Ik deed dit vroeger ook. Mijn moeder toonde begrip, zei dat het heel lief was dat ik me daar zo druk om maakte/over nadacht/mooie karakter eigenschap was dat ik me dat soort dingen aantrok maar zei ook dat ik daar niet steeds aan moest denken. Dat dat nog heel lang duurde en we nu beter aan leuke dingen konden denken.

Misschien kun je er met haar een boekje over lezen dat de dood op een mooie/positieve manier beschrijft. Ik weet niet of je dochter vaker diep over dingen na denkt en heel begaan is met anderen (ik vond het bijv. Ook heel erg als iemand zijn arm gebroken had of ziek was). Snel begaan met anderen, dan zal dat ook bij haar horen en denkt ze hier vaak overna.

Mijn zoon (ongeveer even oud als jouw dochter, scheelt 1 maand zie ik) is er ook veel mee bezig. Hij stelt er regelmatig vragen over, zoals 'wanneer ga ik dood?', 'wanneer ga jij dood?' 'Hoe voelt doodgaan?', 'wat gebeurd er met mij als jij doodgaat?' etc etc.. Ik probeer altijd zo goed mogelijk antwoord te geven, maar ja, niet alle vragen zijn te beantwoorden natuurlijk en dat leg ik dan ook uit. Ik denk dat het ook gewoon het karakter is,hij denkt namelijk niet alleen na over de dood, maar ook over bijvoorbeeld: natuurverschijnselen, het lichaam, andere mensen etc. Ik vind het meestal wel leuk trouwens, al die vragen, ik zie soms bijna de radertjes draaien in zijn koppie. Maar het is natuurlijk naar als ze er mee zitten, of echt bang zijn.

Hier een stiefdochter die hier ook last van heeft gehad. Maar heeft ook wel al wat dingen mee gemaakt met verlies natuurlijk. In eerste instantie hebben we gedacht dat ze dit deed omdat ze er echt mee zat en gingen we er op in en stelden we haar gerust. Op een gegeven moment zagen we hier een patroon in en kwam het alleen ter sprake bij het naar bed brengen en hebben we doorgekregen dat ze dit niet deed omdat ze er op dat moment zo erg mee zat, maar wel omdat ze doorhad dat het haar aandacht opleverde en dus extra tijd voor ze naar bed moet. We zijn toen gaan benoemen dat we het er de volgende dag nog eens over zouden hebben als ze dat zou willen. En eigenlijk sindsdien hebben we haar er niet meer over gehoord. Ze probeert nu op andere manieren tijd te rekken en dit hebben we nu ook goed door. Mijn stiefdochter was trouwens 5 toen ze dit deed.

Wil niet zeggen dat jouw kind dat ook doet om tijd te rekken, maar dit is mijn ervaring daarin.
Ik denk dat het sowieso goed is zo een onderwerp te parkeren naar de volgende dag zodat ze zich wel gehoord voelt, maar het niet op dat moment hoeft te bespreken.

Goed dat je het niet wegwuift studiebol. Je verhaal klinkt inderdaad niet alsof je kind het doet met een achterliggende reden. Ik denk dat je het al prima aanpakt door het niet te bagatelliseren maar het ook niet te voeden. Het is een beladen topic, maar dat komt ook deels door de houding die volwassenen kunnen aannemen zodra het over dat topic gaat. Je kind maakt zich zorgen omdat het in de belevingswereld van een kind ook echt anders is, denk ik. Mijn zoon heeft het ook een tijd gehad. Hij vond het vreselijk dat je als je dood bent ‘niet meer mee mag doen’. Zo zag hij het. Dus dat je je wel bewust bent van alles, maar je mag gewoon niet meer meedoen en je ogen moet je dichthouden idd.

Ik heb geen oplossing voor je maar alleen de tip om er over te blijven praten, op het moment dat je kind daar om vraagt. Aansluiten op dat niveau en evt het thema ‘de dood’ een beetje uitbreiden met ‘geboorte’, dus dat tunneldenken richting de dood iets verbreden.

Los van het serieus nemen en erover praten, nog een tip die wellicht helpt: zingen. Ik heb er zelf ook geregeld last van, dat het me ineens overvalt voordat ik ga slapen. Ik zing dan (in mijn hoofd) vaak een lied of een psalm die mij helpt, maar misschien kent je dochter wel een liedje waar ze rustig en tevreden van wordt, dat zou je nog samen kunnen zingen.

Ja ‘geboorte’ was een voorbeeldje hoor, ik bedoel in het algemeen het thema dood een beetje aan te vullen met leven. Gewoon lekker filosofisch

Ja precies! The circle of life. Mooi dat ze die beweging al ziet. Dat geeft wat ruimte.

Mijn oudste deed dit dus ook en die moest toen ie 3 of 4 was een keer huilen omdat ik een week eerder had uitgelegd dat mensen 100 jaar kunnen worden en dan meestal wel doodgaan, hij vond het vreselijk want ‘dan zit iedereen in je kamer op je verjaardag te zingen IN DE GLORIA en precies dán ga je dood?!’