19 Sep 2018 22:27 door Biechtje
Sorry, ik kom even tussendoor binnenvallen. Ik wil dit om te beginnen eerst onder dit account vertellen, het is niet erg als ik herkend word, als ik er aan toe ben kan ik het altijd nog onder mijn 'eigen' account vertellen.
Sinds (bijna) twee jaar zit ik ziek thuis. Eerst vanwege burn-out, later bleken er onderliggende problemen te zijn en kreeg ik de diagnose (zware) depressie, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis met trekken van borderline, en een eetstoornis. Vooral dat laatste is een groot ding, daar kamp ik al zo'n zestien jaar mee. Ik ben er al eens voor in behandeling geweest, maar ik wilde de controle over het eten en mijn gewicht niet kwijt dus ben ik daarmee gestopt (door alle smoesjes uit de kast te trekken om mijn therapeuten te laten geloven dat het heel goed ging en verdomd, ze trapten erin). Ik merk dat ik steeds weer terugval in die eetstoornis, het is mijn manier om met mijn emoties om te gaan, of zoals ik tegen mijn psycholoog zei: 'Voor mij is het geen eetstoornis, het is een manier van leven voor mij'. Voor de depressie heb ik inmiddels AD gekregen, ik heb het idee dat dat wel aanslaat (eindelijk).
Vorige week had ik een gesprek met de verzekeringsarts van het UWV. Hij ziet geen reden waarom ik niet zou kunnen werken, lichamelijk mankeer ik immers niets. Ik heb wel beperkingen, zo kan ik niet tegen stress (dus deadlines en stapels onoverzichtelijk werk zijn een no-go), pas ik niet in een leidinggevende functie (wilde ik toch al niet), etc. Lang verhaal kort: ik moet dus weer aan het werk, maar omdat dit een baan ver onder mijn niveau zal zijn zal mijn salaris niet al te gunstig zijn.
Mijn man heeft me nu voor de keuze gesteld: ik ga als de sodemieter aan het werk (op mijn niveau) en me daar voor de volle 100% voor inzetten, óf ik ga opnieuw in therapie voor de eetstoornis (waardoor ik (tijdelijk) arbeidsongeschikt ben), en zet me daar voor de volle 100^% in om beter te worden om daarna weer gezond en zonder afleiding een baan op mijn niveau te zoeken.
Ik denk er nu al weken over na wat ik wil. Als ik erover nadenk om mijn eetstoornis los te laten slaat de paniek toe. Ik wil niet dik(ker) worden, wil geen 'verkeerde' dingen eten, wil niet stoppen met sporten, wil juist weer aan het werk. Door mij is ons inkomen flink gedaald en hebben we moeite het hoofd boven water te houden. Dat speelt ook mee om eerder te kiezen voor werken dan therapie. Aan de andere kant worstel ik al zolang en ben ik het eigenlijk aan mijn gezin verplicht om in behandeling te gaan en beter te worden, zodat mijn man en kinderen een vrouw en moeder hebben die stabiel is in plaats van instabiel en onvoorspelbaar en een hekel heeft aan zichzelf. Daarbij schat ik de kans dat ik een terugval krijg als ik aan het werk ga zonder in behandeling te zijn geweest heel groot en als dat gebeurt ben ik weer terug bij af. Alleen nu ben ik eindelijk, na een aantal sollicitaties te hebben verstuurd en geen reactie te hebben ontvangen, gebeld door een bedrijf en dat maakt me gelijk zo enthousiast dat ik daar eigenlijk gewoon aan de slag wil (we moeten nog in gesprek met elkaar maar oké). Tegelijk vraag ik me af of dat verstandig is.
Excuses als dit een onsamenhangend vaag stuk tekst is geworden, ik wilde het in ieder geval even van me aftypen.