Re: Biechttopic #2
Een vriendin van mij heeft een soort van zelfmoordpoging gedaan dit weekend. Zelf zegt ze dat ze niet doorhad dat die hoeveelheid dodelijk kon zijn (geloof ik niet), maar dat ze gewoon rust wilde/wilde slapen. Ik geloof op zich wel dat ze niet dood wil, maar dat ze wanhopig is. Hoe het ook zij, het gaat niet goed.
Nu heeft ze onder 'dwang' van het ziekenhuis een afspraak gemaakt bij de huisarts. Maar die is over 1.5 week, omdat de eigen huisarts vakantie heeft. In mijn ogen had ze vandaag direct moeten gaan.
Ze heeft al jaren problemen en mijd al jaren hulp. Dat een afspraak met de huisarts nu zolang duurt, vind ik ook weer erg typisch een manier om het hulp zoeken weer uit te stellen. Ze lijkt totaal niet in te zien dat ze een probleem heeft en dat ze zich met hulp beter kan gaan voelen. Ze is al een paar keer bij de huisarts en zelfs 2x bij een psycholoog geweest, maar psycholoog kapt ze af en we vragen ons af wat voor beeld ze de huisarts voorspiegelt.
Als vriendinnen dringen we er al tijden met zachte en harde hand op aan dat ze hulp nodig heeft. Dan beaamt ze dat maar doet verder niks. Of ze ontkent of bagatelliseert het. Uit mijn hulpverleningsverleden weet ik dat je zelf wel enige motivatie moet hebben en open moet staan voor hulp, wil de hulp zin hebben. Ik weet nu dus ook niet zo goed wat we als vriendinnen verder kunnen doen.
Een andere vriendin gaat nog wel aanbieden om mee te gaan naar de huisarts.
Daarnaast heeft ze ook nog het co-ouderschap over een kind. Ik maakte tot dit weekend nog niet echt zorgen over of ze nog in staat was voor het kind te zorgen (los van de indirecte impact die het ongetwijfeld heeft). Maar inmiddels vraag ik me toch af of we hier niet ook wat mee moeten. En wat dan.
Hebben jullie tips? Wat kunnen wij verder doen?
Edit: ze zei dat ze in het ziekenhuis aangaven dat ze zich op kon laten nemen bij de GGZ, maar dat ze dit afgewezen had. Later gaf ze aan dat ze dit misschien toch had moeten doen. Ergens is het probleembesef er wel dus. Maar ook nu is de drempel blijkbaar nog te hoog om alleen al direct naar de huisarts te gaan.
Ik kan wel begrijpen dat hulp zoeken moeilijk is, maar dat je het zo ver laat komen en nog niets serieus onderneemt of aanneemt, begrijp ik niet