan te trekken (vind ik zelf dan). Ik heb sinds een maand besloten om het roer om te gooien. Ik wil meer geld uitgeven aan leuke dingen doen ipv aan kleding. Ik ben gestopt met online bestellen en ga niet zo vaak meer naar de stad. Maar ow ow, wat vind ik het moeilijk. Ik wil proberen alleen maar dingen te kopen die ik echt nodig heb (zoals een nieuwe broek, omdat er nog maar 1 past) of dingen die ik echt super leuk vind.
Herken iemand dit? Altijd maar die drang hebben om te kopen.

Ik herken het niet direct. Ik was wel een emo koper. Tijdje onder bijstandsniveau geleefd, dus vanaf toen kon het ook niet meer.

De eerste stap van erkennen is er al en je hebt ook al gezegd te minderen. Complimenten daarvoor.
Misschien kan je als stimulansen kleding verkopen die je niet meer past, plus uitrekenen wat je nu bespaard door geen kleding te kopen. en daar tegenover een groot doel zetten. Bijvoorbeeld een leuke stedentrip, of een keer ultra luxe/ lekker uit eten.